Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 102]

Mexico zingt

Mexico is in mijn zangen,
Mexico wreed en zoet,
dat alle harten zuivert,
tot honing smelten doet.

Ik hield het steeds voor ogen
toen ik dit lied bedacht.
Zijn hemel op mijn voorhoofd,
zijn aarde in mijn hart.

Mexico zingt in de ronde-
dans van mijn liefdeslied
en tot guirlande dier ronde
vlecht de avond zijn margriet.

Je zult het ook eens leren kennen,
vrienden uit een ander gebied:
het heeft een kleur van blijdschap
en de scherpe smaak van anijs!

Zo vruchtbaar is 't, dat het geuren
doet naar vanille op zijn tijd.
Genoeg om een vleug te wekken
dat men 't één gebedje wijdt.

Je hebt het geheel pas begrepen
wanneer je te zeggen weet:
Quién sabe? met het spreekwoordlijk
gebaar dat iedereen heeft.

[p. 103]

 

Quién sabe? Smart en verwachting,

 

Quién sabe? liefde en straf.

 

Quién sabe? fluistert de wieg, en

 

Quién sabe? de man bij het graf...

 

 

 

In verborgen halsstarrige twijfel

 

vraagt Mexico steeds naar 't geheim -

 

een cirkel van afschuw omringt het...

 

‘Hoe zal onze toekomst zijn?’

 

 

 

Zijn toekomst! Het weet niet van wachten!

 

Het zingt liever onder het gaan:

 

dat geheel dit leven niet meer is

 

dan een druppel in de oceaan.

 

 

 

Slechts een heel kleine waterdruppel;

 

voor ons hart reikt hij maar juist...

 

God geeft hem en God neemt hem...

 

Komt, zingen we ons liedje uit!

[Jaime Torres Bodet]