't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom
(1712)–François Halma–
AuteursrechtvrijOp de zangwyze van den VI Psalm. P. 232. Nu staat ons de bekeering,
Tot onderwys en leering,
Te toonen in haar kracht:
Hoe moet de mensch zich draagen,
Om Gode te behaagen,
Die tot hem wordt gebragt?
2 De mensch, in ‘t leet bedolven,
Gelyk in watergolven,
Moet hieruit zyn geredt;
Zoo door de schuldtvergeeving,
Als heilige beleeving
Van Godts gestaafde wet.
3 Hy moet eens wederkeeren,
En zyne dwaasheit leeren,
| |
[pagina 341]
| |
Die hem van Godt vervreemt:
Hy moet zichzelf verkloeken,
En naar de wysheit zoeken
Die naar Godts wysheit zweemt.
4 Doch eerst moet hy versterven,
En in zyn oogen derven,
Al ‘t geen hem heeft behaagt:
Al zyn begeerlykheden,
Waardoor hy wordt bestreden,
En ‘t quaadt dat hem belaagt.
5 Naardien zyn wonden stinken,
Moet hy voor Godt verzinken.
In diep’ ootmoedigheit:
De lust, in hem ontloken,
Moet in hem zyn verbroken,
Als die zyn hart verleidt.
6 Verslagen moet hy zuchten
Om Adams bittre vruchten,
De derving van Godts beeldt:
Tot Iesus moet hy kermen,
Om zynes zich t’ontfermen,
Als die zyn wonden heelt.
7 Hy moet in rou versmooren,
Als hy bemerkt Godts tooren,
Ontsteeken tegen ‘t quaadt;
Het misdryf moet hy haaten,
En met der daadt verlaaten,
Als ‘t geen zyn ziel beschaadt.
8 De boosheit moet hy vlieden,
Zyn hart van gramschap zieden,
omdat zy aan hem kleeft:
Dan vieriglyk verlangen,
Om ‘t groote heil t’ontfangen,
Dat Iesus in hem leeft.
I Ruste.
9 Zoo sterftmen aan zyn lusten,
| |
[pagina 342]
| |
Totdat men, zonder rusten,
Den ouden mensch verwint:
Opdatmen word’ ontbonden
Van ‘t zielenleet, de zonden,
Dat onzen geest verblindt.
10 Dan zietmen ‘t licht opdaagen,
Na zulke donkre vlaagen,
Waardoor wy zyn verdwaalt:
De Levenszon in ‘t oosten
Komt onze ziel vertroosten,
Door ‘t licht dat uit haar straalt.
11 Godts Geest komt ons verwekken,
En uit den grave trekken,
Door zynen liefdegloet.
Hy sterkt de ziel van binnen,
En doet haar Godt beminnen,
Als ‘t wezentlyke goedt.
12 Dan voelenw’ onze harten
Ontheft van alle smarten,
Waardoor de blydschap groeit;
Een vreugd’ in Godt door Iesus,
Veel grooter danz’ in Kresus
Door schatten heeft gegloeit.
13 Dan zoektmen steedts te streeven
Op ‘t deugdenpadt ten leven,
Naar Godts volmaakte wet.
Dan zetmen zyn gedachten
Om alles te betrachten
Dat Godt heeft ingezet.
14 Men poogt door zyn bedryven
Met Godt vereent te blyven,
Daar ons de deugdt toe leidt:
Naardien de schennisstukken
Ons van Godts liefde rukken,
En ‘t ryk der eeuwigheit.
15 Wy voeren onze zielen
Ten hemel, op de wielen
| |
[pagina 343]
| |
Van Liefd’, Geloof, en Hoop;
Daar wy Godts goedheit smaaken;
Terwylw’ in liefde blaaken
Tot hem in onzen loop.
16 O zalige bekeering,
Die ‘t hart doorgrieft, tot weering
Van al dat onrein heet!
Die ‘t hart ook komt verquikken,
En redden uit de strikken
Van ‘t quaad’ en droevig leet.
II Ruste.
17 Nu staat ons te beperken
Den aart der goede werken,
Die Godt behaaglyk zyn:
Men moet zich niet verleiden,
Maar hier naaukeurig scheiden
De waarheit van den schyn.
18 De deugdt moet opwaarts wellen,
(Naar ‘t geen d’Orakels spellen)
Alleen uit waar geloof:
‘t Geloof ontsluit de zaaden
Der zedelyke daaden,
En is voor schennis doof.
