Bob Hanf 1894-1944

Waarin opgenomen Christiaan Philippus' Mijmeringen over de nachtzijde van het leven

[p. 188]

VI

Hier waren eens werkelozen
- ('k zit nog steeds in 't Vondelpark
op een bank), die zich verpoozen
kwamen van hun lange niets-doen.

Tegen 'n achtergrond van rozen
en van rhododendrons die toen
bloeiden in hun perken, deden
z'èchte acrobaten-toeren.
In hun hart droegen z' een sterken
circus-hartstocht, die hun stoeren
lijven moed gaf en geduld
't onmoog'lijke te volvoeren.

Kind'ren keken toe, vervuld
van verlangen om, wanneer ze
groot geworden waren, óók
werk'loozen te zijn. Een bul-
tige oude dame (- eer ze
't schouwspel aan ging kijken, dook
z' uit haar reticuul een boek op -)
kwam er dagelijks. Het rook
er naar rozen, rhododendrons
en werk'loozen - (die z' iets toestop-
t' uit haar voorraad. ‘U verwent ons’,
zeiden ze, maar namen 't graag) -:
en in de verte, rond een eiland
met muziektent, zwommen traag
twee witte zwanen---

Maar

nu? - Het is een trieste dag.
Gele blaad'ren dwar'len in de
modder van de paden neer.
De zon is ach-
ter een wolk geschoven. Niemand
waagt zich meer in dit verlaten,
natte oord...

Ja tòch. Van die kant

naad'ren vlugge schreden. - ‘Ach,
arme Eva,’ denk ik, ‘die van 't

[p. 189]

 

leege paradijs nog eenmaal

 

profiteeren wil om er haar

 

Adam weer te zien, - een feestzaal

 

ís het hier nu niet meer waar in

 

vijvers, statig, witte zwanen

 

rondom een muziektent zwemmen

 

en de arme werkeloozen

 

acrobaten-toeren doen.

 

Ze zijn verdwenen want, helaas, ze

 

kregen werk. Ook voor de zwanen

 

had men niet genoeg te eten.’

 

 

 

‘Adolf, putz dir mal die Nase,’

 

klinkt het schel. - 'k Hàd 't kunnen weten

 

aan haar korte beenen, aan den

 

vastberaden pas. En 't dwaze

 

wicht met waterhoofd dat uit de

 

plooien van haar rok met glazi-

 

g'oogen 't leege Vondelpark be-

 

staart - zie ik nù pas.