't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom
(1712)–François Halma–
AuteursrechtvrijOp de zangwyze van den XII Psalm. p.137. Waarom nu most Godts Zoon de doodt uitstaan,
En zulk een' vloedt van lyden ondergaan,
| |
[pagina 194]
| |
 Daar hy nooit iets had tegen Godt misdaan,
In al zyn leven?
Waarom most hy aan 't kruis, als schuldig, sneeven,
Daar hy altoos was buiten schuldt gebleven,
Om zynen Godt en Vader aan te kleeven,
Uit al zyn kracht?
2 Wierd 's hemels wraak dan nergens door verzagt,
Dan dat Gods Zoon wierd aan het kruis geslagt,
En dat hy stip den eisch der wet volbragt,
In doen en lyden?
Most zich Godts Zoon ter offerhande wyden,
Tot zoen van schuldt voor d' oud' en niewe tyden,
Om 't Aardtserpent te morsselen, in 't tryden
Tot in den doodt?
3 Was dan de mensch zoo ver van heil ontbloot,
Dat Godt hem zelf uit zyn gemeenschap sloot,
Totdat Godts Zoon zyn bloet voor hem vergoot,
Uit liefdevonken?
Most Iesus aan het kruishout zyn geklonken,
En 's Vaders kelk, zoo bitter ingeschonken,
Tot op den grondt van hem zyn uitgedronken,
Tot ons behoudt?
4 Gewis: hier op is 't Christendom gebouwt.
Dit is de grondt waar op ons hart betrouwt,
Wanneer 't Godts Zoon in 't hoogste leet beschouwt,
| |
[pagina 195]
| |
En 't bitter sterven.
Indien hy ons het leven zou verwerven,
En 't zalig goedt des hemels doen beërven,
Most hy voor ons een wyl het leven derven,
Naar 't heilig recht.
5 Godt had den vloek aan 't misbedryf gehecht,
En alle doodt den zondaar toegezegt,
Als door den val der zonden slaaf en knecht,
In dootsche naarheit.
Dies heeft Godts Zoon, uit kracht der hoogste waarheit,
Geopenbaart in haare volle klaarheit,
Waarin het heil van zyn verkoore schaar leit,
Den doodt geleen.
6 Hier toe was 't zelf dat hy in 't vleesch verscheen.
Hier zagmen hem den slangenkop vertreen;
Zoodat zyn glans blonk door de nevels heen
Van 't schandig lyden.
Nu zou hy haast op 't woordt der waarheit ryden,
Met heerlykheit bestuuwt aan alle zyden,
Om zyne Kerk door 't leven te verblyden;
Na smaadt en straf.
I. Ruste.
7 Doch eerst most hy besloten zyn in 't graf,
Opdat hy daar een vast bewys door gaf,
Dat hem de doodt met haaren ysren staf
Had afgesneeden
Dat hy aan 't kruis haar' prikkel had geleden,
En moediglyk ten bloede toe gestreden,
Opdat hy in het heiligdom zou treeden
Met offerbloet.
8 Dit is de prys die onze schulden boet,
En 't strengste recht naar zynen eisch voldoet,
Zoo heilzaam voor 't verslagene gemoedt,
In 't rouwig klaagen.
HIer zien wy dan des Vaders welbehagen,
| |
[pagina 196]
| |
Dat, eer zyn Zoon word van de schuldt ontslaagen,
Hy, na de doodt, ten grave word gedraagen,
Als 't was gespelt.
9 Dus is hy als een' schuldigen getelt,
En in het graf bewaart door krygsgewelt;
Ia dezerwys by 't godtloos rot gestelt,
Na zyn verscheiden.
Doch laat ons nu 't gezicht eens verder leiden,
Daar wy een wolk van duisternis zien spreiden
Op hem van wien wy al ons heil verbeiden,
Als van ons Hoofdt.
10 Nu word Godts Zoon van 't heilgevoel berooft,
De Levenszon in haaren glans gedooft;
Zoodat Godt als den afgrondt openklooft,
Om hem te deeren.
De hel barst los, en prangt den Heer der Heeren,
Zoodat hy zich kloekmoediglyk moet weeren,
Om 't helsch gewelt en woeden af te keeren,
Dat hem bestrydt.
11 O zielangst, die Godts Zoon zoo bitter lydt,
Waardoor hy tot zyn' Vader roept en kryt,
Totdat hy zich aan zyne zyde vlydt
Met Englenschaaren!
Geen lyden kan de bangheit evenaaren,
Wanneer Godt quam zyn gramschap openbaaren,
Opdat hy zou zyn opperrecht verklaaren,
Dat nimmer faalt.
12 Maar is Godts Zoon dan in de hel gedaalt,
Zoodat zy werd van zynen glans bestraalt,
Gelyk het schynt met woorden afgemaalt
Door d' oude Vaadren?
Dit heeft geen blyk in Godts gewyde blaadren.