19 ‘t Geloof, in ‘t hart aan ‘t gloeien,
Werkt dat de deugden groeien,
Tot waare vruchtbaarheit:
‘t Geloof verwekt het leven,
Waardoor wy opwaarts streeven
Naar Godt in ons beleidt.
20 Dan moeten wy ons richten,
In alle zedenpligten,
Naar ‘t geen ons Godt belast.
De mensch moet niets verzieren;
Maar ’s Heeren wetten vieren,
Gelyk ‘t een schepzel past.
21 Geen dienst kan Godt behaagen,
| |
[pagina 344]
| |
Hoe plegtig opgedraagen
Aan zyne Majesteit,
Dan dien hy ingestelt heeft,
Gelyk ‘t zyn Woordt gemeldt heeft,
En die zyn eer verbreidt.
22 Vervolgens moetmen merken,
In ‘t doen van goede werken,
Op ‘t wit waar naar men schiet.
Godts eer is ‘t hoogste t’achten,
In al wat wy betrachten
Van ‘t geen ons Godt gebiedt.
23 Wy wraaken ’s menschen vinding,
Gesmeedt, om door verblinding
Te leiden ‘t domme volk:
Geen mensch mag ooit verdichten
Des Christens Godtsdienstpligten;
Als ‘t werk van ’s Hemels Tolk.
24 Godt, in zyn Openbaring,
Geeft opentlyk verklaring
Van ‘t geen zyn wil aangaat.
Wy luistren naar zyn reden,
En zetten onze treeden
Naar ‘t geen geschreven staat.
ZIELZUCHT.
 25 Wie zal myn ziel bevryden?
Wie helpt haar uit het lyden,
Dat haar zoo smartlyk drukt?
Wie zal haar wonden stelpen?
| |
[pagina 345]
| |
 Wie haar in ‘t stryden helpen,
Daarz’ onder gaat gebukt?
26 Waar heenen ik my wende,
Voel ik myn groot’ elende,
Een’ last en bitterheit:
‘t Zyn schulden en gebreken,
Waarin ik my voel steeken,
En die myn hart beschreit.
27 O Heer, hoor myne klagten,
En koom myn leet verzachten,
Door uw genâ en kracht!
Help my het werk beginnen,
Zoo zal ik overwinnen,
Die op uw bystant wacht.
28 Dat my uw Geest bekeere,
En my de waarheit leere,
Gelykz’ in Christus is:
Ontvonk my tot haar schoonheit,
Die openbaar ten toon leit
In uw getuigenis.
29 Bekeer my, Heer, ten leven,
Om hemelwaarts te streeven
Langs ‘t padt der waare deugdt:
Verbreek in my de zeden
Die uwe wet vertreeden
Zelf van myn eerste jeugt.
30 Dat in my ‘t vleesch versterve,
En d’oude mensch verderve,
Door doodt en ondergang:
De niewe mensch verryze,
Opdat myn ziel u pryze
Met vro.. feestgezang.
31 Ik wil myn oog uitsteeken,
Bezoedelt met gebreken,
| |
[pagina 346]
| |
Waarin ‘t zich heeft vermeit:
‘k Wil mynen voet afkappen,
Gewent op ‘t padt te stappen
Der ongerechtigheit.
32 ‘k Wil myne handt afhouwen,
Gewent aan ‘t quaadt te bouwen
Dat uwe hoogheit schendt.
‘k Wil al myn leden dooden,
Als schenders der geboden
Dieng’ uit den hoogen zendt.
*****
33 Doe my uw grootheit achten,
De waare deugdt betrachten
Naar uw gestaafde wet.
Dat alles u ter eere,
Naar uwe Godtspraak, keere,
En ‘t voorschrift ons gezet.
34 Behoedt ons, Heer, voor vonden,
Die, schendend’ uw verbonden,
Van menschen zyn verdicht.
Wy eeren uwe waarheit,
In haare volle klaarheit
Van ‘t Evangelilicht.
35 Daal neêr in onze zielen,
Koom daar het quaadt vernielen,
O Heer, dat u mishaagt.
Ruk ons uit ’s vyandts handen,
Die, met gescherpte tanden,
Ons dag en nacht belaagt.
36 O Godt van allen zegen,
Lei ons op uwe wegen
Naar ‘t eeuwig Vaderlandt!
Koom ‘t misdryf in ons sloopen;
Geef dat wy naar u loopen
Door liefd’ en met verstandt.
|
|