Psalmen Davids na d'Ebreeusche waerheit

Saluum me fac Domine.
Psalme. XII.

Dauid spreect hier teghen de pluumstrikers van Sauls hof die met gheueynst ghelaet en vermetenheyt, elcken hinderlic waren, ende bidt God, daer in te willen voorziene.

HElpt ons Heere God, het is tijd en huere
VVant wy zijn vā veel goe' meinschē berooft,

[p. 36]

Ende onder de meinschelicke natuere
Is qualick een goed, ofte die ghelooft.

Ieghens elc anderen zi altijdt spreken

Leughens, en ydelheyt, d'welc voor God stinct:
Heur leppen zijn vul pluumstrijckers ghebreken
Zegghende dat haer herte niet en dinct.

God wille dan al dees leppen afgrijslick

VVt roeyen, en te niet doen van nu voort:
Alzoo ooc alle de tonghen misprijslick
Daermen niet dan hoouerdy' af en hoort.

Zi zegghen: wy zullen toch domineren

Ouer hemlie'n, deur onze tonghen fijn:
Ons leppen kuennen wy, te will' uzeren,
VVye zal kuennen ons Heer' oft Meester zijn?

Maer ic zal vpstaen om tzuchten der armen

En des benooghden druck (zoo d'Heere zeyt)
Stellende in vriheyt, en in mijn ontfarmen
Hem, dien de boose vele laghen leyt.

[p. 37]

 

S'Heeren woorden (troostelic bouen maten)

 

Zijn woorden, gheheel zuuer ende net

 

Als ziluer ghezuuert in aerden vaten,

 

En dat ghefijnt is zeuen warf of bet.

 

 

 

VVilt dā (ô Heere God zeer groot vā machte)

 

Bewaren u volc, zoo ghi hebt gheseyt:

 

Ende van dit alder booste gheslachte

 

VVild ons verlossen inder eeuwicheyt.

 

 

 

De quade wandelen, ende verkeeren

 

Onder de goede, zouckende haer dangier,

 

Als de booste zijn verheuen in eeren

 

Bouen de kinderen der meinschen hier.