't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom
(1712)–François Halma–
Auteursrechtvrij
[pagina 184]
| |
Op de zangwyze van den LXXVII Psalm P.131. Laat ons nu eens verder treeden,
En naar 't heilig woordt ontleeden
't Stuk van 't uiterste gewigt,
't Geen de Heilant heeft verricht:
't Geen hy heeft verricht in 't lyden,
Om ons van den doodt te vryden,
Aan de misdaadt vast gehecht,
Naar Godts vastgestaafde recht.
2 't Quaadt eischt 's hemels vloek en plaagen,
En de zwaarste straf te draagen
Van de hoogste Majesteit,
Als gekant met Haar beleit.
Lyden moet het misdryf boeten,
En Godts strenge recht verzoeten,
't Geen de doodt den zondaar dreigt,
Die zich tot het schepzel neigt.
| |
[pagina 185]
| |
3 Want dit als een zeker slot leit,
Als een eigenschap der Godtheit,
Dat hy, die Haar wetten schendt,
Zich van Haar gemeenschap wendt,
En in ballingschap moet leeven,
Door de wroeging voortgedreven
Van 't geweeten, dat hem knelt,
En door rusteloosheit quelt.
4 Ziel en lichaam moeten voelen,
Datmen, in 't stoutmoedig woelen,
Van het vuile misbedryf,
Schuldig staat naar ziel en lyf.
Ziel en lichaam moeten weeten,
Dat zy hebben 't recht vergeeten,
En geschonden Godes Wet,
Die hy hun had ingezet.
5 Dus heeft Iesus moeten lyden,
En zyn gansche leven stryden,
Als de Borg en Middelaar,
Voor zyn uitverkore schaar:
Stryden tegen 's Hemels tooren,
Stryden om 't gewelt te stooren
Tegen Godts gebiedt gekant;
't Geen hy ook heeft overmant.
6 Maar op 't einde van zyn leven
Heeft hy eerst de proef gegeeven
Van zyn trouw en lydzaamheit,
Aan het kruis, voor hem bereidt.
Hier, als 't was gespelt te vooren,
Most hy draagen 's Vaders tooren,
Daar het grooste leet uit welt,
En de zondaar voor versmelt.
I Ruste.
7 's Hemels gramschap was ontsteeken,
Waardoor Godt de schuldt quam wreeken,
| |
[pagina 186]
| |
Als een alverteerend vier,
Door geen bloet van bok of stier
In het offren te verzoeten.
Neen: dit kon de schuldt niet boeten
Waarin 't gansche menschdom stont,
Na 't vertreen van Godts verbondt.
8 Offerdieren waren 't voorbeeldt,
Hoe het misdryf wierd veroordeelt,
Van de hoogste Majesteit,
In Haar wraakeloos beleit.
Offerdieren mostmen slagten
Om Godts gramschap te verzagten,
In een schaduw op 't outaar,
Met gewettigt plegtgebaar.
9 Maar dit offer was niet waardig
Tot verzoening, noch eensaardig
Met het menschdom, als te kleen
Dat het voor Godts recht verscheen.
't Bloet van Ga naar voetnoota dieren kon niet baaten
Om den zondaar vry te laaten
Van de straf, in eeuwigheit
Voor zyn misbedryf bereidt.
10 Dus most 's wereldts Heilant komen,
Om den Satan in te toomen
Met het snuiken zyner magt,
En van al zyn vloekgeslacht.
Godt most in zyn offer vinden,
Naar d' Orakels ons ontwinden,
't Geen hem waardig was tot zoen,
En voor 't misdryf kon voldoen.
11 Dit is 't dat de Heer verricht heeft,
Als hy zyne Kerk gesticht heeft,
In zyn uitgestorte bloet,
Dat alle onze schulden boet.
Dus heeft hy den doodt geleden,
En het aartserpent vertreeden,
| |
[pagina 187]
| |
Met zyn zaadt, en helsch gespuis:
Dat hy overwon aan 't kruis.
12 Hier heeft hy Godt opgedraagen
't Offer van zyn welbehagen,
Waardoor wy zyn vrygemaakt,
En in 't heilverbondt geraakt.
Opdat wy ons wilt beschieten,
In Godts liefde te genieten:
Liefde die nooit word gebluscht,
Voor de ziel de hoogste lust.
II Ruste.
13 Hy verworf ons Godts genaden,
Opdat hy ons hart verzaadde
Met het heil voor ons bereidt,
Vree, en Godts gerechtigheit.
