|
| |
| |
| |
Prosopopoeia amplissimi Clarissimiqve viri Claudij Puteani, senatoris regii.
O Qui coruscum diuidis vultu diem
Ingens serènae lucis arbiter Vale,
Vxorque curis vna solamen meis
Consors thorique patriaeque, quae meum
Faecunda blando germine auxisti genus,
Cingens pudico tecta patris agmine.
Et vos meorum turba parua liberûm
Imago viua, parsque dulcior mei,
Ah ora blanda, vultibus vultus meis,
Patrique dulces iungite extremùm manus:
Haec sola restant. Testor immiteis Deas,
Mortemque nostris terminum extremum malis,
Solemque vitae fulgidum testem meae,
Caelique iunctas semper ardentis faceis,
Neruisque pondus Galliae incumbens meis,
Lareisque dulceis, queis puer gaudens ego
Productus hausi principem vitae diem,
Curaeque lusi nescius; vixi satis
Laudi, mihique; patriae tamen parum,
Vobisque nati: patria infelix trahit,
Et ora vestra, vestra, quae mortem iubent
Gratam vereri. Dum tamen puertiae
| |
| |
Aetas serenos dulcis admittit dies,
Nihilque scire dulcior scientia est;
Spei, metusque viuite immunes, procul
Extra superbas casuum tuti vices
Ignara turba, matris inter oscula:
Lusuque mentem, mollibusque gaudijs
Maestae parentis spes relicta pascite:
Donec per annos cura succedens suos
Foriue tristis ardor, aut feri labor
Mauortis acres poscit in bellum manus:
Heic patris este: caeterum matri lubens
Tempus relinquo: donec impotens sui
Inter suaues vita voluitur iocos,
Interque ludos errat, & crepundia
Innoxia aetas, gaudijs fauens suis,
Paruoque laeta mobili exultat pede.
Viros reposco: Seria aetatem decent
Me digna quae sit: vindicat sibi hanc pater.
Hanc illa nostra vita in exemplum trahat,
Vehatque in alta rerum, & ingentes sinus,
Motusque vastos patriae curas meae.
Virûmque in ora tendat, & ciuilibus
Fraenare pergat patriam ardentem malis,
Caecasque legum peruagarier vias
Erectus alti pectoris discat vigor.
‘Ah quot per alta Syrtium discrimina
Emetiendum, saxaque alta, restat hoc
Quodcunque vitae est! Gallia infelix docet’
| |
| |
Vel omnium instar: ipse fortunae iocus
Gens illa nostra est, casuumque lusibus
Submittit acres patria infelix manus.
Hic pontus ergò, turbidum hoc vobis mare
Gens blanda restat, horridi per aequoris
Has fluctuantes flamine aduerso vias
Enauigandum est, quaque publicum mare
Rerumque feruet vnda: me portus tenet:
Legitque nostrae saeua, vela, mors ratis,
Extraque curas, ciuicasque in arduum
Sistit procellas. Patria aeternum vale
Dulcesque nati: blanda me quies vocat,
Auisque sanctam patribusque molliter
‘Mentem refundo. Scilicet, quantum est Deus
Interque vitae munia, & fluctus vagos
Duxisse castos, noxijs procul, dies,
Doloque puras tollere ad caelum manus
Mauortis altos niter impetus; neque
Contagiosâ temporum premi lue!
O Vita vita, noxios cautes tegis!
Symphlegadesque mille labentem trahunt
Et hinc & inde, lucraque incautum ferunt
Aetatis orbem, peruicaxque auri furor,
Vanumque Honoris nomen, & Potentiae.’
Ignosce fasso patria, ah beatius
Priuata paruos inter exigit lares
Annos süaueis vita, & exilem domum,
Interque vultus coniugisque, & aurea
| |
| |
Senescit ora liberorum; spesque ouans
Gaudensque semper terminat tecto suas.
Non ille vastas regis exhorret minas,
Aulaeque fluxam pallidus gemit fidem,
Lutetiaeque semper vndantes vias
Turba clientum cernit, & vanas opes,
Interque natos tutior regnat suos,
Securus, insons, innocensque, supputat
Annos aristis ille, solibus dies.
