Het dorp der goudmakers

[p. 35]

Vyfde hoofdstuk.
Hoe Pieter door zyne vyanden vervolgd wordt en wat hy er tegen doet.

Sedert den dag dat hy het woord tot de gemeente had gevoerd, had Pieter niets dan nood en verdriet. 's Nachts wierpen hem kwade jongens de vensters met steenen in. In eenen anderen nacht braken zy hem zes jonge fruitboomen, die hy in zynen hof geplant had. In eenen anderen nacht stalen zy hem zyne groenten uit zynen moestuin weg.

Als hy naer de gemeentebestuerders ging en zyn beklag deed, lachten zy hem honend uit en zegden:

- Gy hadt wel eene grootere straf verdiend, zoo wy met u naer de strenge wet te werk wilden gaen. Maek u dus van hier weg, lasteraer daer gy zyt!

[p. 36]

- Goed, antwoordde hun Pieter. Daer gy my tegen booswichten noch regt noch bescherming verleenen wilt, zoo maekt dan in de gemeente bekend, dat ik my zelf wel zal weten te verdedigen en dat zich ieder voor schade in acht houde.

Pieters vyanden gingen voort met hem te plagen, maer toch niet zonder schade en schrik. Want, op eenen avond, dat hy in den molen was en dat zy het wisten, slopen zy in zynen hof om alles te verwoesten; maer plotselyk braken uit de vensters van zyn huis twee geweerscheuten los. Toen liepen zy door vrees ontsteld weg, en meenden dat hy den kwaden geest tot wachter in zyn huis moest hebben. Want, terwyl zy nog op den loop waren, bejegende hen Pieter die van den molen kwam; hy vatte er eenen met den kraeg, en sprak met eene donderende stem, zonder hem nogtans eenig kwaed te doen:

- Waerom hebt gy als dieven in mynen hof willen inbreken?

Een ander mael, daer hem slechte kerels eene poets wilden spelen, en na middernacht, door brandewyn verhit, over de haeg klommen, die zyn klein goedje omringde, werden zy aen hunne voeten bloedig verwond, zoodat zy van smart luid schreeuwden en ter naeuwer nood over de haeg weg kunnen komen.

[p. 37]

Deze en andere voorvallen verspreidden eenen grooten schrik in het dorp, en er waegde niemand meer des nachts tot de omstreken van Pieters huis te naderen.

Hy bleef nogtans vriendelyk jegens iedereen, gelyk als te voren; hy gaf aen den eenen goeden raed, aen den anderen die zich in nood bevond, een stuk geld. Niettemin deed hem de ellendige toestand der gemeente leed, en hy begaf zich eens naer den pastoor om ken over denzelven te raedplegen.

- Ik ben herder, zegde de pastoor, maer er bevinden zich meer wolven dan schapen in onze gemeente. Jaren

[p. 38]

lang heb ik alle zorg en moeite aengewend, om de verdwaelden weder op den weg der deugd terug te brengen. Doch vruchteloos bleven alle myne pogingen, en van dag tot dag wykt men verder van de regte baen af. Goede vermaningen worden in den wind geslagen, en naer God noch zyn gebod wordt niet meer geluisterd. Nogtans geef ik de hoop zoo min als den moed op. En er zal een dag komen voor de waerheid en voor het licht.

- De hemel geve dat dit zy! antwoordde Pieter. Maer zou men er niet aen twyfelen, als men den steeds aengroeijenden staet van verarming en van bederf onzer gemeente aenziet?

- Myn zoon, twyfel aen alles, maer aen Gods werken niet, gaf de pastoor tot antwoord. Ik ben oud, en veel heb ik in den loop van myn leven gezien. Dikwyls zaeit God onkruid om er goede vruchten van te trekken. Dit is het geheim van zyne almagt, en 's menschen verstand moet er zich voor buigen.

- Het kwaed dat wy hier betreuren, hernam Pieter, spruit vooral uit onwetendheid en uit gebrek van beschaving voort. De lieden zyn onwetend, en vallen meest in het verderf door onverstand, dewyl zy niet weten hoe zich te helpen en hoe hunne zaken in te rigten. Men ziet hoe zy zich langzamerhand aen hunnen ondergang gewennen. Men ziet de kinders, erbarmelyk verwaerloosd, in

[p. 39]

de onmogelykheid van zich te beteren, omdat zy dagelyks de slechtste voorbeelden voor het oog hebben.

- Ja, zoo gaet alles te gronde als men deur en hart voor de ondeugd open doet en als men de deugd hardnekkig voorbywyst, antwoordde de pastoor.

Lang nog spraken de eerwaerdige oude man en Pieter over de middelen die aengewend zouden kunnen worden, om het volk tot inkeer te brengen. Deze drukte de edelhertige gevoelens van zyn jeugdig gemoed uit. De andere legde zyne langjarige ervarenheid en zyne herderlyke wysheid in de weegschael. En, toen zy scheidden, drukten zy zich hertelyk de hand, en Pieter keerde met eene nieuwe hoop naer huis.