't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom
(1712)–François Halma–
Auteursrechtvrij
[pagina 379]
| |
Op de zangwyze van den V Psalm. P. 254. Nu moetmen van den dootslag spreeken,
Een’ gruwel door den Heer gevloekt,
(Op ‘t duidlykst in zyn Woordt geboekt,)
Waarin men ziet Godts beeldt verbreeken,
Dat hy wil wreeken.
2 Geen mensch mag eenen andren dooden,
In evelmoedt of toornigheit,
Door haat en nydt, met slinx beleit;
Want dit staat zonneklaar verboden,
Als ‘t werk van snooden.
3 Maar dootslag is niet slechts gelegen,
Wanneermen ‘t feit zoo ver bedryft,
Dat iemant daadlyk word ontlyft;
Maar zelf, wanneermen is genegen
Om ‘t stuk te pleegen.
4 Hier moetmen tot den wortel koomen
Waaruit de moordery ontstaat,
De nydigheit en fellen haat,
Waarmede ‘t hart word ingenomen,
Zoozeer te schroomen.
| |
[pagina 380]
| |
5 In Kaïn kan men dit bemerken,
Als hy, door gramschap opgewekt,
Zyn handt naar zynen broeder strekt,
Op ‘t zien dat Godt zyn deugdt en werken
Quam zichtbaar sterken.
6 Geen wraaklust ryz’ in onze zinnen,
Die uit de bron van boosheit welt,
Waardoor ‘t gemoedt in ‘t zieden zwelt,
En dootslag teelt in ‘t hart van binnen,
Die veldt kan winnen.
7 Godt moeten wy de wraak beveelen,
Wanneer ons ongelyk geschiedt,
Zoodat men op zyn’ bystant ziet,
Die ons weêr zegen toe kan deelen,
Om ‘t leet te heelen.
8 Met woorden, die als zwaarden snyden,
Moet niemant zynen naasten schaên,
Die hem tot in het harte slaan,
En doodelyke smart doen lyden,
Aan alle zyden.
Ruste.
9 Men mag geen bitter wezen toonen,
Noch boos gelaat, als Kaïn deed,
Toen Habel zyn verwoedheit leedt,
Die hy had in zyn’ boezem woonen,
Om hem te hoonen.
10 Godt wil ook niet, als Heer van ‘t leven,
Dat ik my zelven quets’, of dood’,
Dat gruwelstuk, zoo wreed en snood,
Word steeds van wanhoop aangedreven,
Die ‘t hart doet beeven.
11 Ook moetmen voor gevaar zich hoeden,
Waarin men ligtelyk vergaat,
Gedrongen door beroep, noch staat,
Daar ’s hemels zwaare plaagen woeden,
En geesselroeden.
| |
[pagina 381]
| |
12 Want d’Ovrigheit is ‘t zwaarst gegeeven,
Opdat zy wreek’ ‘t vergoten bloet,
Wanneer de mensch, in arren moedt,
Zyn’ evenmensch berooft van ‘t leven,
En wreed doet sneeven.
13 De liefde word van Godt geboden,
Bevordring onzes naastens nut,
Al ‘t geen zyn ongevallen schut,
En, als hy tot ons komt gevloden,
Hulp in zyn nooden.
14 Na liefde volgt gedult en vrede,
Vereenigt met zagtmoedigheit,
Barmhartigheit, in rein beleit,
Te doen den naasten, naar Godts rede,
En zyne bede.
15. Zyn schade moetmen van hem weeren,
Zoo ver als ons vermogen strekt.
En, door het liefdevier gewekt,
Den vyandt goet doen, ja hem leeren
Den weg des Heeren.
16 ‘t Is d’eer van ‘t Christelyk geloove,
Zyn’ evennaasten by te staan,
Wat leetz’ ons hebben aangedaan:
Dat niemant dan die kroon ons roove,
Of glans verdoove.
ZIELZUCHT.
 17 O Opperheer van doodt en leven,
U komt de wraak rechtvaardig toe,
Opdat gy naar uw recht verdoe,
| |
[pagina 382]
| |
 Hun, die, door trotsheit aangedreven,
U wederstreeven.
18 Dit recht geeftg’ ook aan d’Overheden,
Die gy hebt in uw plaats gestelt,
Als temmers van het boos gewelt,
Van zulken die uw wet vertreeden,
Door snoode zeden.
19 Maar laat ons hart niet zyn ontsteeken
Tot eenen doodelyken haat,
Die ‘t leven onzes naasten schaadt:
Geef datw’ ook door geen boosheitsteken
Ons zelven wreeken.
20 Och! dat wy ons voor alles wachten
Waaruit de doodtslag word geteelt,
De schending van Godts evenbeeldt;
En altoos ‘t leven, in gedachten,
Het dierbaarst achten.
21 Behoed, ô Heer, ons hart en zinnen
Voor onbedachte toornigheit,
Voor slinx en afgerecht beleit;
Waardoor het gramschapsvier van binnen
Kan ruimte winnen.
22 O Heer, geef datw’ ons altyt draagen
Als vredelievend in ‘t gemoedt;
Geen haat word’ immer daar gevoedt,
Om ’s naastens onheil na te jaagen
Door snoode laagen.
*****
23 Koom allen grondt in ons verdryven,
Die met des Naastens l8iefde strydt:
Geef, Heer, dat wy tot allen tyt
Den groei van zynen welstant styven,
En doen beklyven.
| |
[pagina 383]
| |
24 De bloetschuldt word’ uit onze staaten
Door d’Ovrigheit naar eisch geruimt:
Het landt van moordery geschuimt;
Opdat geen Boosheit, hoe verwaten,
Smett’ onze straaten.
25 Laat ons den Boozen nooit gelyken,
Den menschenmoorder van ‘t begin,
Gevallen van des hemels tin;
Noch ooit hier in voor hem bezwyken,
Maar van hem wyken.
|
|