Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 178]

Een les.

'k Was op een zilvren bruiloftsfeest,

Waar, als bezielde beelden,

Met bont tooneelkleed om hun leest,

De gasten rollen speelden.

Zoo zag ik ook onze Eeuw, vermomd

Als best van tachtig jaren,

Die staamlend ons vertellen komt,

Wat zij al heeft ervaren;

En dan, aan 't eind, als 't doorgaans gaat,

Een heilwensch, groet en bede,

En straks ook, als zij 't mom verlaat,

Een dank aan 't Oudje mede.

Aan 't Oudje? - Ja, geloof het maar!

Het mocht er wat naar lijken!

Als ze uit haar schelp kruipt, ziet gij haar

Gelijk een parel prijken.

In 't Oudje school een lief jong ding,

Die iedereen verraste,

[p. 179]

 

Ook mij, wien 't mom, dat haar omving,

 

Nog op een les vergastte:

 

 

 

- Paai Witbol! sloegt gij 't schouwspel gâ,

 

Volg, bij 't gestaag verouden,

 

Dees vrouwelijken Proteus na:

 

Blijf, oud, 't jong hart behouden!