Psalmen, zangen en oratoria's

[p. 126]

II - De wolken ijlen.

De wolken ijlen door den wind gezweept

in het hemelruim;

de meeuwen krijschen dwarlend voortgesleept

als vlokken schuim:

de golven der zee

rollen,

grollen

en huilen van wee.

Een bodem doemt, als een aaklig spook,

uit het kokend sop,

de branding springt als een helsche rook

het vaartuig op.

Het rukt vergeefs zich los

kampend

stampend

als een steigrend ros.

De duinen, bergen van gevoelloos zand,

staren het aan

als reuzen, heerschend over zee en land,

vol lompen waan.

De bliksem verwoed

kartelt,

spartelt

en sist aan hunn' voet.

[p. 127]

 

Op 't sombre duin, dwaalt een sombre stoet

 

van jong en oud;

 

hij bemerkt het schip en beeft.. verliest den moed,

 

maar zoekt en schouwt

 

nog dieper in zee,

 

stortend

 

hortend

 

eene angstige beê.

 

Hel schemert 't West, 't wolkgevaart verdwijnt,

 

de zonne giet

 

haar licht op zee, een reddingsboot verschijnt,

 

hij dobbert [en] schiet

 

als op 't wild de brak

 

moedig,

 

spoedig,

 

naar 't zinkende wrak.

 

‘Gered!’ wijl de laatste straal in rozengloed

 

de duinen hult...

 

‘Gered!’ - van harte juicht nu de blijde stoet.

 

Met dank vervuld

 

verheft hij een koor,

 

dringend

 

klinkend

 

't oneindige door.