De dood van de witte raaf

[p. 104]

29.

Coq-à-l'âne begeleidde de lepelaar tot boven Antwerpen. Onderweg drukte hij de zeldzame passant op het hart dat hij voortaan België moest mijden als de pest en dat hij deze boodschap in Nederland zoveel mogelijk moest verspreiden. Hij sprak hem over de zogezegd verboden vogelvangst, die in Vlaanderen nog slechts klandestien bedreven werd door steuntrekkende stropers of stropende steuntrekkenden om een centje bij te verdienen, maar die in Wallonië op grote schaal en schaamteloos publiek beoefend werd als een vorm van sport voor de kleine man. Hij verzweeg ook niet dat de Hollanders helemaal niet vrijuit gingen, omdat ze wat graag forse bedragen neertelden voor een koppel over de grens gesmokkelde goudvinken, of kruisbekken, of appelvinken, of sijsjes, of distelvinken... En wist de lepelaar dat in België 's zomers geregeld tienduizenden spreeuwen gedynamiteerd werden omdat ze graag kersen aten? Wist hij dat in België de merels mochten geschoten worden, en de kieviten, en de snippen, én de kauwen? Wist hij daarenboven dat de meeste Belgische jagers - en iedere krens of vrens liep hier toch rond met een jachtgeweer - beslist het verschil niet kenden tussen een lepelaar en een vliegende witte geit, tussen een kwartel en een bokje, tussen een wulp en een fazant, tussen een tureluur en een witgatje? Terwijl de kauw hem zo van een en ander op de hoogte bracht, begon de lepelaar instinktief altijd maar sneller te vliegen. ‘Een witte geit, wat is dat?’ wilde hij bij het afscheid nog weten.

‘Een mekkerend beest met hoorns en een sik en een uier en gespleten hoeven!’ riep de kauw hem na. Een ogenblik vocht hij tegen de verleiding om de zonderling te volgen tot aan de monding van de Schelde en dan in de richting van de rietvelden, maar onmiddellijk rees het achterdenken in hem op dat de alven deze lepelaar weleens zouden kunnen hebben uitgezonden om hem weg te troggelen uit het achterdijkse land en zodoende totaal vrij spel te hebben met de zombie

[p. 105]

die eens een dichter was geweest... Alsof de duivel hem op de hielen zat, ving hij de terugweg aan... Het was laat in de avond, toen hij de Dubbelhoeve bereikte. Weer was er op het totaal verlaten erf geen kruimeltje brood te vinden, zodat hij zich genoopt zag in de mestvaalt op zoek te gaan naar de blauwgroene mestkevers en de bleekrode regenwormen die er huishielden. Toen hij een tijdje zonder sukses gescharreld had, vond hij een rotte winterpeer. Walgend pikte hij ze open: alleen de pitten waren eetbaar. Dit was geen leven meer voor een zangvogel, en zeker niet voor een adellijke zangvogel als de kauw! Morgen zou hij deze dode hoeve met die zielepotige vrens erin voorgoed verlaten... Kouwelijk en mokkend en dromend van weleer bracht hij de nacht door op de zwengel van de oude waterput.

Vroeg in de ochtend werd hij gewekt door de geuren van koffie en spek. Hij krabde even onder zijn bek, zette zijn pluimen op, schudde zijn vleugels en stond op het punt weer in te dommelen, toen de deur van de keuken openging en de zombie die zijn meester nu toch was met ontbloot bovenlijf en een handdoek in de hand naar de waterput kwam. Verschrikt vloog Coq-à-l'âne op, maar de zombie - de kauw had het kunnen weten, want zombies wassen zich 's morgens niet op een erf - bleek eensklaps weer dichterlijk bezield te zijn... ‘Hee, oude mopperaar, hoe gaat het met ons?’ riep hij verheugd. Dat was de dichter weer in menselijke gedaante, het kon niet anders! Trillend van emotie streek de kauw neer op de verwarde krullebol van zijn meester, en tegelijkertijd uitzinnig van blijdschap en razend van verontwaardiging begon hij in diens wenkbrauwen te pikken. ‘Jongen toch!’ stamelde de dichter ontroerd. ‘Jongen toch! Als ik jou niet had...’ Daarna putte hij een emmer water en goot hij ook een afgebladderde stoofpot vol, zodat ze zich samen konden wassen, wat vanzelfsprekend gepaard ging met uitgelaten geplas en gespat. Ditmaal mocht Coq-à-l'âne wel mee naar binnen. Er stond ook niets waardevols meer, dat hij zou kunnen bevuilen... Het was de dichter aan te zien, dat hij de laatste