Hoezeermen 't poogt uit d' Oudheit te vergaadren,
Dies wraaken wy 't, als uit onzuiver' aadren,
En ongegrondt.
| |
[pagina 197]
| |
II. Ruste.
13 Maar zoo Godt ons zyn' eigen Zoone zondt,
Opdat hy, naar de taal van 't heilverbondt,
Voor ons de doodt en 's doodts gewelt verslondt,
Zoo klaar beschreven:
Waarom moet ons dan 't levenslicht begeeven,
Zoodatw', eilaas! meer sterven, dan hier leeven,
En van de wieg als naar den grafzerks streeven,
In veel elendt?
14 't Is waar: dees staat is yder mensch bekent,
Dat in veel smart ons leven word volendt;
Zoodat de doodt niet van ons is gewendt,
Door Iesus sterven:
Maar of wy schoon het leven moeten derven,
Na 't breeken van des lichaams aarde scherven,
't Is om het ryk des hemels te beërven,
Als Godt verklaart.
15 Dit is het heil daar onze ziel op staart,
Dat na de doodt het leven openbaart,
Hoewel de doodt het leven hier niet spaart
Met haare schichten.
Dus zal de ziel niet voor haar wapens zwigten,
Maar haar geloof op Iesus kruisdoodt stichten,
Waaruit zy ziet de hemelglanssen lichten,
Zelf na de doodt.
16 Hoewel men dan van 't leven schynt ontbloot,
Wanneer ons d' aard' ontfangt in haaren schoot;
Nadat het lot uit Adams misdaadt sproot,
Tot stof te keeren:
Zoo kan de doodt, gelyk d' Orakels leeren,
Een Christenziel door haare magt niet deeren,
Maar voert haar in de bruiloftszaal haars Heeren,
Vol heerlykheit.
17 Schoon dan de doodt de ziel en 't lichaam scheidt,
En 't stoflyk deel een wyl in d' aarde leit,
Zoo haakt de ziel naar 't heil voor haar bereidt,
| |
[pagina 198]
| |
Met heet verlangen.
Zy blyft zoo vast aan Iesus kruispaal hangen,
Dat zy de doodt, hoe hard zy haar mag prangen,
Als 'd oorzaak van haar blydschap kan ontfangen,
Die nooit vergaat.
18 Dus is de doodt, ô wonder! 's levens zaadt,
Waaruit het heil in eeuwigheit ontstaat:
Zoo schynt het licht, naar Godt alwyzen raadt,
Uit duisternissen.
Dus komt de doodt ons zelf als vergewissen,
Opdat wy ons in 't reeknen niet vergissen.
Dat wy in haar des Heeren gunst niet missen,
Noch zalig goedt.
III Ruste.
19 O Troostbron voor het weifelend gemoedt!
O zalig woordt, dat onze hoope voedt!
Hoe zeer de hel, als uitgelaaten, woedt,
Om ons te schaaden.
Maar wat's de vrucht, naar Gods gewyde bladen,
Van Christus doodt in ons bedryf en daaden?
Mag yder nu zyn' boozen lust verzaaden,
Als vrygekocht?
20 Heeft ons de Heer in zyne gunst bezocht,
En voor ons 't heil door lyden uitgewrocht,
Opdat de ziel zich aan het quaadt verknocht,
Door hem vertreeden?
Quam Iesus hier des zondaars plaats bekleeden,
En heeft hy 't kruis en 's hemels vloek geleden,
Opdat wy ons verbasterden in zeeden,
En gruweldaan?
21 Kan 't met de leer der zaligheit bestaan,
Daar Iesus heeft den kruisdoodt ondergaan,
Dat wy den Heer verlaten, en de baan
Van 't eeuwig leeven?
Most Iesus aan 't vervloekte kruishout sneeven,
Opdatw' ons hart de wereldt zouden geeven,
| |
[pagina 199]
| |
En ons het quaadt, als heerschend', aan zou kleeven,
Zoo vuil van aart?
22 O neen: ons heil gaat met den staat gepaart
Waarin Godts Geest den mensche wederbaart,
Zoodat hy Godt word aangenaam en waardt
In niewe krachten.
Dan kan hy al het werldtsche verachten,
Den ouden mensch aan 't kruis met Christus slagten,
En blaakende naar 't ryk des hemels trachten,
Gelyk 't behoort.
23 Dan dient de mensch den Heere naar zyn woordt,
Naardien de ziel, op 't hoogste Goedt bekoort,
Zich tot de deugdt met kracht voelt aangespoort,
Om 't vleesch te temmen.
Dit kan den vloedt van 't haatlyk misdryf stremmen,
Ia, schoon 't gemoedt zich voelt door leet beklemmen,
Zoo kan het als in weeld' en blydschap zwemmen,
Door heiligheit.
24 Dus wordmen naar den hemel opgeleidt,
Dien Iesus voor den zynen heeft bereidt;
De zaligheit die tydt noch eeuwen scheidt,
Het ryk hier boven.
Hier is de kroon die niemant ooit kan rooven,
De zuivre glans die nimmer nevels dooven,
Daar 't routoneel der aard' is wechgeschoven,
En all' elend'.
