|
| |
| |
| |
Tiende hoofdstuk.
Pieter komt in slechten roep.
Toen, den volgenden zondag, na de hoogmis, de schoolmeester Pieter en Elisabeth door den pastoor als bruidpaer afgeroepen werden, deden de boeren van Goudendal hunne oogen geweldig open, fluisterden zich de vrouwen onophoudelyk iets in de ooren, en stapte de baes uit den Gouden Leeuw, even als een woedende leeuw, de kerk uit, en zwoer hy dat hy niet rusten zoude, voor dat hy den meineedigen molenaer, met zyn gansch huisgezin en den schoolmeester, in den grond geholpen, uit het dorp verdreven, en hen allen in de gevangenis of op het schavot gebragt hebben zou. Maer desniettemin vierden, na dry weken, Pieter met zyne Elisabeth zeer vergenoegd hunnen hoogtyd in den molen, tot spyt van den grimmigen leeuw.
| |
| |
Nadat de nieuwgehuwden 's avonds uit den molen by Pieters huis aengekomen waren, viel Elisabeth haren man om den hals en zegde:
- Ach! God! wat ben ik toch gelukkig! Ik kan my nog niet voorstellen dat dit alles waer zy. Men zegt wel, dat er zoo veel bedroefde en slechtuitgevallene huwelyken zyn; zouden wy ook wel eens kunnen ophouden ons te beminnen, en eens kunnen wenschen liever voor eeuwig gescheiden te worden, dan eeuwig verbonden te blyven?
Pieter antwoordde en zei:
- Wy zullen beiden met elkander gelukkig wezen zoo lang wy op de aerde leven; maer wy moeten ons eene drievoudige belofte doen. En zoo lang wy dezelve getrouw volhouden, zullen eendragt en Gods zegen in onze verbindtenis zyn. Van heden af aen leeft gy voor my en ik leef voor u; wy zullen nooit tusschen ons het kleinste geheim hebben, en, zelfs als wy gefaeld zullen hebben, zullen wy het ons zoogelyk de eene aen den anderen openbaren. Daerdoor worden menige valsche stappen en menige misverstanden vermeden, die dikwyls smartelyke gevolgen kunnen hebben. Ten tweede zullen wy aen niemand hoegenaemd, zelfs niet aen vader en moeder, iets van onze huisselyke zaken openbaren, opdat niemand over onze zaken kunne spreken of zich tusschen ons dringe. Zoo alleen zullen wy ons beiden gansch toebehooren, alsof wy
| |
| |
alleen in de wereld waren. Eindelyk zullen wy nooit tegen elkander gram worden, en ons nooit, zelfs niet by wyze van scherts, gram maken; want spel wordt dikwyls ernst, en men gewent zich ligtelyk aen hetgeen men by wylen doet.
Alzoo sprak Pieter. Beiden deden zich wederzyds deze drie beloften voor God. En toen zy in hunne woning ingetreden waren, hoorden zy eensklaps, in de nachtelyke stilte, uit hunnen hof een zacht en schoon gezang opstaen. Het waren de leerlingen van Pieter, die aldaer zongen, en hunnen meester alzoo op eene onverwachte wyze met een lied aengenaem wilden verrassen.
Maer toen de nieuwgetrouwden den volgenden morgen opgestaen waren, zagen zy een groot aental mannen, vrouwen en kinderen in het verschiet byeenverzameld staen, en naer het huis zien, en met de vingers er naer wyzen. Pieter opende met nieuwsgierigheid het venster en zag, dat zyn gansch huis wonderbaer met bloemkransen en festoenen omhangen en versierd was. Dit hadden in den nacht zyne scholieren stil en in het geheim gedaen. Zelfs hadden de kleinste kinders daertoe velden hofbloemen byeenvergaderd. Zoo lang het dorp Goudendal op aerde had gestaen, had men niets dergelyks beleefd; en, toen Pieter weder naer de school ging, kwamen, den eersten dag na zynen hoogtyd, alle kinders, groot en klyn, ryk en arm, met bossen bloemen, alsof
| |
| |
het een groote feestdag ware. Dit verheugde Pieter en zyne jonge vrouw regt hertelyk, want daerdoor verrieden de kleinen toch goede herten vol van liefde en van erkentenis. En zy omhelsden de kinderen, lieten hun koeken bakken, en deelden er aen allen uit.
