St. Pieter
Het kerkhof ligt schuin tegen de helling. De muren er omheen houden de aarde die op wil dringen op een afstand, sterk en zonder mededogen. De grafstenen zijn hard, maar weer en wind hebben de stenen gebroken. Oeroude namen klinken op uit bekraste brokstukken, klinken van jaren her, uit een verleden dat de stadsbewoners, die op deze zondag het kerkhof bevolken, machteloos napraten. Ze schuifelen van grafmonument naar grafmonument, verbazen zich over de rijkdom van de versiering, over de doodsheid van de beelden, terwijl hun kinderen verderop verstoppertje spelen. Intussen rollen er geen tranen meer voor deze begravenen, maar voelen we de last van het opgaande pad dat stil houdt bij de kerkhofmuren, waar stille kaarsen flakkeren alsof de doden er rondwaren met hun schimmige gestalten.
Auteursrechtelijk beschermd