Winde-kelken

[p. 111]

Troost.

Bloemen, kindren van de gaarde,

Kindren, bloemen van het huis!

O hoe vrolijk maakt gij de aarde

Met uw kleuren en gedruisch!

'k Zie u bloeijen, 'k hoor u dartlen,

En 'k word met u jong en blij'!

'k Pluk uw kelken, 'k deel uw spartlen,

En gij bloeit en speelt voor mij.

'k Zag een arme in 't armlijk huisje,

Naakt en koud door storm en wind;

Maar toch zag ik in zijn kluisje

Ginds een bloem, en hier een kind.

[p. 112]

 

'k Vond een lijder: alles zweeg er,

 

Alles treurde er met geween;

 

Maar een bloem geurde om zijn leger,

 

En een kind speelde om hem heen.

 

 

 

Zeker veel verdwijnt al zachtjes

 

Dat met de aard' voor ons vergaat...

 

Zoo zij ons maar kinderlachjes

 

Tusschen bloemenblosjes laat!