De dood van de witte raaf

[p. 51]

15.

In die dagen had Coq-à-l'âne het ontzettend druk met zijn inspektietochten langs de oever van de Nete, zodat hij nauwelijks de tijd vond om de zangvogels die uit het zuiden terugkeerden te begroeten en naar hun verhalen te luisteren. Het was pas toen de boeren- en oeverzwaluwen langs de rivier kwamen af gezakt en toen de tierelierende leeuweriken tot tegen de wolken klommen om hun territorium af te bakenen, dat zijn waakzaamheid begon te verflauwen. De dag dat de klapekster terug naar het noorden vertrok, waagde ze het Coq-à-l'âne aan te spreken. Ze troonde hem mee naar een vergroeide vogelkers tussen wiens vorkvormige takken ze haar prooien placht te klemmen. Wat de kauw toen te zien kreeg, vervulde hem met afgrijzen: de klapekster had een geschubde kikker met zes poten en een hagedisstaart buitgemaakt op de oever van de Nete. ‘Mij zie je hier nooit meer terug!’ zei de klapekster bibberend. ‘Het radioaktieve water van de Nete veroorzaakt die mutaties,’ poogde de kauw haar gerust te stellen, maar zijn uitleg klonk allesbehalve overtuigend. Toen de grauwe klauwier uit het zuiden terugkwam, sloeg Coq-à-l'âne hem bezorgd gade. Aanvankelijk imiteerde hij zoals steeds met veel brio de andere zangvogels, maar allengs werd zijn gezang zwakker en zeldzamer. Coq-à-l'âne sprak hem op een morgen aan, en wat hij gevreesd had, bleek maar al te juist te zijn: de grauwe klauwier wees hem de weg naar zijn voorraadschuur, een accacia op wiens doorns hij zijn prooien had geprikt... Die prooien waren de gruwelijkst denkbare wangedrochten, aanfluitingen van de schepping, aberraties van de natuur: spitsmuizen met vlerkjes, padden met de oren van een vleermuis, slakken met stekelige vinnen... Het kon niet anders, of de alven hadden dit bekokstoofd! Coq-à-l'âne zag de toekomst zeer somber in. Zijns inziens hadden de alven een duivelse invloed op het brein van sommige mensen, en gebruikten ze hun macht om het hele scheppingsplan zo snel mogelijk hopeloos in de war te sturen.

[p. 52]

Een poosje verwoog hij het, enkele specimina onder de ogen van de dichter te leggen; maar tenslotte zag hij daarvan af, omdat hij de brave natuurliefhebber niet nog meer wilde bezwaren. Intussen waren de kraaiachtigen op het achterdijkse land er volop mee bezig elkaar het hof te maken en te paren. Bij de bestaande koppels verliep dat proces zonder veel drukte, maar de jaarlingen krakeelden dat horen en zien erbij verging. Maar al te vaak werd door de jaarlingen de hulp van Coq-à-l'âne ingeroepen: hij moest erover waken dat de stam niet door inteelt degenereerde, en dat polygamie of polyandrie vermeden werden. Ook dit jaar waren er enkele vrijgezellen die, bij gebrek aan beschikbare vrouwelijke partners, hun geluk elders moesten gaan beproeven; hun vertrek bood helemaal geen prettige aanblik... Wat hemzelf betrof: hij deed het voorkomen alsof hij er gewoon overschoot, alsof hij zich opofferde. In feite was het zo, dat hij nooit avances gemaakt had, omdat hij nu eenmaal zijn hart aan de dichter had verpand. Achter zijn rug werd eens te meer gefluisterd dat hij niet helemaal normaal was, dat hij homofiele neigingen had. Toen het goud van de paardebloemen het wit van de madeliefjes had weggetoverd en het vee met vieze mestvlekken op de huid in de weiden werd gedreven, zwermden de roeken uit over het dorp (voornamelijk de beuken rond het kasteel in het Goor en de paardekastanjes in de buurt van de kerk), begonnen de kauwen hun nesten op te lappen in de eiken langs de Gedempte Vaart, verdwenen de kraaien paarsgewijs in jonge dennen- of sparrenbossen... Alleen het krijsen van ruziënde Vlaamse gaaien en eksters weerklonk nog over Eystel, maar ook dat werd allengs verdrongen door de deuntjes van de zanglijsters, de roodborsttapuiten, de gekraagde roodstaarten, de merels, de tjiftjaffen, de koolmezen... Voor Coq-à-l'âne brak nu een rustige tijd aan: Eros, de zoon van Penia en Poros, óf van Gaea en Uranus, óf van Aphrodite en Ares, heerste nu over Eystel, en dat betekende dat alle dieren volledig opgingen in liefde en spel. Hij was blij dat hij Robin Hood niet te hulp had moeten roepen tijdens de voorbije

