Gehuchtenboek

Maaslandse gezichten

Genneperhuis

De muur zit toegedekt met onstuitbaar groeiend struikgewas dat wit uitslaat aan de bloemknoppen. Elk seizoen wordt de muur brokkeliger en méér onzichtbaar. Maar nog

[p. 28]

glanst op de stenen iets van de schoonheid van het kasteel dat tot een ruïne verweert waar vreedzame koeien grazen langs de rivier die niet meer strijdbaar is maar fluistert van de dingen die voorbij gingen. Het is of de muur bloeit in plaats van de struik: het is de kleur die ligt op de doodskaken van een stervende. De geschiedenis keert niet terug. Wat eenmaal boven alles uittorende wordt verzwolgen door het groen dat terugkeert totdat het alles opgeslokt heeft.