Maer in het dorp hoorde men veel ydel geklap over den hoogtyd, en iedereen had er zyne meening over. Want niemand konde begrypen, dat het daerby op de regte schraem was toegegaen, daer het toch ongehoord was dat de rykste molenaer uit het land zyne schoone dochter en zyne eenigste erfgename aen eenen armen schoolmeester tot vrouw gegeven had. Men zegde, dat zelfs voorname heeren uit de stad om Elisabeth by hare ouders aengehouden hadden, zoodanig was zy door hare schoonheid en haren rykdom bekend. Daerom had men geerne geweten waerom de molenaer zich zoo eenen onnoozelen streek gespeeld had. Maer de oude Hendrik vergenoegde zich met toe te lagchen, en de lieden konden geen woord uit zynen mond krygen. Ook werd Elisabeths moeder door hare buervrouwen hevig geplaegd en getergd met den armen slechten schoolmeester, omdat zy had toegelaten dat eene zulke dochter aen eenen verloopenen kerel gegeven geworden was. De molenaersvrouw was, by alle hare godsvrucht, toch eene trotsche vrouw. Daerom deden haer die verachtelyke reden leed, en toen zy eens daerover
| |
| |
byna van toorn weende, zegde zy tot de vrouw uit den Zwarten Arend:
- Zwyg met uw dom geklap, want gy weet zoo veel als niets. Pieter zou wel den baes uit den Arend en dien uit het Kruis met lyf en goed kunnen uitkoopen. Hy is ryker dan men wel meent, dat heb ik met myne eigene oogen gezien. Indien ik maer durfde spreken, zou ik u mond en neus doen opengaen.
Zoo sprak zy en hield plotselyk stil, alsof het haer gespeten hadde, dat zy in haren toorn iets had uitgebragt dat zy verzwygen wilde. Ook vernam de bazin uit den Zwarten Arend verder niets, en nog moest zy daerby beloven, dat zy er aen niemand een woord van zeggen zou.
| |
| |
De vrouw uit den Zwarten Arend sprak er aen niemand over, als aen hare zuster en aen haren man, die haer vooraf moesten beloven het geheim te bewaren. Maer zy legde de woorden van de molenarin zoodanig uit, alsof deze met hare eigene oogen hoopen van goud en van zilver by Pieter gezien hadde, alsof Pieter het gansche dorp konde koopen, indien hy het wilde, en alsof menigmalen in Pieters huis dingen omgingen, die, zoo men dezelve durfde zegden, den menschen de hairen zouden doen te berge ryzen. De baes uit den Zwarten Arend en zyne zwagerin voelden in der daed, terwyl zy dit aenhoorden, hunne hairen reeds te berge ryzen, en zy konden niet anders of zy moesten het geheim enkel aen eenigen hunner beste vrienden toevertrouwen.
Na verloop van eenige dagen, wisten de lieden van Goudendal merkelyk meer dan de molenaersvrouw gezegd had. Daer liep het gerucht dat Pieter een verbond met den vorst der helle had besloten, aen denwelken hy met zyn eigen bloed zyne arme ziel beschreven had. Doch, gedurende dertig volle jaren, moest de kwade geest al de wenschen van den schoolmeester volbrengen; en, op het einde van het laetste jaer, zou de duivel Pieters ziel, in den heiligen kersnacht, tusschen elf en twaelf uren, komen halen, en den ongelukkigen den kop omdraeijen, zoo dat het aengezigt boven den rug zou blyven staen.
| |
| |
Men zegde verder, dat de schoolmeester zoo veel goud bezat als hy er maer begeerde, en dat hy, door de zwarte kunst, Elisabeth gedwongen had hem te beminnen, indien zy niet eenen jammerlyken dood wilde sterven. Men verzekerde, dat Pieter geesten konde bezweren, schatten ontdekken, zieken door enkele spreuken genezen, de koeijen blaeuwe melk of zelfs ook bloed doen geven, zich tegen het vuer verharden, zich steek- en kogelvry maken, op eenen bezemstok door de lucht ryden, en nog vele andere dingen meer. Men voegde daerby, dat hy dit alles uit gevaerlyke boeken geleerd had, die in zyn bezit waren.
Van dezen oogenblik af waren de lieden uit Goudendal onzeggelyk voor den schoolmeester verveerd. Niemand deed hem meer het minste leed aen, uit angst voor Pieters wraek en voor zyne helsche bondgenooten. Zelfs de grimmige baes uit den Gouden Leeuw veroorloofde zich niet meer hem of den molenaer iets in den weg te leggen. Menige lieden maekten heimelyk een kruis, wanneer zy Pieter by geval bejegenden.
|
|
Auteursrechtvrij