Idemque seruit, & beatus imperat,
Magnumque nescit: terminus voti & viae
Agellus illi est, paruulumque rusculum,
Focoque diues suscitat, paruum larem,
Motusque scaeuos ridet, & rerum vices,
Sortisque lentum fulminantis impetum,
Thoro, casaque tutus arcet, & procul
Lasciuienti cedit abditus deae:
Aetasque curas inter effluit suas;
Vicina nescit: nocte pacatus iacet,
Soporque fessas mitior fouet genas.
At nos parentum celsa per vestigia
Fastidiosus purpurae afflauit decor,
Regnique habenis destinauit inclutam
Virtute mentem, patriaeque fluctibus.
Vidi cruentas caede regia vias,
Versasque & in se Galliae ardentis manus,
Ingensque rerum pars labantium fui,
Nec cura fallax pestilensue munerum
| |
| |
Virtutis alta nube suppreßit diem,
Immobilemque motui infixi pedem,
Mentisque nixus robore excelsae steti
Inter procellas, vorticesque. Nil tibi
Fortuna mecum est: inter immanem fori
Horrentis aestum, & ciuium molimina,
Et execrandum factionis impetum,
Vocesque, & atram carceris caeci luem;
Integra semper pectoris magni fides,
Legumque sanctus cedere inscius rigor
Immotus haesit: cum ferâ plebes manu
Discordiarum vindicem oppreßit Togam.
Idemque, fausta gentis inter omina,
Velo secunda sorte subduxi pedem,
‘Licentiaeque terminos. illustrior
Peccare laus est nolle, cum poßis tamen.’
Et nunc suprema, tritaque omnibus via
Eunda: & ingens semita è terris vocat
Iterque magnum: jam soluta denique
Humanitatis vinculo, in sese labat
Pars quassa nostri, tollimurque: & heu prius
Mors ipsa nobis quam senectus appetit,
Cursumque rumpit. Viximus tamen: neque
Frustra, (Paterna testor arua, & te deus
Ducemque vitae principemque) luminis
Hausi süaue munus, aut vitae diem.
‘O mors, quot ah quot casibusque, & asperis
Discenda curis grata vix tamen venis!’
| |
| |
Naturaque vltro gaudet, inuisam licet
Seruare lucem, corporisque onus sui
Sublimis altae mentis affectat nitor,
Premique gaudet. Ibimus tamen, tamen,
Et vos lacerti coniugis dulces meae,
Lenisque vitae deserenda semita est:
Castique amoris arbitrum linquo thorum
In his superstes liberis, vnusque eo
Plures relinquo: Faenus hoc rerum parens
Indulsit vxor: haec tibi solatia,
Viuaeque restant, patris amißi notae.
Quotiesque dulces osculo premis genas
Patris memento, postque basium tuum
Adiunge nostrum, lachrymamque molliter
Distilla amoris pristinum testem mei.
Et nunc, domusque tota, curaque omnium
Reclinat in te: Liberorum grex tener
Ah patre dulci destitutus, vnicam
Te spectat, eheu, vultibusque haeret tuis,
Opemque poscit: mater ah olim modo;
At nunc vtrumque es: omne discedens pater
Transcribit in te: spem sine hanc tui feram
O dulcis vxor, lenius mortisque onus
Subibo, & aequas omnibus Fati manus,
Nostrique amoris mutuam memor fidem
Mecum sub vmbras duco. Iam vale, vale,
Me longa tandem noctis inuoluit quies,
Somnusque blandam ferreus negat diem
| |
| |
Auremque vellit: Teque mors lubens sequor
O summa rerum, seraque optanti venis,
Didicique quondam millibus mori malis:
At nunc docebo: spiritumque, & igneae
Caelum reposcit mentis ardorem meae.
Debemur illi scilicet pridem, neque
Ignotus hasce creditor premit fores,
Depôsta reddo, mutuumque: nec mihi
Mutanda vita restat; at vitae locus.
‘Quisquis prementeis mortis exhorret manus
Gemensque terram deserit, caelum timet.’
|
|
Auteursrechtvrij