Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen

[p. 389]

De Cvij Psalm. Stem Ps. 33.⁺

LOoft Godt met ziel en leden, ⁺
Want hy is altoos goedt,
Zyn goedertierenheden
Zyn eeuwig ons behoedt.
Dat zulks Godts vrye schaar ⁺
In 't openbaar belyde,
En die hy voor 't gevaar
Van 's vyandts handt bevrydde.
2 Met die hy uit de landen ⁺
Verzamelt heeft rontom,
Van d'Oost- en Westerstranden,
En 't Noordtsche heidendom,
Ook van de groote zee.
Die in woestynen dwaalden, ⁺
En vonden vlek noch steê,
Daar zy vry adem haalden
3 Zy waren flaau van honger, ⁺
En met den dorst bezocht;
Stokouden en ook jonger

+ Psalm 107.

+ 1 Looft den HEERE, want hy is goet, want sijne goedertierenheit is in der eeuwigheyt.

+ 2 Dat [sulks] de bevrijdde des HEEREN seggen, die hy van de handt der wederpartijders gevrydt heeft.

+ 3 Ende die hy uyt de landen versamelt heeft, van het Oosten, ende van 't Westen, van het Noorden, ende van de zee.

+ 4 Die in de woestijne dwaelden, in eenen weg der wildernisse: die gene stadt ter wooninge en vonden.

+ 5 Sy waren hongerig, oock dorstigh, hare ziele was in hen overstelpt.

[p. 390]

Versmachtten op den tocht.
⁺Doch roepende tot Godt,
In hunnen noodt en lyden,
Gaf hyze een beter lot,
En quamze uit angst bevryden.
⁺4 Hy leiddeze op de wegen
Om tot een stadt te gaan,
Ter woninge gelegen,
Door eene rechte baan.
⁺Dat zy dan voor den Heer
Ny zyne goedheit pryzen,
Zyn wonderen en eer
In 't menschdom hoog doen ryzen.
⁺5 Omdat hy heeft verzadigt
De ziel met dorst gequelt,
En hen heeft begenadigt
⁺Met goedt, die, neêrgevelt,
In kerkers, diep en naar,
En in 's doodts schaduw zaten,
Geboeit in lyfsgevaar;

+ 6 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden, heeft hy se geredt uyt hare angsten.

+ 7 Ende hy leyddese op eenen rechten wegh, om te gaen tot een stadt ter wooninge.

+ 8 Laet se voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwerken voor de kinderen der menschen.

+ 9 Want hy de dorstige ziele verzadight, ende de hongerige ziele met goet vervult heeft.

+ 10 Die in duysternisse ende de schaduwe des doodts saten, gebonden met verdruckingen ende yser:

[p. 391]

Van ydereen verlaaten.

I. Ruste.

6 Omdatze aan Godts geboden ⁺
Weêrspannig zyn geweest,
Godts raadt, in hunne nooden,
Verworpen onbevreest:
Daarom heeft hy hun 't hart ⁺
Verkleent door zwarigheden:
Zoodatze, om hulp benart,
In 't struiklen zyn vertreeden.
7 Maar als zy weder riepen ⁺
Tot Godt in hunnen noodt,
En tot zyn bystant liepen,
Benaauwt zelfs tot den doodt,
Heeft hy ze weêr gebragt ⁺
Uit naare duisterheden,
En brak door zyne kracht
Hun banden aan de leden.
8 Dat zy nu voor den Heere ⁺
Zyn goedertierenheit

+ 11 Om datse wederspannig waren geweest tegen Godes geboden, ende den raet des Allerhooghsten onweerdelick verworpen hadden.

+ 12 Daerom hy haer het herte door swarigheyt vernedert heeft; sy zijn gestruykelt, ende daer en was geen helper.

+ Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden, verloste hyse uyt hare anghsten.

+ 14 Hy voerdese uyt de duysternisse, ende de schaduwe des doodts; ende hy brack hare banden.

+ 15 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt lo-ven, ende sijne wonderwerken voor de kinderen der menschen.

