Psalmen, zangen en oratoria's (1870)

Psalmen, zangen en oratoria's

(1870)–Emanuel Hiel– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 75]
II - Droom in de duinen.
[pagina 77]
Droom in de duinen. AAN MEVROUW KAROLINA EN AAN JONKVROUWE VALENTINE LEDELIER, WORDT DIT ORATORIO OPGEDRAGEN UIT HOOGACHTING EN INNIGE VRIENDSCHAP.

[pagina 79]
Droom in de duinen. Eerste deel. Duinachtig zeestrand. De dag verdwijnt; zachte schemering. JONGELING. In 't grijze duin, aan 't strand der zee gezeten, terwijl de zoele wind den zandhalm streelt, de meeuwen malen, schreiend schrille kreten, de branding bruischt en met het zeegras speelt, vergast mijn geest zich met de diepste droomen.... Mij dunkt, ik zie de Meermin tot mij komen, in naaktheid glansend als het avondblozen, van reinheid geurend als de tuberozenGa naar voetnoot(1), frisch als het licht, uit Godes oog gesproten, een heerlik beeld, zoo wonderbaar gegoten, dat, schoon het stoflik leven uit hare zinnen lacht en speelt door hare leden, een wezen vormt, verheven en bovenaardsch door loutre zielsbevalligheden. Zij drijft op 't blanke schuim, der groene golven kroon, gevolgd door Nixen, wieglend op het water, die zingen bij der baren blij geschater: Verzoening is der liefde liefste loon. Dit gedicht wordt in muziek gebracht door Peter Benoit.
[pagina 80]
STEMMEN OP DE ZEE. Wij minnen. EERSTE NIX. Dag op de zee! Zijt ge bedolven angstig in wee, kom naar de zee! Schomlende golven Schenken u vree. REI VAN NIXEN. Aan de zee! Aan de zee! 't lijden vlucht henen, nietig word 't wee. Kom naar de zee! Kom, we zullen u 't leven verklaren, lachende en zingende, dansende en springende als de bruischende brandende baren. Wij minnen. De nacht daalt neder. TWEEDE NIX. Nacht op de zee! glinstrende lichten naadren en zwichten, lokken u mee...
[pagina 81]
Glansend gewemel houdt u gevangen, jaagt uw verlangen op naar den hemel, ruim en rein... Wat schijnt mij de wereld ledig en klein. REI VAN NIXEN. Ruim en rein... Wat schijnt ons de wereld ledig en klein, Maangeglim en zonnegloed Worden eerst door ons begroet; Wij mogen die te zamen ontwaren. Wij spelen met stralen, bij 't klimmen en dalen in de bruischende brandende baren. Wij minnen. JONGELING. * Mijn geest was zoo loom, hij beminde, maar sliep... O, volzalige droom die mijn hert wakker riep. ** Wat voor harpengeklank op de wateren zweeft, stemt de hemel den zang die de duinen doorbeeft?
[pagina 82]
*** Welk een oog in het mijn, straalt zoo lievend en zoet... Waar is de aarde? Ik verdwijn... En mijn hoofd is vol gloed. REI VAN NIXEN. In onze armen, kind der aarde, leer des levens doel en waarde. GEWETEN. Geloof ze niet. MEERMIN. Geesten, die door wieren jaagt, zielsverlangend zingt en klaag[t]; licht, dat uit de diepten straalt, door 't gekus der baren dwaalt als de bron der albezieling, waar geen' stof aan weerstand biedt.... Brengt hem hier, den schoonen speelgenoot! GEWETEN. Geloof ze niet, aan haar hert wacht u de dood.
[pagina 83]
JONGELING. Wat is mijn verlangen diep en groot in de lente van mijn leven!... Lelieboezems prangen, wangen rozenrood, zoenen, liefdezangen zingen, met de geesten zweven! TWEE NIXEN. Met de geesten zweven! JONGELING. Door de starren, door de stormen, boven menschen, arme wormen kruipend in den aardschen modderpoel, zonder toekomst roem of doel! Met de geesten zweven... REI VAN NIXEN. Met de geesten zweven! JONGELING. Vlammen in 't gedacht voelen flonkren die verdonkren zonnepracht! Met de geesten zweven... MEERMIN. Met de geesten zweven.
[pagina 84]
JONGELING. Wat is mijn verlangen diep en groot in de lente van mijn leven. REI VAN NIXEN. In onze armen, kind der aarde, leer des levens doel en waarde.	voetnoot(1) Polyanthes Tuberosa.

Vorige Volgende