Aan de achterzijde is het kasteel naar de rivier gewend. De brug is opgehaald aan één kant: de andere kant ligt over de gracht maar is wrak van hout. De grachtmuren zijn overwoekerd door groen en bloemen die hun giftige kleuren tegen het donker van de stenen aangezet hebben. Overdadig is deze woekering aan de stenen muren. Jaren reeds ligt dit kasteelgedeelte desolaat en onachterhaalbaar, verloren als een vreemd kind, in het dorp dat hier nog niet zijn wet gesteld heeft. Hier is alleen de rivier die van ver wenkt, soms
[pagina 14]
[p. 14]
haar stem laat horen en zich graag vanuit de verte aan de kasteeltorens laat zien. Ik sta aan het roestige hek, op de hardstenen, gebarsten traptreden, en staar in een vergeten landschapje van muren, groen en star, gekorven water. Geen schim beweegt achter de ramen van het slot dat leeg en gekwetst in het dorp ligt te vergaan.
Auteursrechtelijk beschermd