Mexico zingt. Een bloemlezing uit de Mexicaanse lyriek sinds de 15de eeuw

[p. 69]

De avondschemering

Reeds gaat onze vader de Zon
grafwaarts, getooid met kleurige veren
in zijn um van kostbaar gesteente
en als omgord met turkooizen snoeren,
tussen talloze bonte bloemen
die onophoudelijk nederdwarrelen.

Hé, edelen! Laat ons de Levengevende eren, bezingen:
thans een mooi, bloemrijk lied schrijven!

Ze zijn al voltooid, de bloemen, de lentebloesems,
badend nog in het zonnelicht.
Zij, de kleurrijke bloemen zijn immers uw hart en uw vlees!

Ik doe niet anders dan komen waar ze vertoeven:
ik die zelf ook een mooie veelkleurige bloem ben,
mijn lied aanhef en wijd aan mijn overige bloemen.

Dat hij ze begiete, de prachtige bloemen,
zijn bloemen ontplooie en verspreide!
Ja, zij komen uit zijn verblijf: het zijn mijn bloemen!

[Uit het Nahuatl]