|
| |
Het derde deel.
Eerste Uitkomst.
Jonge Tobias. Raguël. Azarias.
Zo heeft dan Isrels God, Nephtaly niet geheel
Verwoest, nu Tobias gespaard is onder veel
Getal van die haar hals in 't juk der slavernyen
Neerbukten doen de magt van Assur, Jacobs lyen
De stygen Hemel hoog: wat heeft men al gezien,
Heeft niet Zamaria, drie jaren durven biên
Zyn muren voor de spits der woedend' Assarieren:
De tyd doen Tobias en ik de zegevieren
Der Neneviten zag, ons handen t'zaam geknogt,
Met ketenen geboeid, ofm' ons ten offer brogt.
Doen ging Zamaria, en wy met haar verloren.
Uit oorzaak dat voor God, Baal Pejor wierd verkoren.
Hoe kon die Majesteit, die met zyn goddelyk ligt
Het duister zelfs doorstraald, verdragen dit gezigt
Van al d'Afgodery: 't geschrei der Priester reijen,
Vervulde Berg, en Dal om Isrel af te leijen:
Naauw hoogten, of het galmd van 't zondig snarenspel,
De Dalen vlammen op en daveren door 't gerel
Der Trommelen en Schalmei, op dat men 't deerlyk karmen
Der Kinderen, door de smert in Mologs gloeijende armen
Te minder horen zou: het Volk van God gekeurt,
En door een sterke hand uit Faroos magt gescheurt.
God leid haar op den weg, verzeld haar, laat zyn wonderen,
| |
| |
En heerlykheid haar zien; zyn stem ook onder 't dond'ren
Laat hooren, en zyn Wet op steene taf'len schreef,
En 't Kananyts geslagt uit hare Steden dreef;
Om zo 't beloofde Land, daar Melk en Honingraten
In vloeide, aan Izarël, 't geliefde Volk, te laten:
Dat niet meer aan hem denkt, maar kiest een Astarot,
Een zwaar gegoten Kalf van Koper voor zyn God.
Dan spreekt men Izarel, dit zyn uw groote Goden,
Die uit Egiptenland u lyden: kan de snoden
Meer terging doen aan God? heeft dan zyn grimmigheid
Geen reden dat hy slaat die 't Hemels regt bestryd?
Laat 't foeizel van Amnon, den gruwel van Egipten
Den vyand zelver niet, hoe, zou den Onderdaan
Bevryd zyn, daar de Heer moet zelfs gevangen gaan?
Elk zag d'Afgodendienst doen 't alles was verloren,
Doen riep men wel tot God.
Te laat wil hy niet horen:
Had Hozia zyn hart geoffert met gebeên
In ware boet tot God, dees Stad had niet geleên:
Heeft niet het sterk gebed van Hiskia verdreven
Een Heir van Assyriers: des Engels zwaard, geheven
Op zo veel duizend Man, die 't blinkend zwaard aan gord;
In eenen nagt, als door de Blikzem neêr gestord.
Wat magt was hem te klein om Iz'rel te behouwen,
Maar 't wrevelig Jodendom en durft hem niet vertrouwen
Op God, die haar zo veel gered heeft uit de nood:
De vuile Afgodery is d'oorzaak dat de dood
Hem na sleept, vol elend.
Regtvaardig zyn d'oordelen
En straffen van Gods hand, wy wilden zyn bevelen.
| |
| |
Niet houden, daarom heeft hy ons hier nu verspreid
Tot slaven der Mediers, nog blinkt zyn goedigheid
Als 't ligt in duisternis: God geeft ons Goed en Haven
In 't Land ons vreemd'lingschap, myn huis is vol van slaven
En dienaars, die myn goed, dat God myn mild'lyk
Bestieren: waar voor ook myn ziel zo lang zy leeft,
't Begin der ballinschappen
Was een met u en ons, maar ongelyk de trappen:
Eerst rees myn Vader meer als Neef, dewyl het Hof
Hem heften, maar zubyt werpt dwers 't geluk hem of.
Maar gy bleef t' Egtbataan gerust als op uw erven,
Daar 's Konings ongena ons deê onlukkig zwerven.
Berooft van eer en staat, nog scheen geen Nyd vernoegt,
Eer by ons ongeval nog blindheid wierd gevoegt,
Bleef Vaders ramp voldaan.
Zeg liever God heeft reden
Gehad, dat Tobias dit alles heeft geleden.
God straft noit zonder reên; maar zou dan zulken Man,
Die zo onstraffelyk is als imand wezen kan
Dus lyden om zyn schuld? wat staat ons niet te vreezen;
Wyl dit van ons, meer als van hem, verdient zou wezen:
Zo dunkt my dat dees zaak by hem geen plaats en heeft,
Maar wel het dwars geval, dat meest de deugd weerstreeft
God werkt ook door 't geval.
Wat reên zou die Alwyzen,
En zo regtvaardig God, dan hebben die hem pryzen
En eeren, dat hy die vervolgen zou met smaad,
Daar d'ondeugd veeltyds meer, als deugd, de straf ontgaat:
Zo zou het Hemels regt, voor ons wel onregt schynen.
| |
| |
Geenzins, maar God bezoekt vaak dien hy mind met pynen
En rampspoed, om een proef te nemen of 't geduld,
Door oeffening in deugd, genoegzaam is doorzuld
Om alles uit te staan waar meê hem God wil plagen:
Kan hy 't met lydzaamheid, als van Gods hand, verdragen,
Zyn zegen werd vernieuwd als aan de vrome Jop:
Vernedert, en daar na, tot loon zyns deugd de top
Van heil en gunst bereikt.
Des Werelds, wat vermaak kan 't geven nu zyn oogen
Het dag ligt niet en zien?
De Jonge Tobias zal aan zyn Vader 't ligt
Dat hy hem eertyds gaf, aan hem ook weder geven.
Dan zal myn Vader weer als op een nieuw herleven.
By voorval my ontdekt, daar 't mee te helpen is.
Ik ben nieuwsgierig om dit groot geheim te weten:
'k Zal egter wagten, want 't is tyd om wat te eten.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij