Nieuwe winde-kelken

[p. 92]

Bij de schilderij van Gallait, voorstellende: de laatste eer aan de graven van Egmond en Hoorne bewezen.

Wat eens voorbijging keert niet weêr.

De stroom der tijden vloeit daarhenen

In 't hem verzwelgend grondloos meir.

Des voortijds helden zijn verdwenen.

Filips van Spanje rust in 't graf

Met de offers door zijn hand verslagen,
En 't kleed van aarde, dat zij dragen,

Rukt niemand van hun beendren af!...

Maar neen! Daar leeft één Toovenaar,

Die zelfs de dooden kan bezweren,

En, drukke ook de aard hen nog zoo zwaar,

Hen uit haar schoot doet wederkeeren.

Zijn hand omklemt een wigchelstaf,

[p. 93]

 

Waarvoor de bleeke schimmen beven,

 

Zoodat men ze ijlings aan ziet zweven,

 

Zoodra zijn wenk hun 't teeken gaf!

 

 

 

Vraagt gij 't bewijs? Zie op! 't Is daar!

 

Gij weet wat eeuwen henenvloden

 

Sints Hoorne en Egmond, 't heldenpaar,

 

Als martlaars daalden naar de dooden.

 

Welnu, daar zijn ze, pas gedood,

 

Het versche bloed om de open wonden,

 

En met het loodblaauw om die monden,

 

Waaruit pas de adem henenvlood!

 

 

 

Wat zijn ze koud! Wanneer uw blik

 

Hen aanziet, slaat gij zelf aan 't rillen.

 

Hoe aaklig schoon! Een kille schrik

 

Doet bij 't gezigt uw leden trillen.

 

En straks, bij 't bloed dat hun ontvliet,

 

Voelt ge ook uw bloedstroom sneller vloeijen,

 

En tot een vuur van toorn ontgloeijen,

 

Dat vlammende uit uw oogstraal schiet!

 

 

 

‘Ha! wraak voor dezen dubblen moord!

 

Wee u, Filips, en wee uw beulen!

 

Voort, Alva! menschenslagter, voort!

[p. 94]

 

Voort allen, die met hem durft heulen!...

 

Een zwaard! Mijn leven voor een zwaard!...’

 

 

 

Maar ik! waar ben ik?... IJdle toren!

 

Wat drift kan dus mijn ziel verstoren,

 

Waar 't oog slechts op een - kunstwerk staart?

 

 

 

Ja, maar dit kunstwerk is natuur,

 

't Is 't leven zelf ons weêrgegeven

 

Door d' invloed van dat scheppend vuur,

 

Dat God in 's kunstnaars borst doet leven.

 

Een tooverstaf is uw penseel,

 

Gallait! Een ieder brengt het hulde.

 

Zoo ik, in 't vuur dat mij vervulde,

 

Bij 't staren op uw kunsttafreel!