|
| |
| |
[pagina *30-*31]
[p. *30-*31] | |
Door t' gehoorsaem bidden en den Lever op koolen * Moet den Duyvel gebonden in Egipten doolen
En precibus fugat assiduis cacadaemona Virgo * Casta malum castos sic fugit is thalamos.
| |
| |
| |
Tweede Uitkomst.
Raguël. Eduna. Jonge Tobias. Zara.
Wyl God u door zyn magt dus zigtbaar heeft behoet,
Zoo wensch ik dat nooit ramp, of moeilijk tegenspoet
't Vernoegen van uw huis mag storen nog verhind'ren,
Dat gy gezegent werd als Jakob met veel kind'ren.
Wy wenschen Vaders wensch in als te zijn voldaan.
Hoe is 't dog deze nagt al met de Geest gegaan?
De lust dringt my ook om te hooren of 't vermogen
Dees wreeden moordenaars gestomt wierd, of uw ooge
Zyn schaduw heeft gezien.
Ik had naau d'eerste tret
Met mynen Bruidegom in 't hoog zalet gezet,
Of daar quam snel gedruis als 't romlen van een donder,
Geklatert op het dak, met blikzemvuur daar onder
Vermengt met rook en damp, omringt het bruiloftsbed,
Dit teken zoo gewoon voor 't yss'lyk voorspook zet
De doodverf op 't gezigt, ik deinsde, heete tranen,
Die rolden neder, dus moet men den weg nu banen,
Riep doen myn Bruidegom, en drong er tegen in,
Uw Egtkoets is myn doel, daar offer ik myn min,
Tot spijt van Assamood, dit zeggend, deed hy vullen
Het heilzaam hart met vuur en lever; ach wat brullen
Met zugten en geween, met roepen, ach! helaas!
Waar doemt men my! riep door de kamer heen, 't geraas
Was of't al wierd verscheurd, 't verbaasde zoo myn zinnen,
Dat ik niet weet wat voort geschiede.
Dan daar 't myn Liefste laat, ik nam myn Bruit haar hant,
| |
| |
Die bevend stont van vrees, en boog voor 't ledekant
Tezamen neder, om de nimmer slapende oogen
Met dringende gebeên te smeken om medoogen;
O Schepper van 't Heelal! riep ik doen, die het ligt,
Dat eeuwig is, bewoont, die nimmer van 't gezigt
Der menschen werd beschouwt, daar duizenden van Englen
Met eerbied en ontzag uw Troon altyd omhenglen
Van uwe Majesteit, hoe durft 't verdoemde rot,
En haters van uw naam, haar heerschappye tot
Verderfnis van den mensch, het schepsel uwer handen
Uitstrekken, teugelt Heer haar hoogmoed, laat uw banden
Dien wreveligen hoop dog boeyen, dat den egt
Door Vader Adam eerst met Eva opgeregt,
Door uw alwijs bestier gedreven tot vermeeren,
Dat die niet werd gekreukt, gy weet dat ons begeeren
Heel zuiver onbevlekt na 't rechte doelwit staet,
Verdryft het boos gespuis, d'oorzaak van al het quaat;
Ey! hoort ons reine beê, ô Heere der Heirscharen!
Wilt ons tot alle tyd voor ongeval bewaren,
Ook in ons ouderdom, doen wierd het stil, de nagt
Wierd met een zoete rust met slapen door gebragt.
De Hemel doet uw trouw door wonderen nu hegten,
Het zwakke schepsel durft dus Dood en Hel bevegten;
Gemoedigt door Gods gunst, en d'Overheid der lugt,
Gezwoore weêrparty van 't menschdom neemt de vlugt,
Om slegts een mengsel van wat stinkend ingewanden,
Hoe zal dien nydigaert nu knerssen op zyn tanden
't Ontzag van Godes magt, daar alle magt af daalt,
Als die 't belet, kan hy niet, schoon hy heerschappye
Voert over aard en logt, hy kan dog niet bedyen
Meer als hem God toelaet, mogt hy met ons begaan,
| |
| |
Hoe dra waar 't met den mensch, ook met de ziel gedaan!
't Is hem ook niet genoeg dat hy het dierbaar leven
Komt korten van een beeld, door Godes hand gedreven,
O neen! hy zoekt de ziel 't onsterffelyk kleinoot
Te hindren in zyn heil, omdat hy meê ontbloot
Zou zyn van 't eeuwig goed, dat hy dog zelfs moet derven.