IV Ruste.
25 Dus zien wy zelfs hier in dees aardtsche tent,
Hoedat zich Godt in Christus tot ons wendt,
Naardien hy ons in hem heeft vrygekent
Van schuldt en plaagen.
Hier zien wy 't heil in 't gloeiend Oosten daagen,
| |
[pagina 200]
| |
Den Heilant, die op zynen zegewagen,
Nadat hy heeft zyn vyandts magt verslagen,
Nu triomfeert.
26 Wat is 'er dat een Christen ziel nu deert,
Schoon y de Hel vind tegen haar gekeert,
Naardien zy is in Christus school geleert,
Om kloek te stryden?
Hoe zwaar zy dan moet 's vyandts aanval lyden,
Zoodat zy word bezet aan alle zyden,
Zoo kan zy zich in vaste hoop verblyden
Op haaren Godt;
27 Op Iesus, die hier had het zwaartste lot,
Van lyden, angt, verachting, smaadt en spot,
Ia van de doodt, door 't Ioodtsch en Heidensch rot,
In 't felste woeden.
Schoon Godt den mensch dan slaat met geesselroeden,
Zoodat hy schynt van top tot teen te bloeden,
Zoo weet hy vast dat Godt hem zal behoeden
Voor 't grooste quaadt.
28 Hy weet dat Godt hem tot zyn beste slaat,
Waardoor hy op zyn goedheit zich verlaat,
Zoodat de Hel in 't woeden hem niet schaadt,
Noch haare listen.
Dus moet die poel vergeefs haar krachten quisten,
Op zulken die nooit 's hemels gunste misten,
Noch in den strydt zich reukeloos vergisten
Op eige kracht.
29 Hoewelze dan van angst als zyn versmagt,
Zy rusten op 't geen Iesus heeft volbragt,
Ia tarten zelfs 't gewelt der helsche magt,
In al haar woelen.
Zy smeeken om Godts hulpe te gevoelen,
Terwyl zy staag op Iesus kruisdoodt doelen,
Als 't helsche Hoofdt zyn moedt zoekt fier te koelen,
Op hun gelooft.
| |
[pagina 201]
| |
30 Zy houden zich voor zyne streeling doof,
En stuiten hem in zynen lust en roof,
Naardien de Heer den hemel openschoof,
Om hen't ontfangen.
Laat dan de hel en helsche magt hen prangen,
Zy blyven steedts aan hunnen Heilant hangen,
Naar wiens gezicht zy brandende verlangen,
Uit d' aardtsche kloof.
ZIELEZUCHT.
 31 O Heilant, die in 't zwakke vleesch verscheen,
Opdat gy zoud den kop der Slang vertreên;
Waartoe gy self de kruisdoot hebt geleên,
In 't grootste smaaden:
Gy sneefd' aan 't kruis, met onze schuldt beladen:
De Moordtlust kon zich naau aan u verzaaden,
Opdat de magt des doodts ons niet zou schaaden,
In eeuwigheit.
32 Zoo hebt gy ons het grootste heil bereidt,
De zaligheit, die tyt noch eeuwen scheidt,
Waar voor u, Heer, zy eeuwig dank gezeit
Van al uw leden.
Gy hebt voor ons in 't vechtperk kloek gestreden,
| |
[pagina 202]
| |
En offert nu noch dagelyks gebeden,
Wanneer gy komt voor uwen Vader treeden
Met offerbloet:
33 Uw dierbaar bloet, dat onze schulden boet,
En Godes toorn gestilt heeft en verzoet,
Waardoor wy zyn voor alle straf behoedt,
En vry ontslagen.
Dus Ziew' ons heil, ô Heilzon, in u daagen.
Door u zyn wy verlost van angst en plaagen,
Omdatg' op 't hout hebt onze schuldt gedraagen,
Als Offeraar.
34 Wy eeren u als onzen Middelaar,
In wien Godts liefd' en recht word openbaar,
En door wiens doodt uw' uitverkore schaar
Geraakt uit banden.
Wy heffen, Heer, tot u op hart en handen,
Omdat gy ons verlost hebt uit de tanden
Des ouden Draaks, en schut voor leet en schanden,
Eeuw in eeuw uit.
*****
35 Dus hebt gy, Heer, naar 't Goddelyk besluit,
De Hel gestoort, en haare magt gestuit,
Opdatg' uw Kerk, uw uitverkoren Bruidt,
Zoud zalig maaken.
Dies most gy in de magt des doodts geraaken,
Ia zelf voor ons de Helsche smarten smaaken;
Dus rukte gy ons uit de magt en kaaken
Van hel en doodt.
36 Nu wachten wy het heil in Abrams schoot,
En schroomen, Heer, geen lyden, angst, of noodt,
Nadat gy hebt gevoelt den hardsten stoot,
Om 't overwinnen.
Nu zullen wy, ô Heilant, haast beginnen
Uw' zegezang; ontvonkt door 't vier van binnen
Van uwen Geest: och, datg' ons hart en zinnen,
Uw' bystant boodt!
|
|