Psalmen Davids na d'Ebreeusche waerheit

Dixit insipiens in corde suo.
Psalme. XIIII.

Hi zeyd, t'isser alom vul ongheloouighe en ongoddelicke, beschrijft haer bedoruen verstant, weynscht en voorzeyt haer verderuinghe: en tverlossen des volcs Gods dat zy verslindē.

DEn boosen zeyt (als een die is onvroed)
Daer en is gheen God: en is zoo bedoruen
In gruw'licke boosheyt de deught verstoruen
Dat niet een vā hemliē weinscht noch en doed⁺
Deught ofte goed.

+ Roma. 3.b

[p. 40]

 

God vernam van zinen Hemel bescheet

 

Oft onder de meinschen zoo hoogh ghepresen

 

Niet een zoo verstandigh en zaude wesen

 

Die om God te zoucken ware bereed

 

VVt liefden heet.

 

 

 

Maer hi vādse (als tghuent dat qualic beclijft)

 

Afgheweken, haudende quade weghen,

 

Bedorfuen, bevlect, ende van ondeghen

 

Zoo datter niet een is oft' ouer blijft

 

Die goed bedrijft.

 

 

 

Hoe bliuen zi dan aldus onbekent

 

Die quaed doen, ende en willent gheēssins wetē?

 

Dat zi (als brood) mijn arme volcxken eten,

 

God t'anroupen zijn zi gh'eel onghewent

 

Als meinschen blent.

 

 

 

Zeker zi zullen verscricken eenpaer

 

Als zi sheeren gramscap zullen anmaercken:

 

VVant dē Heere wonderbaer in zijn waercken

 

Zal wesen med de gherechtighe daer

 

Haude ic voorwaer.

 

 

 

O boos', altijd ghi pooght ende studeert

 

Om den raed van d'aermen, in alle plecken,

 

Te beschamen, en̄ zeer te beghecken

 

Om dat hi vp God staed vast ghefundeert

 

D'welc ghi blameert.

[p. 41]

 

Ogh of God wt Syon nu gaue suel

 

Verlossinghe zoet Israel ter eeren?

 

Ende trocke zijn volck uut tgroot verzeeren

 

Zo zau Iacob hem verheughen zeer wel

 

En Israël.