Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 223]

Amsterdam aan Keulen.
Bij de feestelijke herdenking van Vondels geboorte aldaar.

Een heimelijke trek Verleidt mijn hart naar mijn geboortstad Keulen. J. v. Vondel, Olijftak aan Gustaaf Adolf om hem te bewegen, dat hij Keulen, mijn geboortestad verschoone.

Gun, Keulen, Stad, wie de geboorte

Van Vondel luister brengt,

Dat u zijn hulde schenkt

Een burger uit zijn woonsteê's poorte.

Ja, de Amstelvest is 't u verschuldigd,

Dat gij langs 't Rijnsche nat

Afzondt naar onze stad

Den Dichter, hier als Prins gehuldigd.

De Rijn bracht vaak ons schat bij schatten,

Maar nimmer schat, zoo eêl,

Als 't heerlijk kunstjuweel,

Gelijk geen schrijn ooit mocht omvatten.

Veel zwanen drijven heen en weder,

Den Rijn langs, wit getooid;

Maar zulk een zwaan streek nooit

Op zilvren wieken bij ons neder.

[p. 224]

 

Hoe wonderschoon wist hij te zingen!

 

Maar schooner nooit, dan als

 

Van uit zijn blanken hals

 

Zijn lied voor u zocht door te dringen

 

 

 

Tot Gustaaf, om dus te vertederen

 

Den ongelijkbren Held,

 

Die door zijn krijgsgeweld

 

U, Keulen, dreigde te vernederen.

 

 

 

Hoe trilde 't lied toen van den vogel,

 

Gunst vragend voor zijn nest,

 

Door liefde en vrees geprest,

 

Den Vorst genakend met zijn vlogel!

 

 

 

Zoo kwam eens de Arkduif aangevlogen,

 

D'olijftak in zijn mond. -

 

Week Gustaaf op dien stond,

 

En werd hij door het zwanenlied bewogen?....

 

 

 

Hoe 't zij, aan Keulen lof en hulde,

 

Dat zij er steeds aan denkt,

 

En eer den Zone schenkt,

 

Die toen 's Voorbidders plaats vervulde!

 

 

 

Wat schoone ruil! Waar eens de Dichter

 

Den Vorst d' olijftak bood,

 

Biedt, eeuwen na zijn dood,

 

De Stad haar palm den Vredestichter.

 

 

 

Als Alexander (in diens bede)

 

Den Priester van den Heer,¹⁾

1)

Ootmoedig stijgt hij van den hoogen paarde

En eert Gods Priesters zelf,

En Salems kerkgewelf,

Met neigend hoofd en afgelegden zwaarde.

Vondel, Olijftak.

[p. 225]

 

Brengt nu den Dichter eer

 

't Bewind en 't volk van Keulen mede.

 

 

 

Ter steê, waar de eerste kindergalmen

 

Van Vondel Keulens lucht

 

Vervulden met gerucht,

 

Daar zingen nu zijn dichterhalmen.

 

 

 

Wat eer! O! 't is me als hoorde ik ruischen

 

Met zachten vleugelslag,

 

Dien de oorschelp vangen mag,

 

Een zwaan, wiens liedren zangrig bruisen.

 

 

 

't Is Vondels zaalge geest, die 't speulen

 

Nog niet verleerde in 't rijk

 

Der geesten, en een blijk

 

Van dank brengt aan het dankbre Keulen!