Deeze zal de ziel niet derven,
Schoon het lichaam hier mag sterven,
(Door het misdryf zwak en broos)
Maar geniet zy eindeloos.
14 Dit is 't hemelsch goedt hier boven,
Dat ons niemant kan berooven;
't Goedt dat Godt den zynen schenkt,
En geen loop der tyden krenkt.
't Goedt zoo dierbaar, zoo begeerlyk,
Voor het menschdom onwaardeerlyk,
't Goedt dat, als de grooste schat,
Alle goedt in zich bevat.
15 Dit heeft Iesus ons verworven,
Als hy is aan 't kruis gestorven,
Daar hy 's Vaders gramschap droeg,
Die al 't lyden overwoeg.
Hier was niets by te gelyken;
Hier most alles voor bezwyken,
Uitgezeit Immanuël,
Overwinnaar van de hel.
16 Iesus, ons van Godt gegeeven.
| |
[pagina 188]
| |
Most aan 't vloekbaar kruishout sneeven,
Tot betaling onzer schuldt;
Dus heeft hy Godts recht vervult.
Dus zien wy zyn liefdestraalen
In des hemels glorizaalen,
Daar hy ons is voorgetreen,
Als het Hoofdt van zyne leen.
17 Hy, door 't draagen van Godts tooren,
Heeft ons 't eeuwig heil beschoren;
Dit 's de vrucht van zyne doodt,
Waar in hy de bron ontsloot
Van Godts eindelooze liefde;
Als de rots die Moses kliefde,
Tot een voorbeeldt van het bloet
Dat de zielen laaft en voedt.
18 Iesus heeft voor ons geleden;
Nu treedt hy met zyn gebeden,
In het ongenaakbaar licht,
Voor zyns Vaders aangezicht.
Laat ons daar den Heilant volgen,
Daar is al ons leet verzwolgen,
Daar is vreugd en heerlykheit,
Die geen loop der tyden scheidt.
III Ruste.
19 Maar, men vraagt met reen: wat legt'er
In verborgen, dat de Rechter
Iesus opentlyk verwyst,
Als d' orkaan van oproer ryst?
Kanmen hier geheim in vinden.
Alsmen alles gaat ontwinden,
Dat Pilatus mondt hem doemt,
Die zyn onschuldt had geroemt?
20 Mostmen hier de vierschaar spannen,
Om den Heilant te verbannen,
Aan de wraak van 't volk gewydt,
Uit het leven en den tydt?
| |
[pagina 189]
| |
Most de Roomsche Landtvoogdt spreeken,
En des Keizers kroonrecht wreeken,
Naar 't geschreeuw van 't wuft gespuis,
En hem doemen tot het kruis?
21 Ia; men most hier vonnis stryken,
Zou des Heilants onschuldt blyken,
Die den Landtvoogt in 't gezicht
Scheen als 't klaarste middaglicht.
Hier van most zyn mondt getuigen,
Als die 't recht niet wilde buigen,
't Zy door gunst, of loozen streek,
Daar hem Iesus onschuldt bleek.
22 'k Vind', ik vind' dien mensch onschuldig!
Roept Pilatus; ongeduldig
Over 't Ioodtsche moordgeschreeuw,
Dat elk uitbruld' als een leeuw,
Die, verhongert, zoekt te rooven,
En het levenslicht te dooven,
Door zyn gramschap opgewekt,
Van al dat hem tegentrekt.
23 Ia, hy wascht in 't end zyn handen,
Als de schenlust blyft aan 't branden
Van 't verwaaten Ioodendom,
En roept tot dien moordersdrom:
'k Ben onschuldig aan dit sneeven;
Maar ook zeg ik u daar neven,
Dat gy wel moogt voor u zien,
Of gy wult Godts wraak ontvlien!
24 Maar zyn onschuldt, in 't beschouwen,
Geeft ons 't vaste zielbetrouwen,
Dat, hoewel wy schuldig staan,
Godt niet naar zyn recht zal gaan,
Om ons misbedryf te straffen:
Want wy zien hier raadt verschaffen
Tot vergeeving onzer schuldt,
Nu wy zien Godts recht vervult.
25 Nu de Heilant kom tin 't oordeel
| |
[pagina 190]
| |
Voor den Rechter, tot ons voordeel,
Daar hy, vry van schuldt gekeurt,
Aan den kruisboom 't handtschrift scheurt,
Van den zondaar ondertekent:
Dus zyn wy in hem gerekent,
Straffeloos en buiten schuldt,
Als die alles heeft vervult.