[p. 53]

weken, want de laatste metamorfoze had beslist nadelig ingewerkt op het brein van de dichter: de brave man deed allerhande vliegoefeningen en poogde zelfs het krassen van de raaf na te bootsen... Op het einde van maart, toen de hazelaar op de splitsing van de Alverweg en de Melkweg, frisse bruingele blaadjes had en de sleedoorn reeds begon te bloeien, trof de kauw tot zijn ontzetting een zevental hazelnoten aan op de door de elf aangewezen plaats. Hij was juist met de dichter op wandel en wilde mordicus diens aandacht op wat anders trekken... Zijn afleidingsmaneuvers geschiedden echter zo stuntelig dat de dichter hoofdschuddend bleef staan, in zijn blonde krulharen krabde, zijn gulp opende om te wateren tegen de meidoornhaag, en... plotseling de hazelnoten in de gaten kreeg. Met een ware triomfkreet stortte hij zich op de vruchten, en een minuut later reeds had hij er één gekraakt. Coq-à-l'âne hield de adem in... Het lichaam van de dichter begon te schokken, als bij een vehemente aanval van epilepsie; het gelaat vertrok gruwelijk... en toen wiekte uitgelaten schreeuwend een ...zwarte raaf op uit het voorhoofd! Robin Hood begon als een gek te stijgen en voerde toen enkele duizelingwekkende nummertjes luchtakrobatiek op, vervolgens daalde hij in glijvlucht tot op de nok van de Dubbelhoeve. Bekaf en domweg ging hij daar zitten te gloriëren. Doodsbenauwd links en rechts kijkend streek Coq-à-l'âne naast hem neer. ‘Dat zijn geen manieren, Robin Hood!’ protesteerde hij buiten adem. ‘Wat gaan de mensen daarvan zeggen?’

‘Ze zeggen van jou toch ook niets?’ snauwde de raaf.

‘Neen, maar jij bent tweemaal zo groot! De mensen beoordelen en veroordelen alles naar het volume...’ Coq-à-l'âne keek met grote ogen naar beneden: op dat ogenblik kwam daar inderdaad de dichter aangestrompeld en -gewaggeld. ‘Vlieg maar gauw terug naar Nephelokokkugia!’ fluisterde hij met aandrang. ‘Zonder jouw bravourestukjes en fiorituren heeft de sukkel het al erg genoeg te verduren!’

‘Straks!’ zei Robin Hood, terwijl hij zich in de lucht gooide.

[p. 54]

‘Eerst gaan we op zoek naar de heide...’

Coq-à-l'âne zag hem woedend na. Pas toen er een kei over de pannen onder hem ratelde, vloog hij op... Wat nu weer? Op het erf raapte de dichter een andere kei op. Daar had je het! Als de zangvogel aan de inborst van de dichter was ontstegen, bleef er ook niets achter tenzij zielige onuitstaanbaarheid. Hij moest absoluut aan de elf eens gaan vragen of ze geen middeltje kende om de metempsychose van de zangvogelzieltjes in de mensen te bewerkstelligen... Alle problemen ter wereld zouden dan in een mum opgelost zijn!