De dood van de witte raaf

19.

Tegen het einde van april, toen de vlieren en de lijsterbessen en de vogelkersen de lucht zo zoeterig zwoel doordrenkten, had Gioconda weer kleine veertjes op haar kop en een koddig klein staartje. In die dagen kwam er een vreemde onrust over Coq-à-l'âne: hij zat soms urenlang dromerig zijn toilet te verzorgen, had een onverklaarbaar grote belangstelling voor glinsterende voorwerpen, en kon niet verdragen dat iemand zich vrolijk maakte over zijn protegée. Alhoewel hij verwacht had dat het optreden van Robin Hood en het bewustzijn dat hij vanuit Nephelokokkugia over hen waakte een temperende invloed zouden gehad hebben op de schijnheilige, steelzieke en aldoor kwekkende eksters en op de brutale, roofzuchtige en afschuwelijk krijsende Vlaamse gaaien, moest hij nu aldra konkluderen dat hij zijn dromen voor werkelijkheid had genomen: de schreeuwlelijken - hij had zich inderdaad al vaker afgevraagd waarom zij zangvogels genoemd werden en geen schreeuwvogels zoals de gier- en nachtzwaluwen, de hoppen en de ijsvogeltjes - bezondigden zich weer volop aan de gruwelijkste vormen van eierslurperij en kannibalisme. ‘Jullie zijn net mensen!’ wreef hij hun geregeld onder de neus, maar de roofmoordenaars vonden in die vergelijking niets vernederends. Toen echter ook de kraaien ermee begonnen van hun nest een moordkuil te maken, vond hij het al te gortig. Alleen Robin Hood kon hier eens en voorgoed orde op zaken stellen... Op een zondagvoormiddag, toen de kerk van Eystel niet eens voor de helft de volkstoeloop kon slikken omdat ook diverse melomanische toeristen nu weleens wilden komen luisteren naar die transcendentale orgelmuziek, toog hij op zoek naar een hazelnoot... Na veel gescharrel

[p. 65]

onder de hazelaar, en dit tot groot ongenoegen van de tortels die erin nestelden, vond hij uiteindelijk een gedeelte van een hazelnoteschaal. Hij herinnerde zich de noten die nog steeds in het bezit van de dichter moesten zijn en vloog met zijn vondst naar de Dubbelhoeve. Daar wachtte hij geduldig op de thuiskomst van de brave dagdromer. Toen de dichter eindelijk opdaagde, poogde Coq-à-l'âne zijn aandacht te trekken door allerhande paljasachtige streken, maar het duurde totdat hij de scherpgekante schelp letterlijk onder de neus van de man op zijn Pegasus gewreven had, voordat die snapte wat hij bedoelde. Vanop de rand van het openstaande winket in de schuurpoort zag de kauw hoe zijn meester naar zijn werkkamer liep en even later weer op het erf verscheen met een onheilspellende glimlach om de mond, hoe hij een hazelnoot op het plaveisel voor de waterput legde en er zijn hiel opzette... ‘Niet hier, idioot!’ riep hij verschrikt, omdat hij het hoofd van de schoonzuster van de dichter achter het raam van de keuken zag. De dichter raapte met verheerlijkt gelaat het chokoladebruine dopje op, stak het in zijn mond, keek schalks naar de kauw... en stapte toen door de manshoge opening van het winket de schuur in. Opgelucht vloog Coq-à-l'âne hem achterna. Plotseling echter zag hij Gioconda in de hanebalken zitten... ‘Knijp je ogen dicht, Gioconda!’ riep hij gebiedend. ‘Dan ga je ongelooflijke dingen zien! Snel!’ Op dat ogenblik begon de transfiguratie bij de dichter zich reeds te voltrekken. Schokkend en sidderend leunde de man tegen een oude wanmolen... De raaf die zich uit zijn voorhoofd als een vlinder uit zijn kokon bevrijdde was opnieuw... wit!

‘Ik zie niets!’ pruilde Gioconda.

‘Dan ben je nog blinder dan een mol!’ kraste Robin Hood, terwijl hij door het gapende winket naar buiten wiekte.

Gillend van schrik fladderde Gioconda tot tegen de pannen. Coq-à-l'âne twijfelde een ogenblik tussen zijn bezorgdheid om haar en zijn verknochtheid aan Robin Hood, maar tenslotte woog wat hij als zijn plicht beschouwde het meest door. Met

[p. 66]

de dood in het hart vloog hij de witte raaf achterna. Tot zijn ontzetting zag hij op dat ogenblik de B.M.W. van de belastingkrontroleur en de Mercedes van de dokter de brink oprijden... Heel hoog in de lucht speelde Robin Hood met zichzelf en de lentewind. Coq-à-l'âne had alle moeite van de wereld nodig om zich tot op zijn hoogte te hijsen. ‘Ach, misschien denken de mensen wel dat hij een reuzenstern is, of een zilvermeeuw, of een grote mantelmeeuw,’ troostte hij zichzelf. ‘Ze kennen zo weinig van vogels...’ Hij moest zich een poosje laten drijven, voordat hij weer op adem kwam. ‘Ik heb je gevraagd te komen om de eksters en de Vlaamse gaaien en de kraaien eens mores te leren!’ brulde hij.

‘Waarom?’ vroeg Robin Hood werktuiglijk. Het was duidelijk, dat hij in diepgaande poëtische bespiegelingen verzonken was.

‘Ze plunderen en roven er maar op los! Ze gedragen zich net als de mensen!’

‘Dan moet ik inderdaad optreden!’ konstateerde de raaf, eensklaps weer nuchter. Hij liet zich tot naast de kauw drijven. ‘Maar ik doe het slechts op één voorwaarde: je moet me zo snel mogelijk in kontakt brengen met die elf waarover je het de vorige keer had...’

Coq-à-l'âne schrok zich bijna een beroerte. ‘Dat gaat toch niet!’ zei hij wanhopig. ‘Het moet volle maan zijn, en... je moet bovennatuurlijk mooi kunnen zingen!’

‘En waar precies?’ insisteerde de raaf.

‘Ja... maar... Jij kunt helemaal niet mooi zingen!’ wierp de kauw op.

‘Jij zeker wel!’ hoonde Robin Hood. ‘Je zingt als een drooggelopen karrewiel! Vertel op... Waar moet dat gebeuren?’

‘Bij de Kollenput...’ fluisterde Coq-à-l'âne uiteindelijk. De driestheid van Robin Hood zo'n beetje kennende voorzag hij de vreselijkste komplikaties. Bovendien had de elf hem toch met nadruk gevraagd aan niemand wat over haar te vertellen. Enfin, ze hoefde niet te verschijnen als ze niet wilde... De volgende uren schuimde hij met Robin Hood het achterdijkse

[p. 67]

land af. De strafexpeditie in de kruinen van de kanada's en de eiken, waar de eksters hun opzichtige bolwerken hadden, was een formaliteit: door zijn verschijning alleen al traumatizeerde de witte raaf de alomtegenwoordige en eeuwig kletsende kleptomanen voor geruime tijd; de Vlaamse gaaien met hun rudimentaire nesten echter moesten ze tot diep in het kreupelhout gaan zoeken, ook de kraaien hielden zich ergens loos verdoken in jonge sparrenaanplantingen, zodat Robin Hood meer dan eens dreigde een heleboel pluimen te verliezen... Ook bij de struikrovers en de lijkrovers - zo noemde Coq-à-l'âne hen - kende hun optreden een onverdeeld sukses: de meerkollen immers waren er helemaal niet op gebrand hun oprichtbare kopveren en hun blauwe dekveren te laten uitrukken door de reusachtige witte furie die hun koning was, en de kraaien wensten geenszins verbannen te worden uit het veilige, rijke en rustige Eystel... Toen Robin Hood naar Nephelokokkugia steeg, zong de nachtegaal op klaarlichte dag een solo die zelfs de driedoornige stekelbaarsjes, getooid met hun zilveren en blauwe en rode bruidskleuren, uit het water van de vijvers en de vennen deed opspringen.