't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom
(1712)–François Halma–
AuteursrechtvrijOp de zangwyze van den XII Psalm. P. 260. Dat kan ‘t gewelt der valsche tonge stichten!
Wat smeedt dat lidt in ‘t menschdom euvel quaadt!
Wat kan een valsch getuigenis verrichten,
Gesproten uit belang, of fellen haat!
| |
[pagina 392]
| |
2 De tong vereert den Heerscher in den hoogen,
En vloekt den mensch, geschapen naar zyn beeldt:
Zoodat zy is gansch strydig in vermogen,
Als die Godt pryst, en d’eer des naasten steelt.
3 De Heer verfoeit tweevoudigheit der tongen,
Waardoormen streelt, en met een’ angel steekt:
Een snoodheit in de wereldt doorgedrongen,
Doch die hy, naar zyn dreiging, straft en wreekt.
4 Hoe kan de mensch zoo in zyn’ aart verbastren,
Op d’aarde met zyn’ naasten lotgemeen,
Dat hy bestaat door wrevel hem te lastren,
Om zynen naam en eere te vertreên?
5 En onderwyl is dit gemeen op aarde,
Hoe scherpelyk gewraakt en afgekeurt:
Een schennis die tallooze rampen baarde,
Van duizenden bejammert en betreurt.
6 Men leene ‘t oor naar Godt en zyne wetten,
En ‘t geen hy hier uitdrukkelyk verbiedt,
Om nooit zyn tong met leugentaal te smetten,
Tot ’s naastens smaadt, onteering, en verdriet.
7 Elk stelle zich de menschlykheit voor oogen,
In ieders hart gevoelig gegraveert;
Hoe zwaar men kan verdraagen, of gedoogen,
Dat zynen naam door valsheit word’ onteert.
8 ‘t Is ‘t smart.. leet als d’eere word geschonden
Van eenig mensch die d’eerlykheit betracht:
Ia, door de tong voelt hy zich feller wonden,
Dan dat hem word een dootsteek toegebragt.
Ruste.
9 Doch laat ons voort den waaren zin ontleeden
Van ‘t geen Godts wet gebrandmerkt heeft als quaadt,
Opdat wy nooit, door onlust, valsheit smeeden
In ons gemoedt, die onzen naasten schaadt.
| |
[pagina 393]
| |
10 Dat wy met geen getuigenis bezwaaren
Den evenmensch, door leugenvoudt verdicht,
En nimmermeer iets tegen hem verklaaren.
Dan ‘t geen ons blykt door d’ooren, of ‘t gezicht.
11 Elk wachte zich de woorden te verdraaien,
Die van hem zyn uit ’s naastens mondt gehoort
Door achterklap, of lastering te zaaien
Het geen zyn eer en ingewandt doorboort.
12 Dat niemant ligt den anderen verdoeme,
Als hy hem niet gehoort heeft over ‘t feyt:
Of immer zoo zyn redenen verbloeme,
Dat haar vergif in opgesloten leit.
13 Elk wachte zich voor alle valsche streeken,
Van leugentaal, bedriegery, en list,
Om ’s naastens eer door quaadt gerucht te breeken,
In eenen reex van tyt niet uitgewischt.
14 Die snoodheit is ten afgrondt uitgesteegen,
En ’s vyandts werk van ‘t menschelyk geslacht:
Die ook den naam van Lastraar heeft verkregen,
Als die dit quaad ter wereldt heeft gebragt.
15 Dat wy ons dan voor zulk een boosheit hoeden;
Een wangedrocht uit Satans zaadt geteelt,
Opdatw’ ontgaan Godts taaie geesselroeden;
Want lastertaal onteert Godt in zyn beeldt.
16 Dat elk zich dan verbind’ aan trouw en waarheit
Voor ’s naastens eer en goet gerucht, als ‘t klemt;
Zelfs als somwyl ons mangelt volle klaarheit
Waaropmen voor zyn schuldeloosheit stemt.
ZIELZUCHT.
 17 Gy hebt, ô Heer, de valsheit streng verboden,
| |
[pagina 394]
| |
 Daar ‘t menschdom door gekrenkt word en onteert:
Want iemants eer en goeden naam te dooden,
Is erger dan als ‘t staal het leven deert.
18 Geef, heilig Godt, datw’ uwe wetten vieren,
Den evenmensch nooit met de tonge slaan,
Maar t’allen tyt dat spraaklidt zoo bestieren,
Dat hem geen leet hier door word’ aangedaan.
19 Zal ‘t redenslicht de menschen niet verpligten,
Doch allermeest Godts onvervalschte Boek,
Om nimmer iets den naasten op te dichten,
Dan ‘t geen hun blyk by wettig onderzoek?
20 Behoed ons, Heer, datw’ ons zoo ver verbastren,
Dat onze mondt het heet’ en koude blaast;
Of dat wy ooit den even naasten lastren,
Daar t’allen tyt d’Aartslasteraar op aast.
21 Wy weeten, Heer, naar ‘t geen ons is gebleken,
Dat geene bron het zoet’ en zoute welt;
Zou dan ‘t vergif van dubbelhartig spreeken
Vertoonen dat hier van ons harte zwelt?
22 Laat ons, ô Heer, ons zelven nooit bevlekken
Met achterklap, schoon die zelf waarheit is,
Als ‘t zeggen kan tot ’s naastens nadeel strekken,
Want dat zweemt naast naar valsch getuigenis.
23 Geef dat wy nooit lichtvaardig oordeel vellen,
Wanneer zich slechts een valsch gerucht verspreidt;
Maar dat wy zulx veeleer ten goede spellen,
Totdat wy zien de volle zekerheit.
24 Ia laat ons liefst uit uw Orakels leeren,
(Het geen ook d’aart der liefd’ ons openbaart)
| |
[pagina 395]
| |
Dat wy veeleer des naastens naspraak weeren,
Dan dat hy word’ door onze tong bezwaart.
*****
25 Geef ons, ô Heer, voor uw gericht te vreezen,
Naardien gy zoo de leugenspreekers haat,
Dat zy alreê rechtvaardig zyn verwezen,
Als zulken dien gy vloekt in deezen staat.
26 De waarheit, Heer, zy ons livrei en wapen,
De waarheit zy steeds onze beukelaar:
Dewyl wy in de waarheit zyn geschapen,
Zoo maake zy zich in ons openbaar.
27 De waarheit is alleen uit u gesproten,
Daar zien wy in de trekken van uw Beeldt:
Daar Satans list de leugen heeft ontsloten,
Waarmeê hy noch zoo veeler harten steelt.
28 Wy wenschen datg’ ons naar uw Beelt verandert,
O Schepper, die een Godt der waarheit zyt;
Als volgers van den Evangelistandert,
Wier harten aan de waarheit zyn gewydt!
|
|