Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 99]

De kust van de zee

Water, noch zand
is de kust van de zee.

Het klankrijke water
van simpel nog schuim,
het water slaat zelf niet
de zeekust tot kruim.

Opdat aan de kaden
men worde gedwee,
is water, noch zand
deze kust van de zee.

De zeer fijne dingen,
verstild, zonder naam,
ze komen precies als
de kusten tezaam.

Ze doen als de lippen
bij 't kussen van twee.
Geen water, noch zand
is de kust van de zee.

Ik zie mij alleen
door wat dood eens moet zijn;
alleen en verlaten
als in een woestijn.

[p. 100]

 

Geween overmant me,

 

dus ween ik maar mee.

 

Geen water, noch zand

 

is de kust van de zee.

[José Gorostiza]