't Gereformeert gezangboek over de voornaamste gevallen en waarheden van 't Christendom
(1712)–François Halma–
AuteursrechtvrijOp de zangwyze van de X Geboden. Laat ons den Heer van harte looven
| |
[pagina 16]
| |
 Des Vaders Soon van eeuwigheit,
Schoon hy in Bechlem legt verschoven,
Berooft van glans en Majesteit.
2 Hy, Godt met ons, werd hier geboren,
Wanneer Augustus 't ryk bezat,
Die zyn gebodt alom liet hooren,
En aanslaan deed van stadt tot stadt.
3 't Gebodt om keurig op te schryven,
't Getal des volks van 't Roomsch gebiedt,
Om 't Keyzerlyk gezagh te styven;
't Geen nooit te vooren was geschiedt.
4 Dies most zich elk gezin begeeven
Naar zyn geboortestadt, of vlek,
Opdat het daar wierd' opgeschreven,
Met naam en toenaam, naar 't bestek.
5 Flux zagmen Iosef heene trekken
Naar Davids stadt, met zyne Bruidt,
Die hy most tot een hoeder strekken,
In 't volgen van dit ryksbesluit.
6 Maar voor hem was geen plaats te vinden,
Noch voor Maria, tot gemak;
Dies raaken zyn, ontbloot van vrinden
In eenen veestal onder 't dak.
7 In dezen stal werd hy geboren,
Die onze groot Herder heet.
De Heilant die ons van Godts toren
Bevrydt, en hoedt voor alle leet.
8 Een heir van vlugge Serafynen
Meldt zyn geboort' een herderschaar,
Die zy vol hemelglans verschynen,
Opdat zy 't staav' in 't openbaar.
| |
[pagina 17]
| |
9 Hun schelle stem klinkt vreemt in d' ooren,
Die deze Herderen ontstelt;
Gelyk de glans dier Hemelkooren
Hun met verbaastheit staat op 't veldt.
10 Wy worden van den Heer gezonden,
O Herders, daarom vreest dan niet,
(Is 't woordt;) opdatw' u 't heil verkonden,
Dat op het gansche menschdom ziet.
11 Dit is de dag, zoo heilzaam t'achten,
Waarop de Heer geboren is,
Van wien de volken 't heil verwachten,
Naar Godts gestaaft getuigenis.
12 In eene van Iudeaas steden,
In Bethlehem vind gy den Heer;
Het Urouwenzaadt belooft in Eden,
Dat ik u evangelizeer.
II. Ruste.
13 Gy vindt den Zoon daar, zoo aanbiddlyk
Gezwagtelt in een krib geleit,
Den Middelaar, dien Godt onmiddlyk
U in zyn woordt heeft toegezeit.
14 Toen hoordemen de Hemelschaaren,
Vervult van deze groote stof,
Al haare stemmen samenpaaren,
Tot melding van des Hoogstens lof.
15 Eer, eer zy Godt in 's hemels boogen,
En vreed' op aarde, (klinkt hun zang)
Die met des menschen staat bewogen,
t Gewelt verbreekt der oude Slang.
16 Die in den mensch zyn welbehagen
Nu weder vindt, als in 't begin:
Het heil waarvan men zal gewaagen
In 's Heeren Kerk, eeuw uit eeuw in.
17 De herders zeggen met verbaastheit;
Welaan, vertrekkenw' op dit woordt,
| |
[pagina 18]
| |
Naar Bethlehem, dat hier schier naast leit:
Daar op zoo spoeden zy zicht voort.
18 Daar vonden zy ook, naar hun wenschen,
Maria, en haar' lieven Zoon;
Den Middelaar van Godt en menschen,
Naar 't spellen van de Hemelboôn.
III. Ruste.
19 Toen melden zy hun wedervaren
De Moeder, en der Englen woordt:
Datz' in haar harte ging bewaaren,
Verrukt door 't geen zy had gehoort.
20 Maar na 't verloopen van acht dagen,
Dat zy had haaren Zoon gebaart,
Werd hy, Godts Zoon en welbehagen,
Zelf niet voor 't bloedig mes gespaart.
21 Hy werd, naar Godts bevel, besneeden,
Opdat hy 't zegel van 't verbondt
Ontfong, naar d' oude wet en zeden,
Waar onder hem de Vader zondt.
22 't Onsterflyk Hoofdt der gansche Kerke,
Van all' onreinigheit bevrydt,
Wordt, opdat hy haar heil bewerke,
Door bloet als tot haar Hoofdt gewydt.
23 Mariaas zoon most Iesus heeten,
Als Gabriël haar had voorspeldt,
Opdatmen daar by zoude weeten,
Dat hy ten Heilant was gestelt:
24 Ten Heilant om zyn volk te vryden,
Van Schuldt en straffe, hel en doodt;
Zoo wel voor d' oud' als nieuwe tyden,
Opdat hy Godes liefd' ontsloot.
IV. Ruste.
25 Dit Goddlyk kindt brengt zyne Moeder,
En Iosef naar Ierusalem,
| |
[pagina 19]
| |
Tot Godt, zyn' Vader en behoeder,
In 't heiligdom, naar 's Hoogstens stem.
26 Hier zietmen Simeon het eeren,
Hoe slecht het scheen, als zynen Heer,
Met Anna, die, in 't profeteeren,
Het meed' als Heilant geeft zyn eer.
27 De vroome Man wordt opgenomen,
Dat hy met eigen oogen ziet,
Den Heilant in het vleesch gekoomen,
Voordat hy 's hemels vreugd geniet
28 't Orakelwoordt had hy ontfangen,
Dat hy hem zien zou voor zyn doodt;
Dies wachtte hy hem met verlangen,
Voordat hy hier zyn oogen sloot.
29 Die oude Man, zoo wys, zoo waardig,
Als hy met vreugde hem omarmt;
Word, hoe verstramt, straks vlug en vaardig,
Als van het hemelvier verwarmt.
30 Hy, van den Heilgen Geest gedreven,
Barst los in 't zeegnen van dit kindt,
Als ooirzaak van ons heil en leven,
Daar 't menschdom zaligheit in vindt:
31 Dien Zoon, daar elk in most gelooven,
De Liefd' en hoop der Christenheit,
Der heidnen licht, nooit uit te dooven,
En Isrels eere, lang verbeidt.
|
|