Verzamelde gedichten

[p. 296]

aant.

De dierentuin

Oh, tuin!
Waar het ijzer lijkt op de vader, die de broers voorhoudt dat zij
broeders zijn, en die het bloedige geruzie een halt toeroept.
Waar de Duitsers heen gaan om bier te drinken.
En de schoonheden om hun lichaam te verkopen.
Waar de adelaars genesteld zijn gelijk de eeuwigheid, die een eind
zal maken aan deze dag, nog zonder avond.
Waar de kameel het raadsel van het Boeddhisme kent en China's
grimassen verborgen houdt.
Waar het hert uit louter vrees bestaat, die bloeit als brede steen.
Waar de mensen prachtig zijn opgedoft.
En de Duitsers blaken van gezondheid.
Waar de zwarte blik van de zwaan, die in zijn geheel lijkt op de
winter, maar zijn snavel op een herfstbos, iets te voorzichtig is
voor zich zelf.
Waar de blauwe allerschoonste zijn staart ter aarde vallen laat,
gelijkend op Siberië zoals het van de Pawdin-rots uit te zien is, als
over het goud van de brandstapels en het groen van 't bos het
blauwe net der wolken is geworpen, en als dat alles zich
menigvuldig aftekent tegen de oneffenheden van de bodem.
Waar de apen zich overvloedig opwinden en hun achter-end
laten zien.
Waar de olifanten flauwekul ophangen, als bergen tijdens een
aardbeving, en het kind om voer verzoeken, terwijl zij in de
waarheid: eten wil ik, eten! een oeroude zin leggen en door de
knieën gaan, als vroegen zij om een aalmoes.
Waar de beren in gebed omhoog klimmen en omlaagkijken in
afwachting van de aanwijzingen van de oppasser.
Waar de vleermuizen ophangen, gelijk het hart van een
hedendaagse Rus.
Waar de valk z'n borst doet denken aan de donswolkjes voor het
noodweer.
Waar een eenvoudige vogel heel de zonsondergang achter zich
aan sleept, met alle vurige kolen van zijn brand.
Waar wij in het gezicht van de tijger, met de witte baard als
omlijsting en de ogen van een bejaarde Muzelman, de eerste
Mohammedaan vereren en het wezen van de Islam lezen.

[p. 297]

 

aant.

 

Waar het tot ons door begint te dringen dat de grote

 

godsdiensten wegebbende golfstromen zijn, waartoe de aanzet de

 

soorten zijn geweest.

 

En dat er op de wereld zoveel dieren zijn omdat zij God ieder

 

anders kunnen zien.

 

Waar het schot om twaalf uur de adelaar er toe brengt naar de

 

lucht te kijken, in afwachting van het onweer.

 

Waar de adelaars van hoge zitbalken storten, zoals afgodsbeelden

 

van de tempels en de daken der huizen tijdens een aardbeving.

 

Waar de eenden van een bepaalde soort na een korte regenbui

 

eensgezind beginnen te schreeuwen, als gingen zij voor de god

 

der eenden - poten en snavel heeft die? - een dankdienst houden.

 

Waar de aszilveren parelhoenders voor zich uitkijken als valse

 

wezen.

 

Waar ik weiger in de Maleise beer zijn broeder uit het noorden te

 

herkennen, en de verstopte Mongool ontdek.

 

Waar de wolven bereidwilligheid en overgave uitdrukken.

 

Waar mij bij het binnenkomen in het papegaaienhuis de

 

eenstemmige groet ‘Stommerd!’ overstroomt.

 

Waar de dikke, glanzende walrus, als een uitgeputte schoonheid,

 

wappert met zijn glibberige waaiervormige voet en daarop in het

 

water springt, waarna, als hij zich weer terug de steiger op rolt,

 

op zijn vette, zware lijf met de stekelige haren en het gladde

 

voorhoofd de kop van Nietzsche verschijnt.

 

Waar zich de kaak van de witte, zwartogige llama en van de

 

buffel met platte horens gelijkmatig naar rechts en naar links

 

beweegt, als het leven van een land met een

 

volksvertegenwoordiging en een verantwoordelijke regering - het

 

dr oomoord van zo velen!

 

Waar de neushoorn in zijn wit-rode oogjes de onblusbare woede

 

van een gevallen potentaat draagt en als enige aller dieren zijn

 

verachting voor de mensen, deze opstandige bende slaven, niet

 

verbergt. En in hem steekt Iwan de Verschrikkelijke.

 

Waar de meeuwen met hun lange snavels en hun koude blauwe,

 

als het ware bebrilde ogen er uitzien als internationale

 

zakenlieden, iets wat we bevestigd vinden in de behendigheid

 

waarmee zij het voer stelen dat de robben toegeworpen wordt.

 

Waar wij, het feit gedachtig dat de Russen hun veldheren te

 

prijzen plachten met de naam ‘valk’, en verder, dat het oog van

 

de Kozak en dat van deze vogel een en hetzelfde is, beginnen in

[p. 298]

 

aant.

 

te zien wie de Russen tot leermeester in de krijgskunde zijn

 

geweest.

 

Waar de olifanten hun trompetstoten vergeten zijn en een kreet

 

ten beste geven als uitten zij maagklachten. Misschien houden zij

 

het, van aangezicht tot aangezicht met onze erbarmelijke aanblik,

 

voor een bewijs van goede smaak, erbarmelijke tonen aan te

 

slaan! Ik weet het niet.

 

Waar in de dieren allerlei fantastische mogelijkheden verloren

 

gaan, zoals het in het kerkboek opgenomen Igorlied.

 

 

 

Welimir Chlebnikow