Wolfskers

[p. 107]

Een Coureur uit Holland

Ik weet niet hoe het met andere leraars-schrijvers loopt, maar tijdens de kerstvakantie ben ik gewoonlijk down. Ik leef dan in de greep van een onverklaarbare nostalgie, een verlammende melancholie vaak. Ik weet geen weg met mezelf, dwaal door de bossen, of lees thuis in een somber hoekje bij het raam ‘Het Geslacht Björndal’ van Trygve Gulbransen of ‘Gösta Berling’ van Selma Lagerlöf. Mijn levensritme is dan veel trager, en er moet al heel wat gebeuren voordat ik in aktie kom. Ook verleden jaar zat ik de dag voor Kerstmis verwezen voor me uit te staren en te zoeken naar de moed om iets, wat dan ook, te doen. Het liep stilaan tegen de middag en ik zat door het raam naar niets of niemand op straat te kijken, toen plotseling een wielrenner de inrit van mijn woning opdraaide: een knalgele racefiets, een zwart trainingspak, een witrood petje, een kaki rugzak... De fiets, hoorde ik, werd tegen de gevel gezet en een ogenblik later ging de bel. Verbaasd én verdwaasd ging ik opendoen: voor mij in de motregen stond een ranke atleet, met het petje in de ene hand droogde hij zijn druipend aangezicht af en met de andere hand friemelde hij zijn rugzak los. ‘Ben jij Robin Hannelore?’ vroeg hij rad.

‘Ja...?’

‘Mijn naam is Bert van Alphen... Heb je nooit van mij gehoord?’

Ik fronste het voorhoofd, dacht schijnbaar diep na... ‘Neen, eerlijk niet.’

‘Mag ik binnenkomen?’

‘Ja... natuurlijk.’

Zijn rennersschoentjes klonken als de hoeven van een licht paardje op de geelbruine tegels in de hall. ‘Ik heb jouw boek “Kampioen in een doodlopende Straat” gelezen,’ zei hij.

‘O ja? Ga zitten.’

Hij ontgespte zijn rugzak en begon erin te delven. ‘Hier is

[p. 108]

mijn identiteitskaart.’ Hij duwde me een beduimeld lapje in de hand. ‘Ik ben beroepsrenner, maar ik heb ook een diploma van chiropodist... Hier is het. Ik zou mij met Antje in de Kempen willen vestigen. Weet jij geen leegstaand huis? Een ruim café zou het best geschikt zijn... Zodra ik dat gevonden heb, laat ik mijn verloofde overkomen.’

Overdonderd zat ik hem te begapen. Zoveel openhartigheid kon ik onmogelijk met een lachbui of een snibbig antwoord in de grond boren. ‘Je bent van Haarlem, merk ik. In België bestaat zoiets als een vestigingswet... Ik ben van die dingen maar magertjes op de hoogte. Ik vrees dat ik je niet kan helpen...’

‘Jij moét me helpen,’ zei hij met heilige overtuiging. ‘Jij hebt een boek over Ward Sels geschreven, je moet er ook een over mij schrijven!’ Hij boog zich weer over zijn rugzak en diepte er een dik pak papier uit op. ‘Met deze dokumenten ben ik naar Brussel geweest, naar de redaktie van “Het laatste Nieuws”; daar hebben ze me beloofd dat ze er wat zouden over schrijven, ze hebben er fotokopies van gemaakt... Maar er is maar één man die met dit materiaal een goed boek kan schrijven, en dat ben jij!’ Hij reikte me de bundel over.

Weigerachtig nam ik het spul aan. God neen, dacht ik, niet nog eens een keer, verdiep je er niet in, verbrand je er niet aan, blijf met je poten van andermans drek. ‘Ik... het spijt me... Ik heb er de tijd niet meer voor.’

Hij keek me beteuterd aan. ‘Waarom niet? Ik ben met de fiets van Haarlem naar Brussel gereden, en van Brussel naar hier... om jou te vinden. Ik heb ongelooflijk veel meegemaakt, veel meer dan Ward Sels. Als amateur heb ik “De drie Zustersteden” gewonnen, heb je dat nooit gelezen?’

‘Neen,’ zei ik verontschuldigend, ‘ik volg dat niet van zo dichtbij.’

‘Dat is jammer... Ik zou enkele dagen moeten kunnen hier blijven. Kan ik hier niet overnachten?’ Hij keek me smekend aan.

‘Ik vrees dat wij geen plaats hebben... De kinderen...’

[p. 109]

‘Weet je geen plaats voor me te vinden?’ vervolgde bij obstinaat. ‘Ik wil me hier vestigen, ik wil uitkijken naar een café ergens langs de weg. De burgemeester zal me zeker willen helpen. Holland is niets voor mij, Antje is het ermee eens: Holland is waanwijs, preuts en dom; Vlaanderen is joviaal... Maar kijk toch mijn dokumenten in, ze zullen je dadelijk interesseren, lees maar eens...’

Tegen mijn zin bladerde ik in de bundel: elke bladzijde stond boordevol gekribbeld, zonder leestekens, een mengelwerk van alles en nog wat, hanepoten, kraaiepoten, een collage met kranteknipsels, foto's... Ik gaf hem het oeuvre terug. ‘Je kunt misschien ook zo wel vertellen wat erin staat...’

‘Ze hebben me kapotgemaakt,’ begon hij, ‘ze hebben me kompleet vermoord... In september woog ik honderd en tien kilo... Hoe denk je dat het kwam? Dat zijn dingen waarover men niet spreekt... Maar ik zou hier graag overnachten... Jij moet me helpen. Ik heb zesduizend gulden, die heb ik meegebracht, die heb ik op de bank in het dorp hier gezet... Ik moet een leegstaand café vinden. Ik zou dat dan zo verdelen...’ Hij begon met de hand op het tapijt lijnen te trekken. ‘Hier het café, daar mijn praktijkkamer... Anders hebben we niet veel nodig... De mensen komen langs hier binnen...’

‘Wat was je voornaamste wapenfeit als wielrenner?’ onderbrak ik hem. De vraag ontnuchterde hem. ‘Ik werd geselekteerd voor “De Ronde van de Toekomst”.’

‘En?’

‘Ik viel tijdens de eerste rit, uitgegleden op tramrails... Mijn dijbeen was gebroken. Jij moet me helpen...’

Het drong eensklaps tot me door dat het 's anderendaags Kerstmis was, en dat men op de vooravond van zo'n dag alleszins moet proberen een mens van goede wil te zijn. ‘We zullen zien,’ zei ik. ‘Kom maar mee.’ Ik stond op en liep hem voor naar de garage. ‘Kan je fiets in de koffer?’

‘Natuurlijk’. In een handomdraai had hij zijn fiets opgeborgen.

‘Waar rijd je naartoe?’

‘Herentals.’

[p. 110]

Bij elk café dat we voorbijreden vroeg hij: ‘Zou dat niet te huur zijn? Ik betaal de prijs... Ken je de eigenaar niet?’

‘Ik haalde telkens de schouders op, ik weet niet erg veel van de toekomstplannen van de Kempense cafébazen. Ik reed met hem recht naar het klooster van de Broeders van Onze Lieve Vrouw van Barmhartigheid, waar ik een goeie ziel kende. Mijn vriend was dadelijk bereid om de coureur uit Holland, zoals ik hem noemde, onderdak en de kost te verschaffen. Tien minuten later was ik weer op weg naar huis, enigszins tevreden over mezelf: ik had een goede daad verricht én toch de moeilijkheden van mijn rug gewenteld. Op kerstmorgen werd ik om zes uur wakker, doordat er onophoudelijk aan de voordeur werd gebeld. In piama ging ik opendoen: voor mij stond, hijgend en bezweet en schichtig naar links en recht kijkend, Bert van Alphen met zijn racefiets naast zich. ‘Mag ik asjeblieft binnenkomen?’ vroeg hij blijkbaar panisch van angst.