Een medemaat in schâ, schynt troostbaar, maar het sterven
Der zeven Bruidegoms, en d'agtste werd gespaart,
Waarom dog d'een gestraft, en d'andere bewaart.
'tIs vreemt, het heidens volk berooft hy 't dierbaar leven
Dat hem in 't minste dog geen jalouzy kan geven,
Wyl zy dog alle zyn verstooten van het ligt,
En u die reden heeft te hopen het gezigt
Der heerlijkheid te zien, laat hy het leven houwen.
Dat's hem wel leed, hy is gedwongen door 't vertrouwen
Van my op 's hemels hulp, geen vyant houd hier stant
Voor 't wapen des geloofs, gesteunt door Godes hant.
Wie zou het heidens volk verlossen, want haar Goden
Zyn blint, en hooren niet, God heeft misschien geboden
De haters van zyn naam opofferen aan den haat
Des Zatans, om zyn lust te boeten, om het quaat
Te roeyen uit ons huis, waar een dier jongelingen
Myn egte deel geweest, geen Geest zou my ontwringen
Een bant van God geknoopt, maar Tobias is my
Alleen vergunt, wyl hem nu d'overwinning zy.
Hoe zal de snelle Faam met uitgespanne vlerken
Doen schatren over al Gods groote wonder werken,
Aan 't Isralytsche volk, nu zal de bitze nyt,
Die zoo veel laster sprak, verstomme nu de tyd,
| |
| |
Ons lot verwisselt heeft, myn Dogter is gebonden
Nu met een bant, die 'k hoop dat eeuwig ongeschonden
Zal blyven, tot de dood haar van malkander scheid.
Maar Zoon, eer gy de Bruit naar Ninive geleid,
Moet gy hier eerst een tyd van veertien bruiloftsdagen
Vertoeven, om dit Feest met Vrienden ende Magen
Te vieren als 't behoort, op dat een yder ziet
De waarheid van ons heil.
Door 't blyven niet verzwaart, ik zou gewillig wezen,
'k Weet hy de dagen telt met zorgen en met vreezen;
Wat quelling gaf de tyd door 't lang vertoeven aan
Het hart van Moeder wel, dies bid ik laat my gaan.
Wat meent gy Tobias, dat het u zoo zal lukken,
Myn Dogter, als geschaakt uit Moeders arm te rukken,
Ja als een vreemde Maagd, die nergens woonplaats heeft,
Meê gaan daar 't u belieft.
Die beê niet, Moeders hart is vol van tederheden,
't Welk ook een Dogter voelt.
U weig'ren te voldoen! nu zelfs myn tweede ziel
Hier meê stemt over een, en veertien dagen viel
AanVader ook niet lang, en Moeder liet haar zorgen,
Indien zy d'oorzaak wist.
Maar gaan na Ninive, en stellen haar gerust,
't Is billyk dat myn vriend dees zaak ook zy bewust.
Ik twyffel of een vreugd zoo onverwagt te hooren,
Wyl 't onverhoopt geluk zoo zeltzaam in zyn ooren
Zal klinken, raadzaam is, want uit de blydschap spruit
Wel meer als droefheid zelfs wat buitensporigs uit.
Zyt zelver dan de boô, en blyft hier, onderwylen
| |
| |
Kan Azary ons vriend met haast na Ragus ylen,
En halen daar uw geld, en nodigen Gabaal
Met een dan uit myn naam, dat hy uw bruiloftsmaal
Dan met zyn komst vereer.
Dat is heel wel verzonnen,
Daar door zo werd de tyd, die schaars is uitgewonnen,
Wyl Azarias reist, en voert myn zaken uit,
Zoo blyf ik met gemak en vreugde by myn bruid,
Wanneer het haar behaagt.
'k Laat oordeel aan die minne,
Een Minnaar zal geen reis tot wydering beginnen,
't Afwezen valt te zwaar voor die trouw liefd en zugt
In zynen boezem draagt, en ik die naau 't genugt
Van minnen heb beproeft, zou ik die reeds verlaten,
Neen Lief, als ik dat deê most ik myn zelven haten.
't Stryd tegens de natuur 't lief voorwerp hier t'ontgaan,
Ik zie geen dwang om ook dees reis zelfs te bestaan,
Gy kent Azarias, zyn trouw zal u verstrekken
Of gy zelfs by hem waart, kom gaan wy 't hem ontdekken.
binnen.
|
|
Auteursrechtvrij