Bovenste Puth
Een pad achter het dorp voert langs kale hagen en zwartgeteerde hekken. Een stuk omgeploegd akkerland loopt dóór tot aan de achterkant van een boerderij van Bovenste Puth. Het huisje is wit en de zwarte, grote kluiten spoelen als golven tegen de achterkant van de hoeve.
Ik kom langs een drinkbak. Er liggen stenen in en stukken hout. Helder is het water en licht beslagen door ijs. Een roodborstje wipt van een heg, komt terug, springt en zwenkt dwars over het voetpad. Even later is het, na een bocht in het pad, weer aanwezig. Wil het mij naar een Verborgen Schatplaats voeren? Waarschuwt het mij?
Langs een ander pad, dat afslaat terzijde van een boerderij, kom ik op de dorpsstraat. Poorten staan dicht alsof het eeuwig zondagmiddag blijft. Als 'n poort openstaat kijk je op een bevroren erf waar, achter beslagen ramen, geraniums kleumend in bakken bij elkaar staan. Soms is de achterkant een kindertekening: de lijnen staan haaks op elkaar en scheiden het stalletje van het woonhuis. Het huisweitje voegt zich met moeite in dit wereldje. Straks valt het achterover in de mist van januari. Wie vindt het dan nog terug?
Een poort staat fronsend gesloten tegen de poort aan de overzij. De weg ertussen geeft geen duimbreed toe. Soms is er een knik in de dorpsweg. Dan schijnen de hoeven zich voor een moment met elkaar te verzoenen.
Auteursrechtelijk beschermd