Gehuchtenboek

Maaslandse gezichten

Nabij Stevensweertaant.

Het landschapje is klein. Verwarde struiken groeien over het pad dat bultig om een akker heenloopt om daarna te verdwijnen, het akkerland in dat, met hoge halmen omzoomd, zich enkel raden laat. Dichterbij overweldigen bomen de hemel, houden hun strakke stammen tegen het hoge dat zich over de velden spant. De molen is knoestig en zwaarmoedig neergestreken tussen dit gegroei en onstuitbaar neerdalen van takken en bladeren. Steen voor steen klimt de molen de lucht in, kampt daarboven met onzichtbare geesten en houdt het oog wijd-open, kijkend naar het dorp dat op een aanzienlijke afstand onder het kleine gedoe van rode daken ligt. De mensen die ginds op de velden werken, zijn klein, vermoeid en bijna weggewist.