Nieuwe winde-kelken

[p. 115]

Bij den dood van een jongen zeeman.

Jongeling! wat gaat u aan?

Wie heeft u betooverd?

Door wat magt heeft de oceaan

Heel uw hart veroverd?

Wat bekoort u toch in 't schip,

Dat uw oog blijft trekken?

Kan dan stranding, storm en klip

U geen schrik verwekken?

Dichters hebben ons verhaald

Van de nimfenscharen,

Die, door 't licht der maan bestraald,

Rijzen uit de baren,

En den jongling, die ze hoort,

Lokken meê te komen,

Waar 't paleis van Lurley gloort

In het hart der stroomen.

[p. 116]

 

Jongling! trof u zulk een stem

 

Als een stem der feeën,

 

Maar met nog meer kracht en klem,

 

Uit het hart der zeeën?

 

Trekken u de nimfen aan

 

Met haar groene haren,

 

Die u, diep uit d' oceaan,

 

Lokken naar zijn baren?

 

 

 

Jongling! vreest ge niet? - O neen!

 

In der golven groepen,

 

Die daar dansen om u heen,

 

Hoort ge een stemme roepen:

 

't Is de roepstem in het hart,

 

Die ons zegt: daarhenen!...

 

Doof voor ouderklagt en smart,

 

Gaat ge, en laat ze weenen.

 

 

 

Eensklaps - welk een stem klinkt daar

 

D' ouderen in de ooren?

 

Droomen ze, als ze slapend haar

 

Door den stormwind hooren?

 

‘Vader! moeder! zie uw zoon

 

In de zee verzinken!...’

[p. 117]

 

Morgen komt - en 't heet: ‘uw kroon

 

Moest in zee verdrinken!’

 

 

 

Konden dan de feeën hem

 

Jammerlijk verlokken?

 

Heeft hem der Sirenen stem,

 

Oudren, u onttrokken?.....

 

Neen, het was de stem van God,

 

Die hem zeewaarts voerde:

 

De eigen stem, wier heilgebod

 

't Kind reeds zacht ontroerde!

 

 

 

't Was Gods stem, die aan den knaap

 

Vroeg de rust bereidde,

 

En hem zacht, als in den slaap,

 

Naar zijn hemel leidde:

 

Feeën niet, uit 't tooverland

 

Van eens dichters sagen, -

 

Englen hebben op hun hand

 

Hem ter rust gedragen!