Sranan Anansi tori

[p. 29]

[Nederlandse vertaling]

Anansi rijdt op Tijger

Zoals iedereen weet is Anansi iemand die vol streken zit. En hij liegt ook! Op een dag ging Anansi naar de koning en zei tegen hem: ‘Heer Koning, ik reed op Tijger.’

De koning antwoordde: ‘Ach kom, dat is een leugen. Je bent zo klein, hoe zou jij Tijger kunnen berijden? Die is zo groot.’

‘Het is echt waar Koning,’ antwoordde Anansi. ‘Ik lieg niet.’

De koning zei: ‘Goed, laat me nu verder met rust. Ik zal iemand naar Tijger toesturen om hem te vragen of het waar is of dat je liegt.’

‘Doet u dat gerust Koning, dan zult u horen dat ik Tijger bereed.’

‘Ga nu maar,’ zei de koning.

Anansi ging weg. Hij dacht bij zichzelf, ‘Wat moet ik nu beginnen?’ Weet je wat hij bedacht? ‘Ik ga naar huis en ik zeg aan mijn zoon en Akoeba dat ik koorts heb.’

Nadat Anansi was weggegaan zond de koning Tijger de boodschap dat hij bij hem moest komen omdat hij hem iets te zeggen had. Tijger vroeg zich af: ‘Wat zou de koning me nu te vertellen hebben? Hm, we zullen zien.’ Hij vond het ook wel leuk dat hij naar de koning mocht, want dat doe je ook niet iedere dag.

Toen Tijger bij het huis van de koning aankwam, zei de koning: ‘Ik heb je laten komen omdat ik je iets moet vragen. Hoe komt het dat je dat kleine ventje Anansi op je rug hebt laten rijden.’

[p. 30]

Tijger zei: ‘Wat? Wie zegt dat?’

De koning antwoordde: ‘Anansi heeft me dat verteld.’

Tijger zei: ‘Wacht u maar Koning, ik zal dat kleintje hier voor u brengen en u laten zien dat hij liegt. Hij denkt dat hij kan liegen over een groot man!’

Tijger vertrok en ging naar Anansi's huis. Onderweg zag hij Anansi's zoon spelen. Tijger vroeg: ‘Jongen, waar is je vader?’

De jongen antwoordde: ‘Vader Tijger, mijn vader is ziek. Hij is thuis, rillend van de koorts.’

Tijger zei: ‘De koning vertelde me dat Anansi gezegd heeft dat hij mij bereed, en ik weet dat hij liegt. Dus ga ik hem naar de koning brengen.’

Daarna ging Tijger naar Akoeba, Anansi's vrouw en vroeg: ‘Akoeba, waar is dat ventje Anansi?’

Akoeba zei: ‘Vader Tijger, hij is ziek. Hij heeft koorts en rilt.’

Tijger herhaalde: ‘Waar is hij? Ik wil hem spreken.’

Daarop nam moeder Akoeba Tijger mee naar de kamer waar Anansi op bed lag. Tijger begon: ‘Anansi jongen, waarom lieg je over mij? Waarom vertelde je de koning dat je mij bereden hebt?’

Anansi zei, ‘Vader, ik ben ziek. De koning liegt over mij.’

Tijger vervolgde: ‘Je gaat nu meteen met me mee.’

‘Kijk hoe ik ril,’ zei Anansi.

‘Dat kan me niet schelen, je gaat nu meteen met mij mee,’ antwoordde Tijger.

[p. 31]

‘Maar broer Tijger, kunnen we niet nog één dag wachten, tot de koorts gezakt is?’

‘Nee,’ antwoordde Tijger, ‘je gaat nu meteen met me mee, zodat ik je leugen kan bewijzen.’

Anansi jammerde: ‘Maar wat moeten we dan doen?’

‘Het kan me niet schelen wat jij doet. Ik neem je mee op mijn rug.’

Dat was nu precies wat Anansi wilde horen. Hij stond moeizaam op en zei: ‘Vader Tijger, achter de deur ligt een zak. Mag ik die op uw rug leggen? Dan zit ik wat gemakkelijker, net alsof 't een zadel is.’

‘Het kan me niet schelen, als je maar meegaat naar de koning,’ antwoordde Tijger. Anansi sprong op de rug van Tijger en ze vertrokken.

Anansi wist precies wat hij van Tijger wilde. Hij begon vreselijk te beven. Tijger zei: ‘Jongen, waarom beef je zo?’

Anansi zei: ‘Vader, 't komt door de koorts. Ik heb hier een touw, dat ik kan gebruiken als leidsel. Vindt u 't goed als ik dat in uw mond geef? Dan kan ik 't touw vasthouden en steviger op uw rug zitten.’

Tijger zei: ‘Het kan me niet schelen als ik je maar bij de koning kan brengen.’ Anansi deed het touw in Tijger's mond en hield zich eraan vast.

Na een tijdje begon Anansi weer vreselijk te beven. ‘Waarom beef je nu weer zo?’

Anansi antwoordde: ‘Vader, ik heb koorts, oh oh, die koorts.’

Tijger antwoordde: ‘Het kan me niet schelen dat je koorts hebt! Je gaat met me mee naar de koning.’

[p. 32]

Een heel eind hadden ze al gelopen toen Anansi zei: ‘Vader, ik heb hier een touw, mag ik het gebruiken om de muskieten weg te slaan?’

Tijger antwoordde: ‘Best hoor, doe dat maar.’

Toen zag Anansi het huis van de koning. Hij schreeuwde: ‘Vader, de muskieten! De muskieten bijten me!’ Hij begon Tijger te slaan met het touw, want ze waren nu vlak bij het huis van de koning en hij zag heel veel mensen op 't balcon staan, die zagen hoe hij op de rug van Tijger aan kwam rijden.

Hij sloeg Tijger en die sprong in de lucht. Hij sloeg hem weer, en weer. Toen ze voor het huis van de koning kwamen, riep Anansi: ‘Kijk Koning, kom en zie, kom en zie! Kom zien hoe ik Tijger berijd. Ik reed op Tijger van huis naar hier. Hij zei dat ik tegen u loog!’

Anansi bleef Tijger maar slaan. Tijger probeerde zich los te rukken, maar omdat hij het touw in zijn mond had, hield Anansi hem in bedwang. Tijger sprong en sprong. De koning kwam naar buiten om te kijken. Al de anderen ook. Tijger voelde zich zo vernederd. Hij rende weg, het bos in. Anansi ging als overwinnaar naar binnen.