Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 262]

Betsy's dagboek.

'k Las 't Dagboek van mijn Doode, al lijdend bij 't genieten;

Want 'k zag Haar zelve weêr in woord, en spreuk, en lied.

Weer bleek ze een ‘Schreister,’ een die 't meeste in 't donker ziet,

Zwart als de lettren, waar zij 't hart in uit mocht gieten.

Zij was nu eens een van die boomen in 't gebied

Des wouds, wier balsems door een scheur, een breuk ze ontvlieten,

En die de bijl, waardoor hun stam zich wonden liet,

Dien slag vergelden met de geuren, die ze ontschieten.

Maar had ik in die blaân haar vroeger beeld aanschouwd,

'k Hief 't oog op, en ik zag de zaalge in 't lichtkleed blinken.....
En, vreemd! toen 'k straks weêr op haar schrift mijn oog liet zinken,

De letters, vroeger zwart, zij straalden nu als goud!

Al wat zij had geleên, 't was nu voor goed geleden!
Al wat zij had gebeên, 't was daar naar haar gebeden!