Bob Hanf 1894-1944

Waarin opgenomen Christiaan Philippus' Mijmeringen over de nachtzijde van het leven

[p. 181]

II

Amsterdam, mijn goede stad,
door de heerschende proleeten
uitgevreten, leeg-gejat!

Had ik het vooruitgeweten,
'k was hier tóch wel blijven wonen.
Hier ben 'k thuis. Want lief en leed en
roem, en hoon, en toekomstdroomen
(droom ook roem en hoon-gedachten),
alles kondt gij wêer mij toonen
in de spieg'ling van uw grachten,
in verlaten water-wijdte
langs den havenkant. Uw nachten
maakten vreemd en toch dichtbij de
oude huizen; en de maan
scheen nieuwsgierig door de heime-
lijk-wenkende takken aan
stammen, bronsgroen van den regen,
die, een rij van watergoden
aan hun element ontstegen,
in 't onzeek're licht - als dooden
die tot beeld verstarden - staan.

Zoo staan z'er nóg. - Langs de wegen,
glib'rig van tot drab vertreden
blaad'ren, kom ik niemand tegen
als 'k, behoedzaam, in den nacht
door mijn goede stad sluip. Stegen
nemen m' op, liefd'rijk. Op wacht
staan de oude watergoden,
en hun doode vingers wenken
heim'lijk in den leegen hemel...
Wenken mij opzij te gaan,
want: met dronkemans-gezemel,
Heimat-zang en wat dies meer zij,
komen drie proleeten 'r aan.
En 't is geraden om, wanneer zij,
zonder eenige betrekking
tot de zonderlinge nacht van
deze stad, langs stille wegen
klet'rend stappen, - níet onachtzaam
door te loopen. Hoe licht zou er

[p. 182]

 

één van hen eens kunnen slippen;

 

en als hij dan, als een kerstboom

 

volgehangen met z'n helden-

 

eereteekens, op de glibbe-

 

rige keien ligt en ík zou

 

moeten lachen... Nee, 't is beter

 

'k breng die krul daar een bezoek.

 

 

 

Als ik later, klaar hiermee, te-

 

rugkom, is 't weer stil geworden.