Winde-kelken

[p. 86]

Boekweit.

In elke bloem der velden is

Een les of een geschiedenis.

Ledeganck.

'k Zie uw hagelwitte golven

Hupplen, zilvren boekweit-zee,

Die hier de aard' hebt overdolven:

't Hart danst op die golven meê,

En geeft weêrgalm op den klank,

Die mij tegenruischt:

wees blank!

O hoe streelen mij de geuren,

Die ge uw bloemen walmen doet,

En de windjes tot mij beuren!

'k Proef daarin des honigs zoet.

Zoete roepstem voor 't gemoed:

Wees niet rein alleen,

wees goed!

[p. 87]

 

Nog slechts kort, dan weidt de zeissen

 

Door de bruine planten heen:

 

Om zijn loon van d' akker te eischen,

 

Slaat de landman 't zaad uiteen:

 

Bloempje, nu uws planters stut:

 

Welk een les voor mij:

 

wees nut!