Gehuchtenboek

Maaslandse gezichten

Kelchterhoef

Het licht is hard en helder. Op de laaghangende takken van de struik valt de hele blauwte van de hemel. De bladeren tekenen zich scherp af op het pad dat glorieus zijn aandacht ligt te verdelen tussen het beschaduwde en het

[p. 47]

lichte. De zwarte schaduw is een geëtste bloem, een kruid dat van een bosgod afkomstig is, een schoonheidsteken dat op het pad voor het grijpen ligt. Rond die schaduwige beweging van de bladeren strekt zich het ademende bos uit dat met zijn vergaan en zijn bloeien een stilstand schijnt te bewaren terwijl de wandelaar telkens verandert, nu eens oud is en dan weer jong, vergankelijk als een mens maar zijn kan. Wat wil hij anders dan eerbiedig opkijken naar al dat onvergankelijke dat hem omringt?