Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 268]

De avondklok.

I.

Volschoon en plechtig,

Met hellen klank,

Zingt 't avondklokje

Zijn sluimerzang.

Doof 't vuur in de assche,

En 't licht gebluscht!

De dag bracht arbeid,

De nacht brengt rust.

Dicht gaan de vensters;

Geen lamp, die blinkt;

Geen voetstap ruischt meer;

Geen stem weêrklinkt.

Geluiden zwijgen

In gang en hal;

Vergeten, sluimert

In stilte er 't al.

II.

De dag zag 't ende;

Dit boek als hij.

De hand des schrijvers

Legt stil 't op zij.

[p. 269]

 

Zijn beelden vluchten;

 

Zijn droom vervloot,

 

Als vuur in de assche,

 

Verdonkerd, dood.

 

 

 

't Lied is gezongen;

 

't Verhaal is uit.

 

Koud is de haardsteen,

 

En 't venster sluit.

 

 

 

De neevlen vullen

 

Steeds grauwer 't dal.....

 

Vergeten, sluimert

 

In stilte er 't al.

Longfellow.