[p. 392]

Staag looven, en zyne eere
By 't menschdom zy verbreidt,
En zyne wonderheên:
⁺Als hy de koopre deuren
En grendels brak van een,
Ja, d'yzers quam verscheuren.
⁺9 De zotten zietmen plaagen
Om al hun boos bestaan,
Godt zendt hun zwaare slagen,
Waardoorze in smart vergaan.
⁺Zy grouwelden van spys,
En alle lekkernyen,
Dies zagmen dezer wys
Hen aan de doodt als wyën.
⁺10 Doch als zy in hun lyden
Dan riepen tot den Heer,
Benaauwt aan alle zyden,
Verloste hy ze weêr.
⁺Hy zondt zyn magtig woordt,
En heelde hunne wonden;

+ 16 Want hy heeft de koperen deuren gebroken, ende d'yseren grendelen in stucken gehouwen.

+ 17 De sotten worden om den weg harer overtredinge, ende om hare ongerechtigheden geplaegt.

+ 18 Haer ziele grouwelde van alle spijse; ende sy waren tot aen de poorten des doodts gekomen.

+ 19 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden; verloste hyse uyt hare anghsten.

+ 20 Hy sondt sijn woordt uyt, ende heeldese, ende ruck-tese uyt hare kuylen.

[p. 393]

Ja, rukte hen ook voort
Uit kuilen niet te gronden.
11 Dat door hen voor den Heere, ⁺
Zyn goedheit zy gedacht,
Zyn wonderen en eere
Voor 't menschelyk geslachte.
En dat ze met gezang ⁺
En blydschap offerhanden
Van lof, in 't feestgedrang,
Op zyne altaaren branden.

I I. Ruste.

12 Zy die met groote scheepen ⁺
Afvaaren op de zee,
En door de diepte sleepen
Naar eene vreemde ree,
Om handel, zien verbaast ⁺
Des Heeren wonderwerken,
Als 't water bruischt en raast
In zyne diepe perken.
13 Want door zyn stem en spreeken ⁺

+ 21 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwerken voor de kinderen der menschen.

+ 22 Ende datse lof-offeren offeren, ende met gejuich sijne werken vertellen.

+ 23 Die met schepen ter zee afvaren, handel doende op groote wateren,

+ 24 Die sien de wercken des HEEREN, ende sijne wonderwerken in de diepte.

+ 25 Als hy spreeckt, soo doet hy eenen stormwindt opstaen, die hare golven om hooge verheft.

[p. 394]

Komt strak een stormwindt op,
Waardoor de golven steeken
Naar 't razeil in den top.
⁺Zy ryzen naar de lucht,
En daalen in de gronden:
Hun ziel versmelt en zucht
Van angst, in zulke stonden.
⁺14 Zy waggelen en danssen
Gelyk een dronken man,
Begluuren 's hemels transsen;
't Verstandt versuft 'er van.
⁺Doch roepende tot Godt
Den Heer, in die gevaaren,
Geeft hyze een beter lot,
En stilt de woeste baaren.
⁺15 Hy komt het onweêr stillen,
Zoodat de golven staan.
Zy die van vreeze trillen,
⁺Zien dan met blydschap aan
Dat hy heeft haare kracht

+ 26 Sy rijsen op na den hemel, sy dalen neder tot in de afgronden: hare ziele versmelt van anghst.

+ 27 Sy danssen ende waggelen als een dronken man, ende al hare wijsheyt wort verslonden.

+ 28 Doch roepende tot den HEERE in de benauwtheyt die sy hadden; soo voerde hyse uyt hare anghsten.

+ 29 Hy doet den storm stille staen, soo dat hare golven stille swijgen.

+ 30 Dan zijnse verblijdt, om datse gestilt zijn, ende dat hyse tot de haven harer be-geerte geleyt heeft.

[p. 395]

Getemt, en hen ter haven
Van hunnen wensch gebragt,
Waarheen zy zich begaven.
16 Dat zy dan voor den Heere ⁺
Zyn goedertierenheit
Schel looven, en zyn eere
Door hen staâg zy verbreidt,
Datze ook den Heere dan ⁺
In zyn gemeinte pryzen,
En in 't gestoelte van
Hunne Oudsten eer bewyzen.

