|
| |
| |
| |
Het vierde deel.
Eerste Uitkomst.
Raguël. Eduna.
Myn hart is seer beklemd, de borst lost zugt op zugt,
Ik vrees voor ongeval, hoe was myn Kind bedugt
Doen zy wierd na 't zalet geleid, ag harde rampen!
Borst haar ten boezem uit; moet ik al weder kampen
Met een bevreest gemoed; ik viel myn Dogter om
Den hals, ik troost de steun van onzen ouderdom
Zo veel ik immer mogt, zy kon geen droefheid spanen
Tot dat de Bruidegom haar weg rukt met de tranen
In d'oogen; schoon zy ging als na het nare graf
Was hy kloekmoedig, want de Jongeling begaf
Zyn moed in 't minste niet, maar ging blymoedig henen
Met zyn bedroefde Bruid, maar ik bleef zitten wenen
Wanneer het mogt geschiên
Dat men aan Tobias 't rampzalig lot zal zien,
Zo is hier al een graf gereed om d'overleden
Zeer stil, eer 't ymand weet, het zand te doen bekleden;
Alleen niet om 't gerugt, maar dat zyn Ouders mogt
Myn wyten dat zyn dood van ons zelfs was gezogt.
Gy pleegt voorzigtigheid om 't last'ren t'ontvlugen
Van al 't nieuwsgierig volk, al wetend door gerugten;
Dat heele Meden door op nieuw ontstellen zou,
't Is wangeluk genoeg al werd de droeve rouw
Laat zorg eens ademhalen,
Ligt leeft hy nog, roept eens aan Tamer, laatze halen
Een helder fakkel ligt en z[ie]n of Tobias
| |
| |
Nog leeft en of hy ook al meê gesneuveld was;
Want zo de Geest hem treft, geen Kamer zal bevatten
Myn Dogters droef geween.
Ik hoor daar ymand: ag! ik beef, 't is wis myn Kind.
Ei! wat of zy hier begint
Eer dat men haar eens roept?
Verschoond myn vryigheden,
't Is over middernagt, en d'uur is al verbeden
Van Assamodus komst, dies bid ik laat my gaan
En zien eens in 't zalet hoe daar de zaken staan.
Gaat dan aanstonds maar heen en brengt ons quaad of goede
Berigting wederom: ag! hoe ben ik te moede,
Het hart klopt my van vrees, 't gebeente my bezwykt:
Ei! ondersteund my, Lief.
Zig by het ons, ô Heer! grypt moed myn Lief, zy leven
Daar 's Tamer weer, haar komst zal goede tyding geven,
Ik zien 't aan haar gelaat.
De Heere is met ons, verheugd u, zy zyn vry.
O God! dit komt van u, laat my van vreugd niet sterven:
Is 't mog'lyk dat Toby myn Dogters trouw zal erven
En leven, daar de Geest nog niemand heeft gespaard;
Te regt sprak Azary, dat hy van God bewaard
Zou zyn: maar zegt myn eens hoe gy ze hebt gevonden?
In een geruste slaap, met d'armen t'zaam gewonden,
Gestrengeld om den hals: doen ik de zaal in trad
Had haast een doodsche schrik myn bange hart bevat;
De nare nagt en ook het stil en doodsche zwygen,
Hoewel ik kaars ligt had, deê my vermoede krygen
| |
| |
Dat d'een zo wel als d'aar gesneuveld was, juist hoor
Ik daar een zuiv're zugt, dit teken gaf my spoor
Te nad'ren voor haar koets, daar ik de twee gantsch stille
Zo vond als 't is gezeid.
Geweest dat deze twee in 't huwelyk zyn vergaard,
Het Heidens rot versmolt en Iz'rel werd bewaard:
Gelooft zyt gy, ô God! met zuiv're hart en monde,
Wiens heerelyken naam de Heiligen verkonden.
U loven dag en nagt 't gelukkig Engelen ry,
Die eeuwig en altoos by 't Goddelyk Wezen zy,
Met spelend lofgezang u loven d'uitverkoren;
Ik agt de jonge liên als op eeu nieuw herboren;
O Heere! Iz'rels God, gelooft zy uwen naam,
Die op ons goede hoop dees eenige te zaam
Na zo veel stribbeling, op't laatst nog hebt behouwen,
Wie zou uw Oppermagt niet alles toevertrouwen:
Gelooft zyt gy, ô God! die uw barmhertigheid
Dees nieuwgehoude twee uw gunst hebt by geleid:
Heer! toond haar voort gena, gezondheid, min en vreugden,
Dat wy haar Spruiten zien opwassen heel in deugden.
O onverhoopt geluk! myn hart springd op van Vreugd,
Kom gaan wy eens tot haar en zien of dit geneugd
Gegrond is, of zy by nog leven, want myn oogen
Moeten het zellever zien.
Met glands van 't morgen ligt, 't is tyd dat Damis gaat
En stopt het graf weer toe eer dat 't de Dageraad
Aan ymand hier ontdekt, wie denkt nu meer om lyen?
Dat heeft nu plaats geruimt voor 't liefelyk vverblyen.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij