Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

CLXXI.

Hoe klonk dat: IJdelheid der ijdelheên! in 't ronde,

Waar Bossuet, bij 't graf van vorsten, 't slotwoord sprak!

Hoe kleedde hij zijn doôn niet uit ter laatster stonde!

Schoon, daarna, door zijn lof stak hij ze weer in 't pak.

Men zou haast zeggen, als hij de ijdelheên beschreit:
Zijn lijkrede is de laatste en stuitendste ijdelheid!