I I I. Ruste.

17 Hy stelt de waterstroomen ⁺
Als tot een woest gehucht,
De waterige zoomen
Verquynen zonder vrucht.
Hy maakt het vruchtbaar landt ⁺
Ten zoutgrondt, om de boosheit
Van hen, die daar met schandt
In leeven, en godtloosheit.

+ 31 Laetse voor den HEERE sijne goedertierenheyt loven, ende sijne wonderwercken voor de kinderen der menschen.

+ 32 Ende hem verhoogen in de gemeynte des volks, ende in 't gestoelte der Oudtsten hen roemen.

+ 33 Hy stelt de rivieren tot eene woestijne, ende water-tochten tot een dorstigh [landt.]

+ 34 't Vruchtbaer landt tot stouten [gront,] om de boosheyt der gener die daer in woonen.

[p. 396]

⁺18 Hy stelt de woeste landen
Tot eenen waterpoel,
Zy die van droogte branden,
Bewatert hy heel koel.
⁺Dan doet hy hen, die mat
Van honger zyn, daar woonen;
Zy stichten eene stadt
Die hy met heil komt kroonen.
⁺19 Men ziet hen 't veldt bezaaien,
De wyngaardt wordt geplant,
Zoodatz 'er vruchten maaien
Door zyne milde handt.
⁺Hy zegentze met goedt,
Zoodat ze zeer vermeêren.
Hun vee blyft steedts behoedt
Voor rampen, die het deeren.
⁺20 Na zulke zegenvloeden,
Verkleinenze in hunn' staat,
Door 's hemels geesselroeden,
En komen in veel quaadt.

+ 35 Hy stelt de woestyne tot eenen water-poel, ende 't dorre landt tot watertochten.

+ 36 Ende hy doet de hongerige aldaer woonen, ende sy stichten eene stadt ter wooninge:

+ 37 Ende bezaeijen ackers, ende planten wijngaerden, die inkomende vrucht voortbrengen.

+ 38 Ende hy zegentse, soo datse seer vermenighvuldigen, ende haer vee en vermindert hy niet.

+ 39 Daer na verminderen sy ende komen t'onder door verdruckinge quaet, ende droeffenisse.

[p. 397]

Hy stort verachtig neêr ⁺
Op Vorsten, trots in 't praalen,
En doet ze met oneer
In woestenyen dwaalen.
21 Maar hy komt hen bevryden, ⁺
Die arm zyn en verdrukt,
En brengtze uit noodt en lyden,
Hoe laag in 't stof gebukt,
Tot in een hoog vertrek;
Hy maakt de huisgezinnen
Als kudden, in 't verdek
Van hen die hem beminnen.
22 D'oprechten zien 't met oogen, ⁺
En zyn in 't hart verblydt;
Maar 't onrecht, neêrgebogen,
Stopt zynen mondt vol spyt.
Wie heeft nu kloek verstant ? ⁺
Die weege dit naar reden,
En lette op 's Heeren handt
En goedertierenheden.

+ 40 Hy stort verachtinge uyt, over de Princen, ende doetse dwalen in het woeste, daer geen weg en is.

+ 41 Maer hy brenght den noodtdruftigen uyt de verdruckinge in een hoogh vertreck, ende maeckt de huysgesinnen als kudden.

+ 42 De oprechte sien het, ende zijn verblijdt; maer alle ongerechtigheyt stopt haren mont.

+ 43 Wie is wijs ? die neme dese [dingen] waer: ende datse verstandelick letten op de goedertierenheden des HEEREN.

[p. 398]

⁺De Cviij Psalm. Stem Ps. 60.

⁺O Godt, ik voel myn hart bereidt
⁺Om u te looven met bescheit:
Ook zal myn eer u met gezang
Verheffen al myn leven lang.
⁺Waak op, gy harpe en zoete fluit,
Elk loove Godt met stem en luit;
'k Zal in den dageraadt ontwaaken,
En tot zyn eere in liefde blaaken.
⁺2 Ik zal u looven, magtig Heer,
En onder 't Heidendom uw eer
Vermelden: opdat uwe magt
Zy by de volken hoog geacht.
⁺Want uwe goedertierenheit
Is boven 't hemelrondt verspreidt;
Uw waarheit ryst tot aan de wolken,
En breidt zich uit by alle volken.
⁺3 Verhef u boven 's hemels troon,
Opdat uw eere op d'aarde woon',
O Godt, en gy uw volk bevrydt.

+ Psalm 108.

+ 1 Een Liedt, een Psalm Davids.

+ 2 O Godt, mijn herte is bereyt: Ick sal singen, ende psalmsingen, oock mijne eere.

+ 3 Waekt op, gy luyte, ende harpe ick sal in den dageraet opwaken.

+ 4 Ick sal u loven onder de volcken, O HEERE, ende ick sal u psalmsingen onder de natien.

+ 5 Want uwe goedertierenheyt is groot tot boven de hemelen, ende uwe waerheyt tot aen de bovenste wolcken.

+ 6 Verheft u, O God, boven de hemelen, ende uwe eere over de gantsche aerde.

[p. 399]

Geef heil, dewylge ons gunstig zyt, ⁺
Door uwe rechte handt, naar 't woordt
Ons toegezegt, daar gy ons hoort.
Godt heeft in 't heiligdom gesproken ⁺
Dies is myn harte losgebroken.

Ruste.

4 'k Zal Sichem deelen, en het dal
Van Sukkot, met veel heilgeschal,
Afmeeten, Gilead is myn, ⁺
Ook zal Manasse myne zyn,
Met andre steeden, my belooft:
Maar Efraïm zal van myn hoofdt
De sterkte zyn, myn gansche leven:
Door Juda wordt de wet gegeeven.
5 Maar Moab, als gevloekt van Godt, ⁺
Zal wezen tot een vat of pot
Om my te wasschen, gansch veracht,
Zoodat zyn naam niet wordt gedacht.
Op Edom, Judaas geesselroê,
Zal ik, tot smaadheit, myne schoe

+ 7 Op dat uwe beminde bevrijt worden, geeft heyl [door] uwe rechter handt, ende verhoort ons.

+ 8 Godt heeft gesproken in sijn heylighdom, [dies] sal ick van vreugde opspringen: ick sal Sichem deylen; ende het dal Succot sal ick afmeten.

+ 8 Gilead is mijne: Manasse is mijne: ende Ephraim is de sterckte mijnes hoofts: Juda is mijn wet-gever.

+ 10 Moab is mijn wasch-pot , op Edom sal ick mijn schoe werpen, over Palestina sal ick juychen.

[p. 400]

Noch werpen, en met feestgezangen
In Palestina zyn ontfangen.
⁺6 Wie zal my voeren in een stadt
Die vast is ? wie geleidtme op 't padt
Naar Edoms landt en grenzen heen ?
⁺Zult gy 't niet doen, ô Godt, alleen,
Die ons verstooten hadt, en niet,
Tot onzen smaat en zielverdriet,
Meer uittoogt met onze oorlogsmagten,
Die 's vyandts heiren t'onderbragten ?
⁺7 Geef gy ons bystant in den noodt,
Als onze smart en angst vergroot;
Want 's menschen heil is ydelheit.
Uw gunste zy dan ons bereidt.
Wy zullen, moedig en gerust
⁺In Godt, ons licht en levenslust,
Veel kloekheit doen, naar onze beeden:
Hy zal des vyandts magt vertreeden.

+ 11 Wie sal my voeren in eene vaste stadt ? Wie sal my leyden tot in Edom ?

+ 12 Sult gy het niet zijn, O Godt, [die] ons verstooten haddet, ende die niet uyt en toogt, O Godt, met onse heyr-krachten ?

+ 13 Geeft gy ons hulpe uyt de benauwtheyt: want des menschen heyl is ydelheyt.

+ 14 In Godt sullen wy kloecke daden doen; ende hy sal onse wederpartijders vertreden.