Winde-kelken

[p. 100]

Vergeet-mij-niet.

Als ik door den hof ga dolen,

Vind ik bij de vijverkom,

In haar bladerdos verscholen,

Gaarn mijn lievlingsbloem weêrom:

O ik zie haar reeds van verre

Blinken als een kleine sterre,

Sterre, die geen stralen schiet,

Maar die toch met helblaauwe oogen,

Zoo als sterren 't niet vermogen,

Me aanziet om mijn hart te trekken,

lieflijke Vergeet-mij-niet!

Als ik door de digte kringen

Van den breeden menschenstroom,

Die me omwemelt, heen moet dringen,

Groot en klein, onwijs en vroom;

Zie ik somtijds in die scharen

Blaauwende oogen op mij staren,

[p. 101]

 

Of een Engel op mij ziet;

 

Oogen, die mijn gang bewaken,

 

Voor mij biddend God genaken,

 

En me als een gelei-star voorgaan,

 

roepende: Vergeet-mij-niet!

 

 

 

Als ik, ver van 't bont gewemel,

 

Neêrgezeten in mijn cel,

 

De oogen ophef naar den hemel,

 

Uit mijn kleine bidkapel:

 

Als 'k die hemelen zie blaauwen

 

Als saffier, en bij 't aanschouwen

 

Meer dan aardsche lust geniet,

 

Is 't mij of ik me in de blikken

 

Van een Wezen mag verkwikken,

 

Dat oneindig als die hemel,

 

door hem roept: Vergeet-mij-niet!