Nog voordat ik wat kon antwoorden stond hij met fiets en al in de hall. Ontsteld keek ik naar de slijkerige sporen. Ik knipte het licht in de huiskamer aan en nodigde hem uit om plaats te nemen in een fauteuil. Hij zag er radeloos en verwilderd uit, zijn handen bibberden. ‘Zal ik wat koffie voor je zetten?’

‘Ja, graag!’ stamelde hij.

Terwijl ik in de keuken doende was, riep ik: ‘Het klooster is toch zeker niet afgebrand?’

Er kwam geen antwoord. Toen ik tenslotte de dampende kopjes tussen ons beiden op het salontafeltje zette, stootte hij plotseling uit: ‘Rechercheur Buurman heeft me ontdekt!’

Ik schrok me een aap. ‘Wie is rechercheur Buurman?’

‘Rechercheur Buurman is de minnaar van mijn moeder!’ flapte hij eruit. ‘Ik zat gisteravond te schrijven en toen vloog er een vliegtuig over het klooster, en wat later kwam het terug, en toen weer, en nogmaals... en toen wist ik dat hij me ontdekt had... Hij doet het met radar... Het zat in mijn kogelpen, een geschenk van mijn moeder... Er zat een apparaatje in

[p. 111]

verborgen, en met radarschermen kunnen ze alles aftasten... Rechercheur Buurman heeft konnekties bij de K.L.M. Toen ik de pen in het toilet gooide, verdween het toestel... En rechercheur Buurman heeft een handlanger in het klooster, en die heeft mijn fiets gesaboteerd... Kijk maar!’ Hij wees naar de hall. ‘Kijk maar: de achterband is lek... De handlanger prikte met een speld in de achterband... Ik ben van Herentals naar hier gelopen, tien kilometer, met de fiets op mijn schouder. Je moet me helpen, asjeblieft, help me! Rechercheur Buurman is een schoft!’

Ik wist niet waar ik het had: was deze nette jongeman een krankzinnige, een simulant, een opgejaagde misdadiger, of het slachtoffer van een gerechtelijke dwaling?

‘Je weet niet wat rechercheur Buurman allemaal op zijn kerfstok heeft,’ vervolgde hij terwijl hij van zijn koffie nipte. ‘Reeds driemaal heeft hij mijn manuskript in beslag laten nemen, daarin staat de waarheid over hem en zijn kliek. Bandieten zijn het, schurken! En hij werkt samen met mijn moeder, hij wil niet dat hun verhouding aan het licht komt!’ ‘Waar woont je moeder?’ vroeg ik om hem te kalmeren.

‘In Haarlem.’

‘Trek het je niet aan! Weet je wat? Ik zal een pan spek voor je bakken... Schud al die narigheden van je af.’ Ik begon de tafel te dekken, en gaf hem alle tijd om weer tot rust te komen. Wat later zaten we samen te eten en ik liet hem honderduit vertellen over rechercheur Buurman, die met behulp van allerlei hypermoderne spitsvondigheden en een wijdvertakt spionagenet tegen hem intrigeerde en ageerde. Uit al deze absurditeiten meende ik allengs te mogen konkluderen dat ik te maken had met een aan stimulerende middelen verslaafde wielrenner. Ik had zo ooit nog wat opgevangen over angstcomplexen, achtervolgingswaanzin, achterdochtshallucinaties... Toen we gegeten hadden en de hysterie uit hem was weggeëbd, zei ik: ‘Hier vlakbij woont een fietshersteller, een vriend van mij: hij zal je zeker helpen; en rijd dan terug naar het klooster, daar ben je veilig... Het is onmogelijk dat

[p. 112]

rechercheur Buurmans invloed tot daar reikt’.

Een uur later kwam hij opgetogen weer aanbellen. ‘Mijn fiets is hersteld,’ riep hij. ‘De fietshersteller is nog een oude wielrenner, hij herkende me, ik moest hem niet betalen! Je bent bedankt voor het ontbijt. Ik rijd terug naar het klooster, en straks ga ik op zoek naar een huurhuis.’

