Psalmen Davids na d'Ebreeusche waerheit

[p. 30]

Domine, vt quid recessisti.
Psalme. X.

Desen Psalme is een ghebedt ieghens d'hinderlicke boose menschen, die deur fortse en gheweldt, de goede en crancke verdrucken: Daer wordt bescreuen wat hooghmoedighe en valsche middels de quade ieghens de goede oeffenen.

HEere God waerom haudt ghy u absent?
VVaerom verberghdy u van ons eenpaer?
Bysonder als wy liden dit torment?
VVant de boose deur zijn hoogmoed (voorwaer)
Vervolght den aermen med benaudtheit zwaer:

[p. 31]

Maect dat zulck'heur zeluen strecken en binden
Deur den handel, die zi maken en vinden.

Den boosen hem glorieert en verheft

Om dat hy heeft zijns herten wellust zoet:
En prijst den ghierighen zoomen beseft,
Maer hy lastert den alderhooghsten goet:
En is so hoogh in alle sijn ghemoed
Dat hy op God den Heere noynt en paste,
Ia datter gheen God is ghelooft hy vaste.

Sijn weghen ghelucken wel, hoe datt gaet,

Maer u oordeelen sijn verre verscheen
Van alle sijn ghedachten boos en quaet,
Hy acht alle zijn vianden so cleen'
Dat hyse waent wegh te blasen alleen':
zegghende in zijn hert': my zal niet ghebeuren
Inder eeuwigheit hinder ofte treuren.

Sijnen mond is vul van quaed en bedroch

Vul valscheyts ende vervlouckinghe boos:
Onder zijn tonghe, light bouen dien noch

[p. 32]

 

Vermoeytheit en hinderlickheit altoos.

 

De verwoeste plaetsen hy oyt vercoos:

 

Hy doodt d'onnoosel' in verborghen steden,

 

zijn ooghen bespien de bedructe leden.

 

 

 

Hy lourt int heymelicke, dagh en nacht

 

zoo eenen Leeu hem in zijn hol bedect,

 

Om den aermen te beclippen, hy wacht

 

Dien hy grijpt, en oock in sijn netten trect:

 

Hem seluen hy sluutt, en buught, en langh strect:

 

Maer med zijn groue leden, zonderlinghen

 

Can hy veel aerme meinschen t'onder blinghen.

 

 

 

Dan zeyt hy oock in zijn herte (deur nijd)

 

Dat de Heere, dit al tsamen vergheett,

 

En dat hy bedect zijn anschijn altijd

 

Om zulx niet t'anschauwen, zo ghy wel weett.

 

O Heere, ieghens die hem zulx vermeett

 

Staet op, en heft u handt om hem te slane,

 

Ende vergheett, d'aermen niet by te stane.

 

 

 

Hoe darf den boosen hem kennen so clouck

 

Dat hy u terght, en zeyt in zijn hert' snood

 

Dat ghy dies niet en zuld doen onderzouck?

 

Maer ghy merct den last en t'onghelijck groot

 

Ende neemt de zaeck' in dijn handen bloot,

 

Dies de bedructe altijd op u betrauwen

 

Als der weesen hulper in alder vauwen.

[p. 33]

 

Dus breect en beneemt de crachten ô Heer

 

Van de boos', en zijn waerck examineert

 

Op datter gheen ouer en bliue meer:

 

VVant de Heer' is een Coningh gh'estimeert,

 

Die inder eeuwichede triumpheert,

 

Van wiens aerde is vergaen ende verdreuen

 

Dat ongheloeuigh gheslacht' quaed van leuen.

 

 

 

O Heere God ghi hoord (alzoo ghi pleeght)

 

De beghaerte van d'oodmoedighe net

 

Haer herte ghi verstaerct, ende beweeght,

 

En u ooren ontfanghen haer ghebed

 

Om wreken, en te doene recht en wet

 

Den weeskens en verdructe, vp dat de scharen

 

Der aerdscher meinschē, haer niet meer veruarē.