Hesperiden. Nieuwe poëzie in den avond des levens

[p. 143]

Non bis in idem.
(Na een gekostumeerden optocht.)

De optocht kwam, te voet, te paard:

Hij gaf vrij wat schoons te aanschouwen:
Prinsen, eedlen en jonkvrouwen;

Helm en harnas, speer en zwaard;

Vanen, standers en banieren.....
'k Zie ze nog eens langs mij zwieren.

Maar de stoet trok ras voorbij,

Als een droombeeld snel vervlogen;
't Was een korte vreugd voor de oogen;

Nu maakt hij weêr andren blij'.

'k Zie naar buiten, 'k vind de straten,
Straks zoo woelig, gansch verlaten.

En rondom mij menigeen

Spoedt zich spoorslags elders henen,
D'optocht ná, die hier verdwenen,

Andre straten gaat betreên.....

Maar ik ga op 't pad niet mede:
Ik heb met mijn aandeel vrede.

En terwijl 'k dus nederzat,

Was 't of in des droms verschijnen,
Voortgaan, heengaan en verdwijnen,

[p. 144]

 

't Beeld mijns levens voor mij trad,

 

En nog eens kwam van mijn lippen

 

Een Non bis in idem¹⁾ glippen.

 

 

 

Neen, 'k wil niet ondankbaar zijn;

 

Wat het thans verloopen leven

 

Mij gebracht heeft en gegeven,

 

(Zij 't, als de optocht, veel in schijn)

 

'k Heb veel goeds en zoets genoten,

 

't Dagboek wordt in dank gesloten.

 

 

 

Maar nu! 't eigen pad te gaan;

 

Al de droomen, al de beelden,

 

Die mij vaak bedrieglijk streelden,

 

Weêr te zien van voren aan;

 

Weêr de knoppen te zien blozen

 

Van zoo ras verwelkte rozen;

 

 

 

Weêr de sproke, al eens verteld,

 

Nog eens als van nieuws te hooren;

 

Weêr de zonnen te zien gloren,

 

Fluks naar de avondkim gesneld;

 

Weêr op de eigen schouwtooneelen,

 

De eigen stukken te zien spelen, -

 

 

 

Wie 't voor zich begeeren kan,

 

Wie kan wenschen, twee, driemalen

 

't Leven zich te zien herhalen,

 

Hij die 't wenscht, is niet mijn man;

 

Zoo ik d'optocht af zie trekken,

 

De aftocht zal mijn spijt niet wekken.

 

 

1) Niet tweemaal één en hetzelfde.

[p. 145]

 

Mij trekt nu de stilte eer aan,

 

Die de drokte heeft vervangen;

 

Pronk en praal, muziek en zangen,

 

Zoo gij heengaat, gij kunt gaan!

 

'k Wacht hier stil in de avondstralen

 

Op de koets, die me af komt halen.

 

 

 

Zwart en somber zij die koets;

 

Waar ze ons brengt, heel 's optochts luister,

 

Bij die heerlijkheên wordt duister,

 

Bij die volheid alles goeds!....

 

Maar hoe nu? hoor ik niet schellen?

 

Zou alreê de voerman bellen?