IV Ruste.
26 Maar laat ons eens verder treeden,
En, naar 't heilig woordt, ontleeden,
Of het iets geheims bevangt
Als de Heer aan 't kruishout hangt.
Most, naar Roomsche wys en zeden,
Iuist de kruisdoodt zyn geleden?
Is 'er een verborgentheit
Die hierin verholen leit?
27 Kon de Borg niet anders sterven,
Om het leven te verwerven
Voor het menschdom, door zyn doodt,
Waarvan 't eeuwig was ontbloot?
Most het kruis de misdaadt boeten
Om Godt strengheit te verzoeten?
Steekt'er heil in dat Godts Zoon
Aan het vloekhout hang ten toon?
28 Ia: want dus most hy door lyden,
Ons van 's Hemels vloek bevryden,
Want de Ga naar voetnootc kruisdoodt was vervloekt,
Als Godts Geest heeft klaar geboekt.
't Menschdom had Godts gunst verloren,
En lag onders 's Hemels tooren;
Als vervloekt (om 't snoode beleit)
Van de hoogste Majesteit.
29 Doch nu hy, de Bron van 't leven,
In den doodt zich heeft gegeeven,
Ia den kruisdoodt zelf gesmaakt,
| |
[pagina 191]
| |
Zyn wy van den vloek geslaakt.
t Hoofdt van aller Englen orden,
Is voor ons een vloek geworden,
En heeft alle recht vervult,
Tot verzoening onzer schuldt.
30 Dies zoo roemenw' in den zegen
Dien Godts Zoon ons heeft verkregen,
Stervend' aan 't vervloekte hout,
Waarop 't Christendom betrouwt.
Niet dat wy het kruis vereeren,
Alsw' ons tot den Heilant keeren;
Neen: in 't kruis steekt geen gewin,
En 't heeft heil noch leven in.
31 Iesus, 't Hoofdt der Hemelmagten,
Die zich aan het kruis liet slagten,
Eerenw' als den Zegenaar,
En den grooten Offeraar,
Aan wien Ga naar voetnootd Levi zelf vertient heeft;
Die voor ons aan 't kruis verdient heeft
Dat wy, van den vloek bevrydt,
Zyn tot 's hemels staat gewydt.
ZIELEZUCHT.
 32 Zielbehouden, gy quaamt lyden,
Om ons van den doot te vryden,
Lyden al uw leven lang;
Want wy lagen in de prang
| |
[pagina 192]
| |
 Van uw s Vaders vloek en toren,
En in onze schuldt verloren:
Doch gy, Heer, hebt ons bevrydt,
Als die onze Heilant zyt.
33 In u werd geen schuldt gevonden,
Daarmen, Heer, u om zag wonden,
Ia aan 't kruishout zelf gehecht.
Maar gy quaamt om 't heilig recht,
Dat geschonden was, te heelen,
En Godts gunst ons mee te deelen,
Daarw' ons zagen van ontbloot,
Door uw lyden tot den doodt.
34 Heer, gy quaamt het menschdom helpen,
't Bloet van zyne wonden stelpen,
Door uw uitgestorte bloet,
Dat by Godt de schulden boet.
Heer, uw offer ter verzoening
Gaf aan Godt voor ons voldoening;
Zoodat zyne wraak verdween,
En ons 't eeuwig heil verscheen.
35 Toen gy zyt aan 't kruis gestorven
Hebt gy 't leven ons verworven,
D' eeuwige gerechtigheit,
En ons 't hoogste heil bereidt.
O Verlosser, uwe liefde,
Die uw aan het kruishout griefde,
Heeft voor 't menschelyk geslacht
't Zalig goedt te weeg gebragt.
| |
[pagina 193]
| |
36 Gy, Heer Iesus, quaamt in 't oordeel,
Buiten schuldt, tot 's menschen voordeel,
Opdat Godts gestrenge straf
Geen bewyzen aan ons gaf,
Van zyn' vloek en ongenade,
En zyn oordeel ons niet schaadde;
Daar uw kruisdoodt voor voldeedt,
Omdat gy onschuldig leedt.
37 Heer, die voor ons hebt geleden,
En ten bloede toe gestreden;
Alles zynw' aan u verplicht,
Als die 't offer hebt verricht,
Dat ons 't leven heeft ontsloten;
Geef aan ons, uw kruisgenooten,
't Levens kracht door uwen Geest,
Die ons zielgebrek geneest.
|