Psalmen, zangen en oratoria's

[p. 134]

VI - De velden rusten.

De velden rusten, zwijgen,
de zwoele dag verzwindt
en door de donkre twijgen
suist streelend de avondwind.
Een wandlaar, zacht gebogen,
dwaalt eenzaam door het oord,
hij zoekt... Het is vervlogen,
naar wat hij zuchtend spoort.

Hij keert na lange jaren
naar 't stille plaatsje weer,
waar zijne kinderjaren
verzwonden, waar zoo teer
de min hem in het herte,
met vrees en hope drong,
en 't lied van zoete smerte
van wrange vreugde zong.

Vergrijst zijn hem de lokken,
doch is 't geheugen loom,
hij voelt zich meegetrokken,
alsof een blijde droom,
een droom vol warme tranen,
vol glans en frissche kracht,
hem in de tooverlanen
der vurige jonkheid bracht.

[p. 135]

 

Tusschen de donkre twijgen

 

verschijnt een hemelsch wicht,

 

hij hoort haren boezem hijgen,

 

hij ziet haar lachend gezicht...

 

O heilig minverlangen!

 

O heerlike avondstond!

 

Aan zijne borst te prangen

 

haar die hij wedervond...

 

 

 

Verdwenen, wee! verdwenen...

 

Verdwenen als de jeugd!

 

Zijn laatste straal is henen

 

van hoop en levensvreugd...

 

De starren helder rijzen

 

in het lievend avondrood...

 

Hij voelt met diep afgrijzen

 

in zijne ziele den dood.