Op tweede kerstdag, rond de middag, stond hij weer voor de deur: hij had een tiental herbergen afgelopen en overal een optie genomen op een eventuele verhuring; hij was bij de burgemeester geweest; en aan iedereen had hij verteld dat hij warm aanbevolen was door mij en door de kloosterlingen. Het was echter duidelijk dat de kroeguitbaters hem zwaar in het ootje genomen hadden, ze hadden hem naar de hoerhuizen in de buurt van Herentals gestuurd. Daar had een hoerenmadam hem wijsgemaakt dat de gelegenheid binnenkort inderdaad leegkwam, en dat bericht beschouwde hij als een schitterend resultaat: hij had dadelijk zijn adres opgegeven en gezegd dat hij met Antje eens een kijkje zou komen nemen, de volgende week reeds. Hij draafde en daasde door alsof alles reeds in kannen en kruiken was. ‘Wat zal Antje blij zijn!’ En dan weer schichtig: ‘Als rechercheur Buurman er maar niet achterkomt!’

Een paar uren later telefoneerde mijn vriend vanuit het klooster voor wat nadere informatie over mijn beschermeling. ‘Die vent doet zo vreemd,’ zei hij. ‘Hij loopt hier met een pak papier rond, wil dat iedereen het leest, schrijft dan weer een tijd tegen de hel op, begint dan weer te leuren en te tateren... Hij klampt iedereen aan en vertelt de meest onsamenhangende dingen... Denk jij niet dat er wat scheef loopt? Zouden we de rijkswacht niet verwittigen? Misschien wordt hij... opgespoord...’

‘Dat is geen slecht idee,’ opperde ik. ‘Maar doe het voorzichtig: hij denkt dat iedereen een trawant van rechercheur Buurman is...’

Wat later zaten de rijkswachters bij mij in de huiskamer. Toen ze in het klooster aankwamen, was Bert van Alphen

[p. 113]

reeds vertrokken, met veel dankbetuigingen en met de belofte dat hij spoedig zou weerkeren met Antje. Ze hadden navraag gedaan bij de Nederlandse politie... Bert van Alphen bleek op 23 december te zijn ontsnapt uit een psychiatrische inrichting te Amsterdam...

Toen de rijkswachters tien minuten de deur uit waren, kwam Bert van Alphen de inrit opgefietst. Hij kwam entoesiast binnen langs de achterdeur.

‘Ik kom afscheid nemen!’ zei hij warm. ‘Ik ben nog naar het café geweest: alles komt in orde! Toekomende week kom ik met Antje naar hier... Ik dank je ontzettend voor al wat je voor me deed.’

‘Rijd je nu met de fiets naar Amsterdam?’ vroeg ik domweg. ‘Neen. Hoe kom je erbij? Ik rijd naar Haarlem, naar Antje!’ Hij schudde me de hand, herhaaldelijk. ‘Tot ziens!’ zei hij. ‘Antje is een heel lief meisje, ze zal je geweldig bevallen, maar ik moet zo vlug mogelijk met haar uit Holland verdwijnen: rechercheur Buurman, die bok, wil ook haar inpalmen... Weet je dat hij haar persoonlijk wilde fouilleren? Dat mag toch niet, dat moeten toch vrouwen doen... De schoelie is tot alles in staat!’ Eensklaps gehaast liep hij naar buiten. ‘Tot de volgende week!’

Ik wuifde hem na tot hij uit het zicht verdween.

Morgen is het weer Kerstmis. Daarnet heb ik tussen de kerstkaarten van de postbode een prachteksemplaar gevonden: ‘Veel liefs van Bert en Antje! We komen spoedig!’ stond erop. De omslag was afgestempeld in Amsterdam. Ik ben een beetje ongerust, ik weet dat hij eerstdaags weer opduikt in de Kempen, en ik weet ook dat ik hem niet kan helpen: ik ben geen psychiater, integendeel.