Adyosi / Afscheid

[p. 142]

Valedictum

Je wilt dus weg? Goed, lazer dan maar op,
maar leuter niet meer zulke dikke woorden
als ‘eigen land’ en ‘opbouw’ of ‘ons volk’,
die wij tot brakens toe al jaren hoorden.

Verwaande kletsmeneer, net als tienduizend meer
met oratorische oudewijven-praatjes!
Het is zo makkelijk te zeggen ‘Ik ga weg,
de mensen deugen niet, ze struikelen over gaatjes;
het is zo moeilijk hier...’ Natuurlijk, vod,
dit is een land voor pioniers en niet voor klieren.
Er moet gewerkt, gedragen en gedaan,
meer dan de wespen doen, de houtluis en de mieren.

De druk schept drukte, er is zovéél te doen,
een heilig ongeduld bezielt en laat niet vluchten.
Er moet gerooid, gespit, gezaaid, geplant,
al rijpen pas na generaties vruchten.
Maar jij hebt steeds gepraat en anders niet,
praat nu in Holland bij de mooiewoorden-kramers.
Je hebt gelijk, je hoort hier niet meer thuis
bij ons die blijven, - echte Surinamers.

***

Dit schreef ik meer dan dertig jaren her,
met hart en ziel verknocht aan Suriname's welzijn,
toen ik daar werkzaam was met slechts één doel: vooruit!
Daarom kon ik zo bitter soms, meedogenloos en fel zijn.
Veranderd is het ‘onafhankelijk’ land sindsdien
in een verpauperd oord dat iedereen ontvluchtte
die er de kans toe zag. Vooral na het geweld
van militaire moord en roof, de rampen die men duchtte.

‘Het land is omgedraaid, de poes eet hier nu sla’,

[p. 143]

 

zeggen de oudjes, hongerend en stervend,

 

net als de kleuters ondervoed, verwaarloosd,

 

een criminele jeugd in stad en dorpjes zwervend.

 

En dit terwijl wij staan te trappelen in den vreemde

 

om naar 't beroofde land terug te keren...

 

Geen afgebedeld welkom houdt ons vast,

 

maar... eerst moet recht naast vrijheid ginds regeren!