[p. 106]

uren heel wat had moeten verwerken. Terwijl hij Coq-à-l'âne allerhande lekkere hapjes toestopte, voerde hij een beangstigende monoloog: ‘Jongen, wat me nu te doen staat, weet ik niet... Wat mijn alter ego tijdens mijn afwezigheid uitgespookt heeft, is zo hemeltergend, zo stupide... dat ik er geen woorden voor vind! Mijn gedichten zijn verdwenen, mijn hazelnoten zijn weg, mijn huisgenoten zijn verhuisd, het ouderhuis is verkocht aan een korrupte windbuil die in immobiliën sjachert, de inboedel waarop moeder en vader zaliger zo trots waren is te grabbel gegooid voor antikwarische maniakken, de politici en hun zuigvissen hebben de bouwspekulanten in een mum van tijd de vrije hand gegeven om het achterdijkse land te transformeren tot een industrieterrein én een villawijk én een arbeiderswijk... Niemand heeft met mijn verlangens, voorspellingen en waarschuwingen rekening gehouden; ze hebben me bedonderd als een imbeciel, en daarna hebben ze me gewoon aan mijn lot overgelaten. Wat moet ik, wat kan ik doen, Coq-à-l'âne? Ik ben bijna drie dagen in het elfenrijk geweest; ik voelde me daar ongelooflijk behaaglijk, maar ik kon er niet blijven. Ik smeekte de hulp af van de elfen, maar ze wilden me niet helpen: ze laten de wereld van de mensachtigen ongemoeid. Maar dit achterdijkse land is mijn paradijs, mijn biotoop, mijn leven... Als ik hier wegga, kan ik de toekomst niet aan en ben ik verloren.’ De dichter duwde de hompjes brood nu in zijn eigen mond en kauwde er peinzend op. ‘De elfen kunnen ons niet helpen... Waarom zouden we geen beroep doen op de alven? Als zij het achterdijkse land nogeens onder water zetten door een breuk van de rotte Nete-oever, dan zien al die kooplustige lui misschien in dat de landerijen hier niet deugen als bouwgrond...’

De dichter schrok duidelijk op voor deze negatieve gedachte. ‘Natuurlijk hoeft het zo'n vaart niet te lopen! Misschien kan ik de alven met iets van dienst zijn, ik ben bereid zelfs mijn ziel te verkopen voor het behoud van de Dubbelhoeve... Hoe kan ik met de alven in kontakt komen, Coq-à-

[p. 107]

l'âne?’ Hij keek de kauw doordringend aan, zodat die er ongemakkelijk van werd. ‘Jij weet het, nietwaar? Help me!’

Van de hand Gods geslagen had Coq-à-l'âne zijn meester aanhoord. Dat de situatie zo ernstig was, had hij nooit kunnen vermoeden. Zonder met iemand o£ iets rekening te houden - zoals steeds trouwens - stonden de krensen, de vrensen en de slensen op het punt de fauna en de flora op het achterdijkse land uit te roeien of te verdrijven; ook de mensen telden eenvoudig niet mee. Alhoewel hij huiverde bij de gedachte aan de alven, ontroerden de edelmoedigheid en de zelfopofferingsgeest van de dichter hem uitermate... Maar wat kon hij doen? De alfranken kwamen nu, in het begin van juni, pas tot bloei... Daarenboven was het bitterzoet een nachtschadeachtige en dus bijzonder giftig, vooral de jonge blaadjes van dit heksenkruid waren doodsgevaarlijk. Maar werden de onderste, houtige stengeldelen door de mensachtigen niet als een geneesmiddel tegen huid- en longziekten aangewend? En hoe zat het met de bloempjes, de paarse kroontjes met de felgele helmknoppen? Radeloos vloog hij naar buiten. Hij mocht niet langer talmen...