Bob Hanf 1894-1944

Waarin opgenomen Christiaan Philippus' Mijmeringen over de nachtzijde van het leven

[p. 192]

VIII

En nog altijd wordt het stiller
in mijn goede Amsterdam,
de dagen korter, 't weer steeds killer.

Komt er dan aan dezen toestand
nooit een eind? Men zucht en wil er
liever niet aan denken. -

Moe van 't

stelen, ligt het heerschersvolkje
op z'n krib in de kazerne;
aan hun hemel is geen wolkje,
in hun brein slechts schemerduister.
En terwijl 'n tint'lende sterren-
lucht de grachten met z'n luister
overwelft, (maar aan den verren
horizon rijst, zwart als roet, een
wolk, de sterren te verslinden ) -
klinkt er uit hun kelen, zoet'-
lijk en teer-versmeltend in den
stillen nacht, een zang vol weemoe-
dige tertsen, - tusschenbeiden
'r overheen wat zot gebrul -:
‘Sah ein Knab' ein Röslein stehn,
Röslein auf der Heiden’.

Ik zit moederziel-alleen
in 't vertrekje aan de gracht en
luister. - Bij de brug, rechts, staat
(uit den tweeden zang) de krul, en
links is de kazerne. -

't Gáát

niet, - onmóóglijk mijn gedachten
te bepalen tot het boek van
Shak'speare dat, opengeslagen,
op mijn knieën ligt. -

't Is koud...

En ik tob erover hoe 'k van-
daag een brood kreeg dat mijn maag een
dag of twee zal kunnen vullen;
en tot troost bedenk ik, hoe 'k óud
zijn zal, en dan deze zangen

[p. 193]

 

glimlachend herlees, daarbij te-

 

rugverlangend naar den tijd

 

toen ik, koud en hong'rig mijm'rend,

 

zeí: ‘Mijn ziel is leeg en dor’ en

 

‘'k Ben alleen’, - maar bij m'n lijden

 

toch kon dichten. - En ik luister...

 

‘Röslein war so wunderschön,

 

Sah's mit vielen Freuden’.

 

 

 

'k Hoor nu: 't brullen in het duister,

 

buiten, komt van rechts. - Het nadert, -

 

naast mijn kamer slaat de huisdeur

 

dicht, - met kletterende stappen

 

komt er iemand door de gang,

 

gaat mijn deur langs, klimt de trappen

 

op, dan wordt het boven, waar de

 

Ehrenbraut al dagenlang

 

op bezoek gewacht heeft, angstig-

 

feest'lijk. Radio-getoeter

 

mengt zich met gebrul; de zang

 

van de helden op hun krib moet

 

ervoor wijken. - Maar dán hoor ik

 

vloeren kraken, bedden zuchten,

 

en de radio zwijgt, - waardoor ik

 

weer de hèlden hoor, die dezen

 

nacht blijkbaar geheel gaan wijden

 

aan hun lied van

 

‘Röslein rot,

 

Röslein auf der Heiden’.

 

 

 

En nu kan ik eind'lijk lezen.