Sranan Anansi tori

Anansi en de Kaaiman

Ik ga een verhaal vertellen over Anansi en de Kaaiman.

Anansi is een man met veel streken, en altijd aan het bedenken hoe hij andere dieren kan vangen en opeten. Tijdens één van zijn wandelingen in het bos zag hij een visvijvertje, dus dacht hij daar wel een paar vissen te kunnen verschalken. Maar toen hij in 't water stond om de vis te vangen, voelde hij opeens dat iets hem vastgreep. Anansi schreeuwde: ‘Help, wat houdt me vast?’

Het ding antwoordde: ‘Ik ben Gooi.’

Anansi zei: ‘Gooi me dan!’ Dus het ding gooide Anansi een heel eind weg.

Toen hij opstond kreeg hij een idee: ‘Dit is mooi! Zo krijg ik elke dag vlees. Ik hoef niet zelf meer te proberen om vis te vangen.’ Hij zocht in de omgeving naar stokken. Hij sleep er punten aan en stak die precies op de plaats waar hij gevallen was, in de grond. Toen ging hij weg.

Onderweg ontmoette hij Konijn. Hij riep: ‘Hé vriend Konijn, kom eens. Waar ga je heen?’

Konijn antwoordde: ‘Ach, ik loop al de hele dag rond en heb niets gevonden, ik ga naar huis.’

[p. 40]

Anansi zei: ‘Kom laten we gaan vissen.’

Konijn antwoordde: ‘Vissen? Waar?’

‘Kom maar mee, ik zal 't je laten zien,’ zei Anansi.

Ze liepen door 't bos naar de plaats waar de visvijver was. Omdat Anansi wist wat hem eerder overkomen was, ging hij niet aan die kant 't water in. In plaats daarvan zei hij tegen Konijn: ‘Ga jij aan die kant.’

Konijn voelde in 't water, toen hij plotseling vastgegrepen werd. Hij schreeuwde: ‘Anansi, m'n vriend, iets houdt me vast!’

Anansi zei: ‘Wat?, iets houd je vast?’ Hij zei hem aan het ding te vragen: ‘Wat houdt me vast?’

Dat vroeg Konijn en het ding antwoordde: ‘Gooi.’

Konijn zei tegen Anansi: ‘Het noemt zichzelf Gooi.’ Waarop Anansi zei: ‘Zeg hem dan om jou te gooien.’

Het ding gooide Konijn en Konijn viel op de scherpe stokken die Anansi in de grond had gezet en stierf. Anansi sprong op, rende naar de plaats en nam Konijn mee. Zo ging hij naar huis.

Elke dag ging Anansi op zoek naar een of ander dier om mee te nemen naar de visvijver. En zo kreeg hij zijn eten.

Maar op een dag kwam Anansi geen enkel dier tegen. Uiteindelijk zag hij Kaaiman. Hij zei: ‘Hé Kaaiman, waar ga je heen?’

Kaaiman antwoordde: ‘Och, ik wandel zo wat rond, op zoek naar iets te eten.’

Toen zei Anansi: ‘Kom vriend, laten we gaan vissen.’

[p. 41]

Anansi en Kaaiman wandelden samen door de bossen tot aan de plaats waar de visvijver was. Anansi zei: ‘Ga jij aan die kant vissen.’

Kaaiman antwoordde, ‘Ach nee, ga jij daar maar.’

Anansi zei: ‘Nee, ik blijf hier aan deze kant, ga jij daar.’

Kaaiman zei slim: ‘Laat me eens zien, welke kant.’ Toen Anansi het hem liet zien, trok Kaaiman hem aan zijn hand 't water in. Kaaiman wist wel wat Anansi van hem wilde, want Kaaiman woont in 't water en weet dus alles af van de visvijvers.

Toen schreeuwde Anansi naar Kaaiman: ‘Iets houdt me vast man!’ Hij schudde en trok aan z'n arm.

Kaaiman zei: ‘Je weet wat je moet zeggen.’

Anansi vroeg: ‘Wat moet ik zeggen?’

Kaaiman antwoordde: ‘Gooi me.’

Anansi zei: ‘Wacht, wacht. Ren daarginds naar die plek daar en trek die stokken uit de grond. Vlug!’

Kaaiman lachte: ‘Wat bedoel je? Waar zijn ze?’

Anansi zei: ‘Verder, loop een beetje verder.’

Toen Kaaiman bij de bewuste plek kwam, zag hij de puntige stokken. Hij riep naar Anansi: ‘Ja hoor, ik heb ze eruit getrokken.’

Anansi riep: ‘Allemaal?’

Kaaiman antwoordde: ‘Ja, allemaal.’ Maar hij was slim, hij liet ze erin.

Anansi zei: ‘Gooi me.’ Dus gooide het ding hem. Hij viel op de stokken en stierf.

Kaaiman vertelde alle dieren wat er gebeurd was en hoe Anansi de andere dieren gedood had. Dit is 't verhaal van Anansi en Kaaiman.